OŁTARZ KADZIDLANY

2 Moj 30,1-10

Zwiastowanie o Przybytku mówi o siedmiu stopniach prowadzących z pustyni do Miejsca Najświętszego, gdzie mieszkał Bóg. Brama wejściowa była WSTĘPEM. Przy ołtarzu miedzianym następowało POJEDNANIE. Przy kadzi miedzianej (obmywalni) odbywało się ODDZIELENIE. Przy złotym świeczniku następowało OŚWIECENIE. Przy stole z chlebami pokładnymi było ZASPOKOJENIE. Przy ołtarzu kadzidlanym odbywała się SŁUŻBA WSTAWIENNICZA. I wreszcie poza zasłoną przy Arce Przymierza była SPOŁECZNOŚĆ.

Całość Przybytku stanowi wielką lekcję pokazową Bożego planu zbawienia. Przedmioty w Przybytku były ustawione zgodnie z poleceniem Boga i ich ułożenie przypominało być może znak krzyża. Krzyż był w sercu Boga od wieczności, a nie jakąś późniejszą myślą. Chrystus został przeznaczony na ofiarę za grzech już przed założeniem świata (1 Ptr 1,20; Obj 13,8).

Rozpatrując ołtarz kadzidlany wspominaliśmy już, że mówi on o służbie wstawienniczej. Rozpatrzmy dalej cztery następne myśli dotyczące złotego ołtarza, modląc się, abyśmy nauczyli się od naszego Pana czegoś nowego w sferze służby wstawienniczej. Ołtarz miał określone PRZEZNACZENIE, był wykonany z DWÓCH MATERIAŁÓW, zajmował WAŻNE MIEJSCE, a jego BUDOWA wyrażała Boży zamiar.

1. PRZEZNACZENIE

Na ołtarzu kadzidlanym nie składano krwawych ofiar. Spalano na nim tylko kadzidło, które kładziono na stale żarzące się węgle. Wszystkie ofiary składano na ołtarzu miedzianym (całopalnym). Natomiast złoty ołtarz kadzidlany był tylko skrapiany krwią ofiar, podobnie jak wszystkie inne przedmioty w Przybytku. Unosząca się woń kadziła mówi o wartości krwi przynoszonej przed oblicze Świętego Boga. Zgodnie z 2 Mojżeszową (30,34-38), kadzidło było sporządzane z trzech składników w równych ilościach wagowych. Niewątpliwie kadzidło, jak i wszystko inne w Przybytku, mówi o Osobie naszego wspaniałego Zbawiciela. Nowy Testament przedstawia Jego odkupieńcze dzieło składające się z trzech części. Jego doskonałe życie, Jego zastępcza śmierć i zwycięskie zmartwychwstanie mają równą wartość u Boga i razem stanowią jedyną doskonałą ofiarę. Jezus był posłuszny aż do śmierci, i dlatego Bóg wielce Go wywyższył (Flp 2,8-9).

Te trzy części stanowiły całość i żadna nie mogła być pominięta. Syn Boży, który żył doskonałym życiem podobającym się Ojcu Niebieskiemu, musiał umrzeć za grzech, a gdy umarł, musiał odnieść zwycięstwo nad śmiercią i grobem, aby mógł być przyjęty, jako okup za grzeszników. Tylko Bóg może w pełni zrozumieć i docenić te kosztowne elementy stanowiące całość.

Kadzidła nie wolno było nigdy używać dla osobistych celów, nie wolno go było nawet sporządzać dla siebie. Czy człowiek może w czymkolwiek zastąpić Pana naszego, Jezusa Chrystusa? Gdy kapłan nakładał kadzidło na płonące węgle na ołtarzu, dym unosił się do Boga, jako miła woń. Najbardziej wonna i przyjemna Bogu chwała, pochodzi z płonących serc i uczuć tych, którzy uświadamiają sobie kosztowność Chrystusa. Tylko wtedy prawdziwe uwielbienie i chwała unosi się od Boga, jako miła woń. Jeśli nasze uwielbienie i modlitwy mają być dla Boga miłą wonią, muszą pochodzić z czystego i płonącego serca (por. Obj 3,15).

