17. MIEJSCE NAJŚWIĘTSZE

SKRZYNIA PRZYMIERZA

Na koniec możemy wejść do miejsca Najświętszego.

Co tam stało?

W tym doskonałym pomieszczeniu, zbudowanym symbolicznie w formie sześcianu o wymiarach 10x10x10 łokci, wszystko było ze złota. Za ostatnią zasłoną stała Skrzynia Przymierza, tron Boga. Było to miejsce, gdzie mieszkał Bóg.

Skrzynia Przymierza była skrzynią z drzewa akacjowego, pokryta z zewnątrz i wewnątrz szczerym złotem. Wnosimy z tego, że Skrzynia Przymierza jest symbolem Chrystusa. Na wieku Skrzyni leżała duża, złota płyta, wieko pojednania, dwa i pół łokcia długie, półtora łokcia szerokie, a na nim dwa cheruby ze złota.

Tutaj mieszkał Bóg w oślepiającym i nieprzystępnym świetle. Światło to otoczone było ciemnymi obłokami. Bo „nie może mnie człowiek oglądać i pozostać przy życiu" (2 Moj. 33,20).

Na szczęście nie żyjemy pod zakonem, lecz w czasie łaski (Rzym. 6,14). Ci, którzy należą do Chrystusa, mogą teraz oglądać chwałę Pana z odkrytym obliczem (2 Kor. 3,18).

CO BYŁO W SKRZYNI PRZYMIERZA?

Gdy zobaczymy, co było przechowywane w Skrzyni Przymierza, okaże się ponownie, że jest ona również obrazem Chrystusa. W Skrzyni Przymierza znajdowały się tablice z dziesięcioma przykazaniami. Tylko On, gdy był na ziemi, mógł powiedzieć Bogu: „Zakon Twój jest we wnętrzu moim" (Psalm 40,9).

Tak więc Pan Jezus nosił w Swym sercu Zakon Boży. W Skrzyni Przymierza był również złoty dzban z manną. Według Ew. Jana 6 Chrystus jest prawdziwą manną, pokarmem w pielgrzymce. Miejsce Najświętsze jest symbolem nieba; tam nie będziemy już potrzebować manny. Dlaczego więc znajdowała się tam jeszcze manna? Tam na górze jest to tylko niebiańskim wspomnieniem rozkoszy, jaką mieliśmy w Chrystusie już na ziemi.

Po trzecie w Skrzyni Przymierza znajdowała się laska Aarona (z migdałowca), która zakwitła (4 Moj. 17). Drzewo migdałowe zakwita jakopierwsze ze wszystkich drzew i mówi przez to o nowym życiu po śmierci (zimie). Dlatego ta laska odnosi się do zmartwychwstania, do Chrystusa jako zmartwychwstałego Zwycięzcy, żyjącego Arcykapłana.

WIEKO POJEDNANIA

Pokrywa ono Skrzynię Przymierza. Tutaj znajdował się Boży tron; był on wykonany ze szczerego złota. Tu mieszkał po trzykroć Święty, Wszechmocny (Iz. 6,3).

Tron ten musiałby być tronem sądu. Pod nim leżał zakon, przekroczony przez Izraelitów. Bóg mieszkał pośród grzesznego ludu. Właściwie musiałby go zniszczyć, usunąć na wieki. Lecz raz w roku tron był przez arcykapłana kropiony krwią. Krew ta mówiła o doskonałej ofierze. W ten sposób tron sądu stał się tronem łaski (Rzym. 3,25).

CHERUBINY

Cherubiny są najwznioślejszymi istotami, jakie zostały stworzone. Są one stróżami Tronu Bożego.

Cherubiny z wyciągniętymi mieczami zagrodziły Adamowi i Ewie powrotną drogę do ogrodu Eden (1 Moj. 3). Lecz w Przybytku połączone są z łaską.

Ich skrzydła rozpościerały się nad wiekiem pojednania. Ich oblicza spoglądały jakby z podziwem na krew, która tam była przelewana (3 Moj. 16).

TRON

Wielki Arcykapłan, nasz Pan Jezus, przeszedł przez niebiosa i zaniósł przed oblicze Boga Swoją krew. Przeczytaj Hebr. 4,14-16 i 9,11 i 12 rozdz.

Teraz w niebie nie stoi tron sądu, lecz tron łaski. I ten może nazwać się szczęśliwym, kto teraz przychodzi do tego tronu, by otrzymać ułaskawienie, tzn. pozyskać łaskę Bożą. Czas łaski trwa przeszło 2000 lat, lecz zbliża się już ku końcowi.

Z powtórnym przyjściem Chrystusa rozpocznie się czas sądu. Wtedy czas łaski przeminie, i nikt więcej nie będzie mógł być zbawiony. Wtedy będzie za późno i dla wszystkich, którzy się nie nawrócili, pozostanie tylko inny tron, tron sądu.

W Obj. 20,11-15 widzimy stojących przed wielkim, białym tronem zmarłych, dużych i małych; nikt nie zostanie uniewinniony. Wszyscy, którzy nie przyszli do tronu łaski, staną przed tym strasznym, majestatycznym tronem. Usłyszą swój wyrok i będą musieli przytaknąć: zasłużyłem na sąd z powodu moich grzechów i nie chciałem być zbawiony na ziemi. Na wieki będę teraz wrzucony w jezioro ogniste. To nie Boża wina, że zginę. On spotkał mnie pełen miłości, aby mnie uratować — zbawić, lecz ja nie chciałem.

Co to będą za niekończące się wyrzuty sumienia! Płacz i zgrzytanie zębów: gdybym usłuchał! Byłem tak bliski zbawienia, lecz teraz — teraz jestem na zawsze w ciemnościach.

To jest nasza żarliwa modlitwa, a nawet więcej: największym życzeniem Boga, abyś ty, który czytasz tę książeczkę, był teraz i na wieki szczęśliwy.