Biorąc pod uwagę rozmiary Przybytku, był to najdroższy budynek, jaki kiedykolwiek wzniesiono. Gdyby obliczyć wartość złota, srebra, miedzi (pomijając wartość materiałów użytych na zasłony i szaty kapłańskie oraz wartość drzewa i drogich kamieni), to należy przypuszczać, że wartość samych metali wynosiła ponad 1,25 min dolarów. Kto dostarczył tego wszystkiego? Lud Boży! Wszyscy tak chętnie i tak wiele dawali, że Mojżesz musiał ich powstrzymać (2 Moj 36,4-7). Jakaż w tym lekcja dla nas! "Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie". "Ochotnego dawcę Bóg miłuje".
Według obecnych cen wartość Przybytku osiągnęła by astronomiczne sumy. Pamiętajmy przy tym, że jeszcze do niedawna Izraelici byli niewolnikami w Egipcie. Skąd zatem nagromadzili tyle bogactw? Bóg sam zatroszczył się o nich i wyposażył ich na wędrówkę po pustyni, zanim jeszcze wyszli z niewoli. W 2 Mojżeszowej (11,1-2) czytamy, że zanim przyszła ostatnia plaga na Egipcjan, Pan powiedział do Mojżesza, by Izrael napożyczał kosztowności u swoich ciemięzców. Uczynili tak, a Bóg dał im tyle łaski u Egipcjan, że otrzymali wszystko, o co prosili (12,35-36). Prawdopodobnie to, co otrzymali, i tak im się należało za te wszystkie lata pracy bez zapłaty. Wędrujący lud Boży dał więcej niż było trzeba. Dawali ochotnie. Miłość jest zawsze szczodrobliwa. Gdyby każdy, kto został odkupiony, dawał Panu to, co się Jemu należy, wtedy żadnemu zborowi niczego by nie brakowało.
Ludzie dawali materiały, a Bóg dał plan. Na Golgocie ludzie przygotowali krzyż, a Bóg zatroszczył się o ofiarę.
"Patrz powołałem imiennie Besalela i napełniłem go Duchem Bożym, mądrością, rozumem, poznaniem i wszechstronną zręcznością w rzemiośle" (2 Moj 31,2-3). Jakże odpowiednią wymowę ma imię Besalela, które oznacza: "w cieniu Boga". Imiona w Piśmie Świętym zwykle określają charakter ludzi. Besalel więc pracował "w cieniu Boga". Pod osłoną Najwyższego uczymy się wypełniać zamiar i wolę Bożą (Ps 91,1). Besalel jest symbolem Ducha Świętego, który zgodnie ze swoją wolą wszystko udziela każdemu z osobna. Ten wybrany i napełniony Duchem nadzorca rozdzielał każdemu robotę. On jedynie miał prawo wykonywania pomysłowych wyrobów ze złota, srebra i miedzi (2 Moj 35,32). Pod jego nadzorem pracowali wszyscy biegli w rzemiośle mężczyźni i kobiety, aż Przybytek został ukończony na chwałę Pana (2 Moj 35,10.25).
Warto przy tym zwrócić uwagę, że nie było to dziełem jednego człowieka, ani też nie było to dziełem kogoś przypadkowego, ponieważ ci, którzy byli wykonawcami, otrzymali mądrość, wiedzę i zdolności od Boga. Żadna ludzka zręczność ani pomysłowość nie mogła nic dodać ani ująć od tego, co Jahwe objawił Mojżeszowi na górze. Przybytek musiał być wykonany w najdrobniejszych szczegółach, zgodnie z Bożym wzorem.
Ponieważ cała idea Przybytku pochodziła od Boga, dlatego jego fundament miał szczególne znaczenie. W 2 Mojżeszowej czytamy, że każdy człowiek musiał dać pół sykla srebra na okup za swoje życie (30,15). Pieniądze te nazywano "pieniędzmi okupu". Mówią one o odkupieńczym dziele Pana Jezusa Chrystusa, gdy przelał swoją drogocenną krew na odkupienie zgubionych (por. 1 Ptr 1,18-19).