Kapłani pełnili również służbę przy złotym świeczniku; podczas spalania kadzidła poprawiali także lampy na świeczniku, uzupełniali olej i przycinali knoty (2 Moj 31,7). W dalszych rozważaniach dowiemy się, że lampa mówi o świadectwie; a więc służba wstawiennicza i świadectwo idą w parze. Najlepiej świecimy przed ludźmi, gdy ołtarz naszych serc płonie dla Boga, a wtedy miłość Chrystusowa ogarnia nas (2 Kor 5,14). Gdy Izajasz zobaczył w widzeniu Pana chwały, rozkazowi Pana towarzyszyły płonące węgle. W świetle Boga uświadomił sobie swoją nieczystość, a wtedy płonący węgiel dotknął ust proroka, aby mógł podjąć się nadanego mu zadania (Iz 6).

2. DWA MATERIAŁY

Do budowy ołtarza kadzidlanego użyto dwóch materiałów, podobnie jak do budowy ołtarza całopalnego. Różnica polegała na tym, że drzewo ołtarza całopalnego pokryte było miedzią, a ołtarza kadzidlanego — złotem. Drzewo ponownie przypomina nam człowieczeństwo Pana Jezusa, natomiast miedź i złoto wskazują na Jego boską naturę. Drzewo ołtarza miedzianego było wzmocnione miedzią, natomiast w Miejscu Świętym drzewo ołtarza kadzidlanego było ozdobione złotem. Jezus został ukrzyżowany w słabości, lecz został wzbudzony w chwale (2 Kor 13,4; 1 Kor 15,43). Ten, który był Mężem Boleści (Iz 53,3), jest teraz Panem Chwały, uwielbionym Człowiekiem. Wziął na siebie podobieństwo grzesznego ciała, a teraz to człowieczeństwo zostało w Nim uwielbione (Hbr 12,2; 10,12). Jakąż zachętą jest dla nas poznanie prawdy, że pomimo przejścia przez chwile słabości i cierpień, Pan chwały nie przestaje być w pełni człowiekiem! (1 Tym 2,5; Hbr 2,18; 4,14-16).

3. WAŻNE MIEJSCE

Mojżesz ustawił wszystko według rozkazu Bożego, a więc ołtarz kadzidlany był ustawiony w linii prostej łączącej ołtarz miedziany, obmywalnię i Tron Łaski za zasłoną. Mówi to o tym, w jaki sposób został nam darowany dostęp do Boga. Tron Łaski (Ubłagalnia) był Tronem Boga a tuż przed Nim stał ołtarz kadzidlany (podobnie jest to opisane w księdze Objawienia 8,3). Jakież niezwykłe miejsce zajmuje nasz Wielki Arcykapłan, który nieustannie oręduje za nami przed Tronem Boga. Kapłan w służbie starotestamentowego Przybytku, nie mógł na zawsze przebywać przed Tronem Boga, gdyż ciągle musiał usługiwać przy innych świętych czynnościach. Jego praca nigdy się nie kończyła, a ponadto nie było tam miejsca, gdzie mógłby usiąść.

Dzięki Bogu, że dzieło naszego Arcykapłana zostało ukończone, a On zasiadł przed Bogiem! Alleluja! (Jn 19,30; Hbr 1,3; 8,1). Ze względu na zajmowane teraz miejsce, nasz Pan może doskonale orędować za nami (Hbr 7,25). Nasze modlitwy są kierowane do Ojca przez Jezusa Chrystusa, który zgodnie z Bożym planem, pozostaje na zawsze przed Tronem Bożym.

"Umarł, lecz zmartwychwstał i przy ołtarzu stoi. Otwierając Swoje przebite ręce, pokazuje, że był zabity. Nasz arcykapłan trwa na wieki, i oręduje za nami, którzy byliśmy przestępcami Jego sprawiedliwego prawa".

4. BUDOWA ZŁOTEGO OŁTARZA

Złoty ołtarz kadzidlany miał dwa łokcie wysokości. Porównując jego wysokość z innymi przedmiotami, stwierdzamy, że był o pół łokcia wyższy. Dzięki Bogu, że Ten, który uniżył samego siebie został WIELCE WYWYŻSZONY. Bóg wzbudził Go z martwych i posadził po prawicy swojej w niebie ponad wszystkim (Ef 1,20-21). Nawet jeśli my nie doceniamy odkupieńczej śmierci Jezusa, Bóg ją docenia. Ceni tę śmierć ponad wszystko inne. Jest ona głównym tematem Jego Słowa, a krew Baranka objawiona jest w każdej księdze Pisma Świętego. Biblijny opis budowy ołtarza jest pełen duchowych treści, którym przyjrzymy się omawiając znaczenie rogów, drążków i korony ołtarza.

