2 Moj 27,1-8; 38,1-7
Ołtarz miedziany był najważniejszym wyposażeniem Przybytku. Wchodząc na dziedziniec przez bramę, każdy przede wszystkim dostrzegał ołtarz, na którym składano ofiary. Ołtarz był miejscem do składania ofiar zastępczych — miejscem śmierci. Tam przelewano krew zwierząt ofiarnych, a ich ciała spalano w ogniu, który symbolizował sąd. Ołtarz stał pomiędzy bramą wejściową, a drzwiami prowadzącymi do Przybytku (czyli Miejsca Świętego), gdzie można było spotkać się z Bogiem. Miedziany ołtarz był umieszczony tak, że nie było innej drogi do Boga, jak tylko przez ołtarz.
Tak więc ołtarz był symbolem Chrystusa, który stał się zastępczą ofiarą za grzech człowieka, umożliwiając w ten sposób spotkanie Świętego Boga z grzesznikiem. Słowo "ołtarz" oznacza "wysokie miejsce", "wywyższenie". Być może to chciał Jezus powiedzieć w słowach: "A gdy Ja będę wywyższony ponad ziemię, wszystkich do siebie pociągnę" (Jn 12,32; 3,14). Tak samo jak ofiara musiała być podniesiona i położona na ołtarzu, tak samo Chrystus musiał być podniesiony i przybity do krzyża, aby umrzeć za cały świat. Przy krzyżu następuje decydujące spotkanie grzesznika z dobrocią i srogością Boga, potępienie spada na grzech, a grzesznika spotyka miłosierdzie. Zastanówmy się nad pięcioma rzeczami dotyczącymi ołtarza.
Ołtarz miedziany, zwany również "ołtarzem całopalenia", stojący przy wejściu, reprezentuje wymagania Boga. Święty i sprawiedliwy Bóg stawia wymagania, które muszą zostać spełnione zanim w swoim miłosierdziu będzie mógł spotkać się z człowiekiem i błogosławić mu. Na ołtarzu musiała być złożona ofiara, a kiedy to zostało spełnione, wtedy żądania Boga zostały zaspokojone i człowiek mógł w pokoju przybliżyć się do Boga. Dzięki Bogu, że na ołtarzu na Golgocie została złożona doskonała ofiara, i że Chrystus zanim umarł, zawołał: "WYKONAŁO SIĘ" (Jn 19,30).
Głównym przeznaczeniem ołtarza było spalanie ofiar. Tu, przy ołtarzu zabijano ofiarę za grzech, a jej krew wylewano na ziemię u stóp ołtarza. Wszystek tłuszcz spalano na ołtarzu, a resztę ciała wynoszono za obóz i spalano na czystym miejscu (3 Moj r.4). Wartość ofiary za grzech była we krwi. Bóg powiedział: "Życie jest we krwi". To właśnie zostawało pod ołtarzem, złożone Bogu. Oto Baranek Boży, ofiara zastępcza za grzesznika, "wylewający na śmierć swoją duszę" (Iz 53,12; Jn 1,29; 1 Jn 1,7; Obj 12, 11). W liście do Hebrajczyków (9,22) napisane jest wyraźnie: "Bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia".
Ofiara całopalna, reprezentująca Chrystusa całkowicie ofiarującego samego siebie Bogu, była spalana na ołtarzu. Jedynie skóra ofiary pozostawała i służyła kapłanowi jako przykrycie (3 Moj 7,8). Dzięki ofierze kapłan miał przykrycie! Adam i Ewa byli nadzy, chociaż zasłonili się liśćmi figowca (dziełem własnych rąk) póki Bóg nie przelał krwi i nie przyodział ich ubraniem ze skór (1 Moj 3,21). Przed Świętym Bogiem jesteśmy nadzy, dopóki nie zostaniemy przykryci Jego sprawiedliwością (Obj 3,17-18). Sprawiedliwość ta jest dla wszystkich, którzy uwierzyli (Rz 3,22; Ps 32,1-2).
Ołtarz miał 5 łokci długości, 5 łokci szerokości oraz 3 łokcie wysokości. Przyrównując inne przedmioty do wielkości ołtarza widać, iż był on tak wielki, że mógł je wszystkie w sobie zmieścić. Jakąż to ma wielką wymowę: wszelkie duchowe błogosławieństwa płyną z odkupieńczej śmierci naszego Pana Jezusa Chrystusa (Rz 8,32). Wszystkie pozostałe naczynia były pokropione krwią ofiary i w ten sposób połączone z ołtarzem (Hbr 9,21-22). To jest wspaniała prawda, że kiedy zaufamy Chrystusowi jako naszej ofierze, możemy wejść we wszelkie błogosławieństwa Jego zmartwychwstałego życia.