Gdy czytamy 2 Mojżeszową 38 rozdz., znamienny jest fakt, że "pieniędzy okupu" użyto do wykonania srebrnych podstaw pod deski, na których spoczywał cały Przybytek. Przybytek spoczywał dosłownie na dziele odkupienia! Jakiż to wspaniały fundament! "Fundamentu innego, nikt nie może założyć" — wyraźnie stwierdził Ap. Paweł do Zboru w Koryncie (1 Kor. 3,11). Fundamentem Kościoła Chrystusowego może być jedynie doskonałość Jego dokonanego dzieła. Są dzisiaj tacy, którzy szukają powszechnej jedności Kościoła, ale pomijają przy tym jedyną podstawę, czyli fundament, który Bóg może zaakceptować. Członkami Ciała Chrystusowego są ci, którzy znają dzieło odkupienia i uznają, że nie ma innej ofiary za grzech.
Rozważyliśmy już sprawę fundamentu Przybytku. Na tym fundamencie zostały ustawione deski wraz z mocującymi je poprzeczkami.
A. DeskiW 2 Mój 26,15 czytamy o deskach. Były one wykonane z twardego, nie psującego się drzewa akacjowego (szittim) i były pokryte złotem. Przede wszystkim mówią one o Chrystusie i Jego podwójnej naturze: ludzkiej i boskiej. Nie niszczejące drewno pokryte czystym złotem. Ewangelie przedstawiają Chrystusa jako Syna człowieczego i Syna Bożego, doskonałego człowieka i prawdziwego Boga.
Jednakże pokryte złotem deski ustawione pionowo mogą mieć jeszcze inne znaczenie. Każda deska symbolizuje pojedynczego wierzącego, który jest częścią Ciała Chrystusowego. Deski umieszczone w Przybytku w przeszłości były czymś innym. To twarde pustynne drzewo "szittim" nie było drzewem pięknym. Trzeba więc było wiele pracy, aby je dopasować do wspaniałego wystroju Przybytku. Drzewo musiało być wycięte, oczyszczone, powleczone i połączone z innymi.
| — WYCIĘTE. Odłączone od przeszłości, od starych soków, które je podtrzymywały przy życiu. Tak stało się z Saulem z Tarsu na drodze do Damaszku. Tak dzieje się z każdym człowiekiem narodzonym na nowo. Zostaliśmy wycięci — odłączeni od starego sposobu życia, starych uczynków ciała, ukształtowani i uformowani, aby być uczestnikami boskiej natury (2 Ptr 1,4). — OCZYSZCZONE. Nie wystarczy odłączenie od starego życia, bez zewleczenia cielesnej natury i oczyszczenia z brudu grzechu. Każda deska została obrobiona i dokładnie oczyszczona od wszystkiego, aby mogła znaleźć się w Domu Bożym (1 Kor. 6,11). — POWLECZONE. Każda deska była pokryta złotem. Otrzymała nową, piękną powłokę. Dzięki Bogu za dar sprawiedliwości, w którą przyobleczeni są wszyscy wierzący (Rz 3,22; Iz 61,10). — POŁĄCZONE. Deski zostały połączone w jedną całość. To jest Boży sposób postępowania. W liście do Efezjan czytamy, jak Bóg buduje swój Kościół. W rozdz. 1 często powtarzają się słowa: "NAS" i "NAM". Np. "ubłogosławił nas" (w.3), "wybrał nas" (w.4), "przeznaczył nas" (w.5), "obdarzył nas" (w.6), "udzielił nam" (w.8), "oznajmiwszy nam" (w.9). W wierszu 10 czytamy, że "połączył nas w jedną całość". W rozdz. 2 czytamy, że Bóg zbawił nas przez łaskę, ożywił nas, posadził razem z Chrystusem, po to abyśmy byli jedno — taki jest Jego cel. Zwróćmy uwagę w rozdz. 4 na powtarzającą się myśl o "JEDNOŚCI" oraz podsumowanie w wierszu 13: "Aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej". |
Deski stały pionowo na srebrnych podstawach, spoczywały na dziele odkupienia i były dokładnie z sobą złączone. Symbolizowały prawdę: "W Chrystusie połączyć w jedną całość wszystko". Nasze prawo do wspólnego uwielbiania Boga i wydawania świadectwa, znajduje swoje oparcie w odkupieniu. Upewnijmy się więc, że nasze stopy mocno są postawione na tym fundamencie, "abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki" (Ef 4,14).
