Ewangelia dla Ciebie    Daniel2010.eu

Wiara

To słowo w języku starohebrajskim oznacza właściwie prawomyślność, wierność. Rozumiemy to w odniesieniu do Boga, jak też w odniesieniu do ludzkiej wierności. Jednocześnie też w starohebrajskim i greckim języku może oznaczać tego, kto zasługuje na zaufanie, człowieka niezawodnego, jak i tego, który ufa. Jako czasownik może oznaczać: Komuś coś powierzyć, zaufać /Ga.2:7; 1Tm.1:11; 2Tm.3:14/, lub w ogóle wierzyć, ufać komuś /1Sm.10:7; Prz.14:15; Mi.7:5; J.9:18/. W Nowym Testamencie rzeczownik w greckim oryginale częściej oznacza własną wiarę i tylko w niektórych miejscach – wierność /Rz.3:3/. Tam, gdzie rzeczownik „wiara” przekazuje w pełni sens oryginału, należy rozumieć wiarę religijną: w Boga i Jego Słowo, w Pana Jezusa i Jego ewangelię o zbawieniu.

Przedmiotem wiary jest Bóg i wszystko, co Boże /Jego Słowo i dzieło, Jego dar i Jego wola, Jego Królestwo/. Pierwsze, co jest wymagane w celu osiągnięcia daru wiary, to przekonanie o rzeczywistym istnieniu Boga, później zaufanie słowu tych, którzy świadczą nam o Jego bycie, naturze i Jego czynach /Hbr.11:6; Iz.43:10; Mk.1:15; 1J.1:2/. Lecz proste przekonanie o istnieniu Boga jeszcze nie jest tym stosunkiem do Niego, do którego chce nas doprowadzić Pismo Święte /Jk.2:19/. Ważne jest, aby świadomość rzeczywistości istnienia Boga ogarniała i kierowała całym naszym życiem.

I tak: Pismo Święte raz świadczy o Bogu, że jest On naszym Panem, jedynym w Swojej doskonałej świętości i Swojej wielkości, a wiara w Niego oznacza: czcić Go z całej duszy, dobrowolnie Mu ulec jako swemu Panu i tylko Mu jedynemu służyć /Ps.95:6; Joz.24:14; 1Sm.3:18; Mt.6:10/. Zwróć szczególną uwagę na Łk.17:6-8, gdzie Pan Jezus łączy największą obietnicę, dotyczącą wiary, z przypowieścią o słudze, który powróciwszy do domu, powinien przede wszystkim usługiwać swemu panu. A drugi raz mówi, że Pan jest wszechpotężny i jednocześnie – wieczną Miłością, a wiara wyraża się w oczekiwaniu od Boga wszystkich dobrych rzeczy, gdyż dla Niego nie ma nic niemożliwego: Jest On Wszechmocnym Bogiem /Łk.1:37; Jr.17:7; Ps.23; 62; 73:23/.

Bóg objawia się nam w Swoim Słowie – Piśmie Świętym, w tym przypadku wierzyć – oznacza: zawsze odnosić się do Jego słów z otwartym sercem i bezwarunkowym zaufaniem do Jego obietnic /Ps.33:4; 119; Ha.2:3/. W tym znaczeniu stałe skierowanie wzroku duchowego na Boga jest wiarą /Ps.121 i inne/. Tak rozumiana wiara znajduje swój szczególny wyraz w Nowym Testamencie, gdzie Bóg w pełnej mierze objawia się w Swoim Synu, dokonanym przez Niego zbawieniu i dobrej nowinie, tj. ewangelii.

Bóg posłał Swego Syna na świat, żeby doprowadzić nas, ludzi, do całkowitej społeczności z Nim /2Kor.5:19/. W Chrystusie stały się dostępne nam Boże słowa i Boża łaska, tj. miłosierdzie /J.14:9/. Dlatego wiara w Boga zawiera w sobie wiarę w Jezusa.

