Ewangelia dla Ciebie    Daniel2010.eu

Upamiętanie

a/ Ważność pokuty.

• upamiętanie jest nakazem Bożym dla wszystkich ludzi /Dz.17:30/.
• upamiętanie jest wezwaniem proroków w Starym Testamencie. Prorocy wykorzystują też inne wyrażenia /Jer.8:6/.
• upamiętanie jest tematem Jana Chrzciciela /Mat.3:2/ i Jezusa Chrystusa /Mat.4:17/.
• upamiętanie jest poleceniem, danym przez Jezusa Chrystusa uczniom, których posyłał do głoszenia /Mar.6:12/ z nakazem misyjnym /Łuk.24:47/; uczniowie byli posłuszni i zwiastowali upamiętanie /Dz.2:38/.
• upamiętanie jest przyczyną radości w niebie /Łuk.15:7,10/.

b/ W jaki sposób następuje upamiętanie?

Człowiek, który widzi siebie w Bożym świetle i który daje temu światłu dojście do swojego życia, całą swoją osobą dokonuje upamiętania. Grzesznik ma świadomość swojego grzechu, swojej winy przed Bogiem i ludźmi. Ma świadomość swojego zatracenia i konieczności odrodzenia /Łuk. 15:17-19/.

Upamiętanie przeszywa umysł, ale to za mało. Upamiętanie musi przeniknąć do uczuć i zmysłów.

Człowiek, który osiągnął tę świadomość, doznaje i odczuwa skruchę Mat.21:29-30; 2Kor.7:9. Jeśli umysł i uczucia są przesiąknięte skruchą i poczuciem żalu, to nawet ciało może odczuwać ból z tego powodu /Ps.32:3-4/. Prawdziwe upamiętanie powinno zawładnąć wolą. Upamiętanie wychodzące z woli można nazwać kulminacyjnym punktem lub przełomem. Bez tego nie może nastąpić odwrócenie się od grzechu i od starej natury. Tylko tak możliwe jest pełne oddanie się Bogu. Upamiętanie pochodzące z woli obejmuje trzy kierunki:

• Po pierwsze - świadomość grzechu /Ps.38:19: Łuk.15:21/.
• Po drugie - odwrócenie się od grzechu /Iz.55:7;Przyp.28:13/.
• Po trzecie - nawrócenie się do Boga. Czytamy: "Upamiętajcie się i..." /Dz.2:38/; "Upamiętaj się, i..." /Ob.2:5/. Już Jan Chrzciciel wzywał: "Wydawajcie więc owoce godne upamiętania" /Łuk.3:8/.

Dla ilustracji przytoczę mały następujący przykład: Dziecko, któremu mama zabroniła brać cukierki, stoi przed nią. Ma ona świadomość, że jednak wzięło ono jeden cukierek. Mama prosi dziecko, żeby wypluło ten cukierek. W odpowiedzi słyszy: "O, nie, on jest taki słodki". Człowiek, który jest przywiązany, np. do alkoholu, nie może upamiętać się i pozostawić go. Można przytoczyć tu jeszcze wiele przykładów.

c/ Środek doprowadzający do upamiętania.

Z Bożego punktu widzenia upamiętanie jest darem /Dz.11:18; 5:31/. Z ludzkiej strony - upamiętanie następuje w pierwszej kolejności przez Słowo Boże /Mat.12:41/. "A gdy to usłyszeli, byli poruszeni do głębi" /Dz.2:37, por. Łuk.16:30-31/. Upamiętanie wyzwala się też przez dobroć Bożą /Rz.2:4/, przez karę Bożą /Hebr.12:6; 10:11/, przez braterskie napominanie /2Tym. 2:25/, albo przez szczególne spotkanie z Panem /Job.42:5-6; Dz.9:5/.

d/ Różne rodzaje upamiętania.

W Piśmie znajdujemy upamiętania: po pierwsze, pojedynczych osób - niewierzących - dla których upamiętanie jest pierwszym koniecznym krokiem na drodze do wiary, a także upamiętanie wierzących, którzy drogą upamiętania odnawiają swój stosunek z Panem. Dalej - znajdujemy upamiętanie całych zborów /1Kor.5:2-13/. Przypomnijmy też listy do zborów w Obj.2 i 3 rozdz., w których Pan wzywa do upamiętania.

Szczególnie chcę wskazać na upamiętanie ludu izraelskiego, które dokona się w dniu przyjścia Jezusa Chrystusa /Zach.12:10; Rz.11:26/. Żyjąca w tym czasie resztka ludu, będzie doprowadzona przez działanie Ducha Bożego do upamiętania.

Jednocześnie Pismo uprzedza nas o tym, że istnieje fałszywe upamiętanie, jak np. w życiu Saula /1Sam.15:30/. W tym przypadku upamiętanie było początkiem pychy. Niekiedy może ono być smutkiem z powodu grzechu, jak w życiu Judasza /Mat.27:3/. Fałszywe upamiętanie zawsze ma miejsce tam, gdzie celem nie jest Bóg, lecz moralne "ja".

Prawdziwe upamiętanie zawsze ma w następstwie wiarę. Następnym krokiem po upamiętaniu jest powrót do Boga. Upamiętanie nigdy nie jest końcem, lecz zawsze początkiem. Prawdziwe upamiętanie prowadzi do wiary i uczynków /Sędz.10:16; Łuk.19:8; Obj.2:5/.

Prawdziwe upamiętanie nie ma za cel czynienie grzechów, ale odwrotnie. Prawdziwe upamiętanie, to zajmowana pozycja, postawa, a nie tylko działanie. Nie czynimy upamiętania od czasu do czasu, lecz jesteśmy gotowi w każdym czasie pokutować według pobudzenia Ducha Świętego.

Prawdziwe upamiętanie zawsze jest zwycięstwem Pana w życiu człowieka i powiększa chwałę Bożą. Przyznanie się do grzechu i grzeszności nigdy nie czyni nas gorszym niż jesteśmy. Będąc gotowi do szczerego upamiętania, wysławiamy naszego Pana.