W połowie wysokości ołtarza (na wysokości 1,5 łokcia) był ruszt, na którym składano paliwo oraz ofiarę. Popiół spadał do popielnika poniżej. Ruszt ten był na tej samej wysokości, co Ubłagalnia (przykrycie Arki Przymierza), gdzie przebywała chwała Boża. Któż inny niż tylko sam Bóg mógł o tym pomyśleć — ofiara odkupienia na tym samym poziomie, co Jego miłosierdzie. Ubłagalnia (Tron miłosierdzia) była Bożym Tronem, a więc ofiara została podniesiona (wywższona) do poziomu Bożego Tronu. Niezgłębiona łaska! Krzyż Chrystusa, Syna Bożego, znajduje się na tym samym poziomie, co Wieczny Tron Wszechmogącego. Śmierć naszego Zbawiciela jest równa wymaganiom świętego prawa i słusznym żądaniom sprawiedliwego Boga. Śmierć Chrystusa na zawsze zaspokaja wiecznego Boga. Nic dziwnego, że autor hymnu napisał:
Ołtarz był zbudowany w kształcie kwadratu. Liczba cztery jest liczbą świata. Zbawienie jest przeznaczone dla całego świata, jak mówi o tym Ew. Jana 3,16: "Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny". Jego zastępcza śmierć jest wystarczająca dla całego świata, lecz skuteczna tylko dla tych, którzy uwierzą.
Jak zostało już wcześniej wspomniane, ołtarz stał u wejścia na dziedziniec, na linii prostej między bramą a wejściem do Miejsca Świętego. Przypomina nam to, że dostęp do Boga wymaga w pierwszej kolejności odkupienia. Przyjście do Boga z pominięciem ołtarza, oznaczało śmierć. Ci, którzy odrzucają Chrystusa jako swoją ofiarę odkupieńczą za grzech, nie mają prawa wolnego przystępu do Boga. Kain próbował to zrobić. Zignorował krew i chciał złożyć ofiarę nie zawierającą krwi, czyli uczynki ciała, przez co sprowadził na siebie Boże przekleństwo (1 Moj 4,7). Bóg powiedział: "Grzech leży u drzwi". Lecz chwała niech będzie Bogu, że przy drzwiach Przybytku została złożona ofiara za grzech przez samego Boga i ona przemawia lepiej, niż krew Abla.
"Został wywższony, aby umrzeć. Zawołał: Wykonało się! Teraz jest w niebie, wywyższony w chwale Alleluja! Jakiż to Zbawiciel!".
Ołtarz zbudowany był z dwóch różnych materiałów, drzewa "szittim" pokrytego miedzią. Dwa odmienne składniki tworzące jeden ołtarz. Tutaj ponownie podziwiamy Bożą mądrość, ponieważ człowiek nigdy by nie wymyślił drewnianego ołtarza, na którym w ogniu spalano by ofiary. Jeżeli ołtarz miał reprezentować Jezusa, Syna Bożego, to musiał mieć podwójną naturę. Symbol jest doskonały, ponieważ drzewo wskazuje na Jego doskonałe człowieczeństwo, zaś miedź mówi o silnym, wytrzymałym charakterze boskiej Osoby. To, że ludzka natura Jezusa nie została pochłonięta przez zetknięcie się z bóstwem, jest taką samą tajemnicą, jak to, że drzewo nie spaliło się w ogniu, który miał nigdy nie gasnąć.
Chociaż większą część ołtarza stanowiło drzewo, jednak nie nazywał się on ołtarzem drewnianym. Jezus nigdy nie nazywał siebie synem Marii. Z pewnością nie był synem Józefa, lecz w rzeczywistości nazywał siebie Synem Człowieczym. Był Synem Człowieczym reprezentującym całą ludzkość. Ołtarz był nazywany ołtarzem miedzianym, ponieważ był wystarczająco mocny, aby utrzymać na sobie ciężar ofiary. Jezus był podobny do słabego, grzesznego człowieka, lecz wcale nie był słaby. Jezus jest potężny i ma moc, by zbawiać!
Ołtarz był kwadratowy, masywny i stabilny, a na każdym narożniku był róg, do którego przywiązywano ofiarę przed zabiciem (Ps 118,27 B.Gd.). Róg jest symbolem mocy. Cztery rogi skierowane we wszystkie kierunki ogłaszały moc ewangelii wystarczającą dla całego świata. Pamiętamy jak Joab zdradziwszy króla Salomona z lękiem, w trwodze "...schronił się w Namiocie Pana i uchwycił się narożników ołtarza" (1 Krl 2,28). Ponieważ jednak nie przyszedł z ofiarą, ani z krwią, musiał zginąć. Co przywiązało Jezusa, naszą największą ofiarę, do ołtarza? To nie gwoździe, lecz więzy miłości, która jest silniejsza niż śmierć (Jn 10,13; 16,13; Flp2,8; 1 Jn3,16).