Rozumie się, że Jezus przede wszystkim doprowadzał Swoich uczniów i słuchaczy do wiary w Boga, Jego niebiańskiego Ojca, nauczywszy ich krótkiej, lecz obejmującej wszystkie ludzkie potrzeby, modlitwy „Ojcze nasz” /Mt.11:24/. Wzywa On do modlitewnego polegania na Bogu lub gani ich małowierność /Mt.8:26; Mk.11:22/. Jego myśl jest jasna: Ta Boża wiara powinna przejawiać się w całkowitym zaufaniu do Niego, Chrystusa, jak i do Tego, który posłał Go na świat, Boga Ojca, i upełnomocnił Go do niesienia ludziom pomocy w imieniu Bożym, jak też do odpuszczania grzechów. /J.14:1; Mk.5:36; Mt.9:22; 9:28; 9: 2,6; Łk.7:48-50/.

Szczególnie jest mocne i przekonywujące wezwanie Jezusa w Ewangelii wg Jana, żeby wierzyć w Jego osobę jako w Tego, od którego zależy całe nasze zbawienie. Ciągle wskazuje On na to, że Jego cuda i słowa mają za cel pobudzić wiarę w Jego osobę, gdyż On i Ojciec są jedno /J.10:30/, i przez Niego wierzący otrzymują życie wieczne, tj. uczestnictwo w życiu Boga. /J.14:11; 10:37 i dalej; 6:29; 8:24 b; 11:25b; 3:36; 5:24b; 6:40; 6:35/.

Bóg posłał Syna Swego na świat, żeby świat został zbawiony przez Niego /J.3:17/. Tego dzieła zbawienia Jezus dokonał przez oddanie Swojego życia, żeby pojednać ludzi z Bogiem. Dlatego w wierze w Jezusa wzrok przede wszystkim zwrócony jest na Jego odkupieńczą śmierć; apostoł Paweł ten fakt szczególnie uwypukla w swojej nauce dla Kościoła Chrystusowego. Ale też inni apostołowie w swoich listach stale wskazują na ten sam fakt /1J.2:1...; 1P.1:18...; Hbr.9-10 r./.

Skutkiem odkupieńczej śmierci Jezusa jest nasze usprawiedliwienie; na nim oparta jest nasza społeczność z Bogiem. Usprawiedliwienie jest darem łaski, otrzymanym przez tych, którzy wierzą w Jezusa jako Zbawiciela, i polega na tym, że trwając w Chrystusie należą do Niego jako ich Pana. Jesteśmy usprawiedliwieni przed Bogiem, gdyż odpuszczono nam grzechy /Rz.3:23-26,28; Ga.2:16; Ef.1:5,7; Rz.4:16/.

Usprawiedliwionym Bóg daje do serc Ducha Świętego, który zmienia ich przez odnowienie umysłu na obraz i podobieństwo umysłu Bożego; a wtedy owocem wiary jest pokój z Bogiem, posłuszeństwo, miłość, nadzieja /Rz.5:1-2,5; 8:14; Hbr.11: 1; Rz.6:17; 1:5 uległość wierze/.

U tych, którzy należą do Chrystusa, wiara tak określa i kieruje całym ich działaniem, że apostoł Paweł mógł powiedzieć: „Albowiem cokolwiek nie jest z wiary, grzechem jest” Rz.14:23 /BG/.

Uwaga: Jeśli apostoł Jakub /2:14 i dalej/ obala ten pogląd, że wiara sama z siebie stawia nas w prawidłowym stosunku do Boga, to rozumie się to tak, iż w tym miejscu mówi on o wierze w innym znaczeniu niż apostoł Paweł, w znaczeniu prostego uznania faktów, a nie w znaczeniu całkowitego oddania się Jezusowi z pełnym zaufaniem. Ale widać z r. 5:15, że zna on też tę wiarę, która jest identyczna z całkowitym zaufaniem: „Modlitwa płynąca z wiary uzdrowi chorego”.

Wiarę otrzymujemy przez słuchanie Słowa Bożego przy wewnętrznym oświeceniu mocą Ducha Świętego. Jest to Boży dar, o który możemy i mamy prawo modlić się /Rz.10:17; Ga.3:2; J.4:42; 2Kor.4:6; Dz.16:14-15; Mk.9:24; Łk.17:5; Ef.3:17/. Ludzie, prawdziwie pragnący prawdy, otwarci na słowo prawdy, dążący do poznania przez nie woli Bożej i postępowania według niej, podatni są na wiarę /J.18:37; 7:17; Mt.5:6/. Wiara jest pewnością i przeświadczeniem tych rzeczy, których nie widzimy i czyni pewnym to, czego się spodziewamy /Hbr.11:1; 11:27/.