Wspominaliśmy już poprzednio, że rogi mówią o mocy. Rogi ołtarza przypominają nam o MOCY MODLITWY. Nasze prośby aprobuje sam Pan. Ap. Jan mówi: "Mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy" (1 Jn 2,1). Fakt, że ołtarz miał cztery rogi i że lud izraelski był podzielony na cztery obozy, wskazuje na prawdę, że moc Jego orędownictwa jest wystarczająca dla wszystkich (Hbr 7,25). Moc wstawienniczej służby naszego Pana nie polega na Jego przekonywującej sile, lecz polega na fakcie, że jest na Tronie jako uwielbiony Syn Człowieczy. Jakaż moc jest z tym związana! Moc do zgładzenia grzechów (Hbr 9,26), moc do złożenia życia i do odzyskania go (Jn 10,18), moc do zachowania nas od upadku (Judy 24).

Drążki były wkładane do pierścieni i służyły do przenoszenia ołtarza, ale nie wolno było ich wyciągać. Wskazuje nam to, że ołtarz był zawsze gotowy do podróży, ponieważ drążki świadczą o możliwości ruchu. Jakąż radością jest dla nas poznanie faktu, że w każdym czasie możemy przez Chrystusa zanosić modlitwy i uwielbienie (1 Tym 2,8; Jn 4,24). Wstawiennicza służba Chrystusa jest więc naszym ciągłym przywilejem, w każdych okolicznościach i w każdej sytuacji. "Oto Ja jestem z wami po wszystkie dni" oraz "Nie porzucę cię, ani cię nie opuszczę" (Mt 28,20; Hbr 13,5).

Gdy stajemy przed Nim w modlitwie, znajdujemy się pomiędzy drążkami Jego wierności i mocy (Tr 3,22-23; Jn 14,14; 15,7). Drążki przypominają nam, że jesteśmy stale w podróży przez pustynię.

Wokół górnej krawędzi ołtarza była opaska, albo korona zapobiegająca spadaniu węgli z ołtarza. Jezus Chrystus jest kapłanem na wieki według porządku Mel-chisedeka, jest zarówno Arcykapłanem jak i Królem (Hbr 7,1-2). Moc Jego kapłańskiej służby polega na tym, że jest On teraz ukoronowany chwałą i dostojeństwem (Hbr 2,9). Grzesznik potrzebuje Zbawiciela, natomiast wierzący potrzebuje Kapłana. Chrystus jest naszym kapłanem a Jego kapłaństwo jest nieprzemijające, gdyż odbywa się w mocy wiecznego życia (Hbr 7,16.24). Siedząc po prawicy Bożej, jako nasz Arcykapłan i Król, zajmuje się naszymi sprawami i potrzebami. Żyje, nieustannie swoją miłością służy Kościołowi i wszystkim, którzy noszą Jego imię. Wszyscy, którzy do Niego należą, są wypisani na Jego dłoni i przynoszeni przed Tron Ojca na Jego miłującym sercu. On jest naszym Wielkim Arcykapłanem.

Gdy Izrael pielgrzymował przez pustynię, złoty ołtarz wyrażający służbę wstawienniczą był noszony na ramionach kapłanów. I nawet, gdyby ich nogi się potknęły, węgle nie spadłyby z ołtarza, ponieważ wokoło górnej krawędzi była korona zatrzymająca je.

Jakże jest to pocieszające! Możemy potknąć się i upaść jak Piotr (Łk 22,32), ale chwała Panu, nasz Kapłan wstawia się za nami. Upadamy i będziemy upadać, ale wonność Jego wstawienniczej służby ciągle wznosi się ku górze: "Modliłem się za tobą". Czytajmy 17 rozdział ewangelii Jana, aby zobaczyć samych siebie przed tym ołtarzem, ciągle noszonych wstawienniczą służbą Pana, a potem czytajmy o wspaniałych zapewnieniach Jego nieustającej, przyjmującej nas miłości, tak jak Ap. Paweł opisał to w liście do Rzymian (8,32-39).

Na zakończenie przyjrzyjmy się różnicom między dwoma omawianymi ołtarzami:

OŁTARZ MIEDZIANY Zewnątrz Namiotu. Drzewo pokryte miedzią. Nie miał korony — Chrystus uniżony. Miejsce składania ofiar. Chrystus jako Zbawiciel. Chrystus umierający za świat. Przystęp dla grzeszników. Cel: Zbawienie.

OŁTARZ ZŁOTY Zewnątrz Namiotu. Drzewo pokryte złotem. Miał koronę — Chrystus uwielbiony. Miejsce przynoszenia modlitw i uwielbienia. Chrystus jako Kapłan. Chrystus orędujący za swoimi. Przystęp dla świętych. Cel: Służba.