"Czy to gwoździe, o Zbawco, przywiązały Cię do drzewa? Nie, to uczyniła Twoja odwieczna miłość, Twoja miłość do mnie, do mnie!".
Zanim przejdziemy do omówienia pięciu narzędzi, których używano przy ołtarzu, wspomnieć należy o trzech innych ważnych rzeczach, które występowały za każdym razem, kiedy składano ofiarę. Są nimi ogień, krew i popiół.
A. OgieńWiększość biblistów piszących o Przybytku wierzy, iż ogień został zapalony przez Boga i pochodził z Obłoku Chwały (Szekinah) — to znaczy z widzialnej obecności Boga. "Bóg nasz jest ogniem trawiącym" (Hbr 12,29). Ten ogień jest symbolem budzącej grozę świętości Boga i obrazem sądu Boga nad grzechem na Golgocie. Gdy Abraham poszedł na górę, aby ofiarować Bogu Izaaka, czytamy, że wziął z sobą ogień (1 Moj 22,6). Sąd, który się nam należał, spadł na Niego — na świętego Syna Bożego. Każda ofiara musiała się zetknąć z nożem kapłana i ogniem Boga. Na Golgocie, ten który złożył siebie na ofiarę za grzeszników, zamiast miłości lub miłosierdzia, poniósł Boży gniew. "Albowiem na naszą Wielkanoc jako Baranek został ofiarowany Chrystus" (1 Kor 5.7) i dzięki Niemu Bóg zawsze jest gotów przyjąć i przebaczyć (Hbr 7,25; Ef 1,6) Fakt, że ogień nigdy nie miał wygasnąć, jest mocnym stwierdzeniem, że Boże wymagania nigdy się nie zmienią ani nie zmniejszą. Podtrzymywanie ognia wymagało ciągłego składania ofiar.
B. KrewŻycie jest we krwi (3 Moj 17,11) i krew była wylewana u podnóża ołtarza. Psalmista Dawid wołał w prorockim natchnieniu "Rozlany jestem jak woda" (Ps 22,15). Jego słowa są proroczym obrazem, że nasz Pan wylał swoje życie przed Bogiem. Kiedy człowiek oddaje swoje życie, oddaje wszystko co ma. Jezus ODDAŁ WSZYSTKO co miał, i dzięki Bogu, że przelewając Swoją drogocenną krew, JEZUS ZAPŁACIŁ wszelki nasz dług. "Będąc bogatym, stał się dla was ubogim, abyście ubóstwem Jego ubogaceni zostali" (2 Kor. 8,9).
Śmierć Chrystusa ma dwa aspekty. Oczyściła grzesznego człowieka oraz była przebłaganiem Boga. Hebrajskie słowo "przebłaganie" jest użyte w Biblii w trzech znaczeniach: 1) oczyścić (3 Moj 16 rozdz.), (2 przykryć, powlec (1 Moj 6,14), 3) zjednać (1 Moj 32,20).
Dzięki niech będą Bogu za to, że ta jedna ofiara na Golgocie zjednała na wieki gniew Wszechmogącego Boga. Golgota miała niezwykłą zdolność zjednania Boga (Mt 3,17). Panu upodobało się utrapić Go cierpieniem (Iz 53,10). Krew nie tylko zjednała Boga, ale również oczyszcza i okrywa każdego wierzącego grzesznika (Ps 32,1).
C. PopiółA co działo się z popiołem? Czy wyrzucano go, by był rozwiany przez wiatr? Prawdopodobnie tak by było, gdyby kapłani o tym decydowali. Ale tak nie było, ponieważ Bóg wydał wyraźne polecenie, co robić z popiołem. Wszystko, co było związane z ofiarą, było święte i dla Boga miało swoją wartość. Popiół był świadetcwem spełnienia ofiary, a nawet więcej, że ofiara została przyjęta. Był to dowód, że "WYKONAŁO SIĘ". Popiół był ostatnią rzeczą, która pozostawała z ofiary. Zbierano go dokładnie i wynoszono na czyste miejsce. Wynoszenie popiołów było jakby uroczystym pogrzebem przypominającym nam pogrzeb świętego Ciała naszego Pana, Męża boleści, owiniętego w czyste, białe prześcieradło i położonego w grobie Józefa, gdzie nikt jeszcze nie leżał (Łk 23,53). Popiół zmieszany z wodą używano również do uświęcania skalanych, przez pokropienie (4 Moj 19, 9.17; Hbr 9,13), ponieważ popiół był częścią ofiary. Śmierć Jezusa nie była tylko przelaniem krwi, ale oddaniem Siebie. "Zraniony został za występki nasze, starty za winy nasze, ukarany został dla naszego zbawienia, a Jego ranami jesteśmy uleczeni" (Iz 53,5).
W Piśmie Świętym trąd jest symbolem grzechu i był nieuleczalną chorobą. Dopiero gdy przyszedł Jezus, zaczął oczyszczać trędowatych. Dotykał trędowanych, lecz sam nie stał się trędowaty. Dzisiaj On wciąż uzdrawia, ponieważ Jego ranami jesteśmy uzdrowieni (Iz 53,5; Mt 8,17; 1 Ptr 2,24).
Omówmy teraz pięć narzędzi należących do ołtarza. Liczba pięć mówi o łasce. Jest to najważniejsza liczba w Przybytku. Na ofiarę można było składać pięć różnych zwierząt. Składano również pięć różnych ofiar. Tak więc widzimy w tym powtarzający się obraz łaski Bożej złączonej z krzyżem Golgoty.
To wszystko zrobione było z miedzi. Wyraża to prawdę, że Bóg chce, abyśmy zawsze pamiętali, że tylko On może nas zbawić. Powiedział: "Do mnie się zwróćcie wszystkie krańce ziemi, abyście były zbawione, bo Ja jestem Bogiem i nie ma innego" (Iz 45,22).
1. Popielnice wskazują na DOKŁADNOŚĆ Zbawiciela w wykonaniu dzieła na krzyżu. Przyszedł wypełnić wolę Bożą i On jedynie mógł powiedzieć: WYKONAŁO SIĘ, ponieważ doskonale wykonał całą wolę Ojca (Jn 17,4; 19,30).
2. Łopatki wskazują na WIERNOŚĆ Zbawiciela w wykonaniu dzieła na krzyżu. Jezus nigdy nie próbował uniknąć krzyża. Nigdy nie było takiego przypadku w Jego życiu, kiedy chciałby uniknąć odpowiedzialności. Czytamy, że "On wycierpiał krzyż nie bacząc na jego hańbę" (Hbr 12,2). I znowu: "Chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa, przez to, co wycierpiał" (Hbr 5,8). Oraz: "Był posłuszny, aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej" (Flp2,8).
3. Misy wskazują na BEZINTERESOWNOŚĆ Zbawiciela w wykonaniu dzieła na krzyżu. W misach zbierano krew ofiar. Jezus ogołocił siebie, aby zaspokoić nasze potrzeby (2 Kor 8,9).
4. Widełki wskazują na WYTRWAŁOŚĆ Chrystusa w wykonaniu dzieła na krzyżu. Jeśli ofiara przesuwała się podczas spalania, wówczas poprawiano jej położenie trójzębnymi widełkami. Jakież zdecydowanie widzimy w naszym Panu, aby stać się ofiarą zastępczą za grzesznika. Podziękował za chleb, który mówił o Jego ciele. "Gorąco pragnąłem spożyć tę wieczerzę paschalną z wami przed moją męką" — to był Jego komentarz wypowiedziany do uczniów, gdy odkrywał im szczegóły swojej śmierci (Łk 22,15). Złoczyńcy błagali: "Ratuj siebie i nas". Żadne kuszące urągania tych, którzy Go otaczali, ani ludzi, ani demonów, nie były w stanie zachwiać Jego zdecydowania, pozostał niewzruszony. "Nie moja, lecz Twoja wola..." — takie było Jego nieodparte nastawienie. Apostoł Paweł mówi: "Choć bowiem ukrzyżowany został w słabości, lecz żyje z mocy Bożej" (2 Kor 13,4).
5. Węglarki wskazują na GORLIWOŚĆ Zbawiciela w wykonaniu dzieła na krzyżu. Chociaż ogień mówi o gniewie Boga wobec grzechu, jednak wskazuje również na gorliwość, pasję i miłość gorejącą w sercu naszego Pana Jezusa, aby raz na zawsze rozprawić się z grzechem. Gdy zamieszkał na ziemi, Jego gorliwość uwidoczniła się w Jego świętej zazdrości o świętość Domu Pana. I wtedy uczniwie przypomnieli sobie, że napisano: "Żarliwość o dom Twój pożera mnie" (Jn 2,17). Ten płomień gorliwości najbardziej gwałtownie zapłonął na krzyżu, odzwierciedlając Boży rozkaz dany Mojżeszowi: "Ogień będzie stale płonął na ołtarzu i nie wygaśnie" (3 Moj 6,13).