B. PoprzeczkiW Przybytku było piętnaście poprzeczek, po pięć od strony północnej, południowej i zachodniej. Poprzeczki te podtrzymywały deski, których było: dwadzieścia od strony północnej, dwadzieścia od strony południowej i osiem od strony zachodniej. Tak więc, Przybytek zawsze skierowany był na wschód, w kierunku wschodzącego słońca. Kościół Boży powinien zawsze kierować swój wzrok na niebiański Wschód, oczekując pojawienia się SŁOŃCA SPRAWIEDLIWOŚCI.
Liczby w Piśmie Świętym mają ważne znaczenie. Nie będziemy rozważać szczegółowo wszystkich miar i liczb, jakie są podane. Jednakże przy okazji podamy znaczenie najważniejszych z nich.
Znaczenie liczb w Piśmie Świętym.
Należy zwrócić uwagę, że wymiary większej części Przybytku są wielokrotnością liczby 5, która mówi o łasce i mocy Bożej. Dlatego też tych pięć poprzeczek z każdej strony Przybytku, podtrzymujących deski na fundamencie, mówią o łasce i mocy Bożej. Jesteśmy strzeżeni mocą Bożą przez wiarę ku zbawieniu (1 Ptr 1,5). Pan Jezus odchodząc do nieba dał Kościołowi pięć darów do usługiwania (apostołowie, prorocy, ewangeliści, pasterze i nauczyciele), w celu:
Po raz pierwszy budowla ta została wzniesiona pierwszego dnia Nowego Roku (wg żydowskiego kalendarza; por. 2 Moj 40,2). Było to wprowadzenie nowego porządku, dlatego dzień ten był ważny dla Izraela. Był to nowy początek. Początek nowego sposobu przychodzenia do Boga. Początek nowego sposobu oddawania czci Bogu. Początek nowego okresu świadectwa.
Wszystko musiało być zrobione zgodnie z Bożym planem, zanim Bóg mógł zamieszkać w Miejscu Najświętszym pomiędzy cherubinami. Aby w pełni cieszyć się obecnością Bożą, musimy być nie tylko zbawieni, lecz również całe nasze życie musi być doprowadzone do porządku. Jedna nie poświęcona rzecz może zatrzymać błogosławieństwo wynikające z Bożej obecności. Przybytek był świadectwem na pustyni nie z powodu swego piękna lub bogactwa, lecz z powodu obecności Boga. Jeżeli mamy być świadkami rzeczywistości, mocy, świętości i miłosierdzia Bożego, to wszystko w nas musi być uporządkowane i poświęcone Jemu.
Świat nie potrzebuje ciebie, mnie, lecz Chrystusa w nas. "Większy jest ten, który w nas jest niż ten, który jest na świecie" (1 Jn 4,4; Iz 43,10; Dz 1,8).
Na dziedzińcu świeciło słońce (światło naturalne). W Miejscu Świętym były lampy (światło sztuczne), lecz w Miejscu Najświętszym była światłość Bożej chwały. Porównaj: Jn 9,5; 1,9.14; Mt 5,14. "Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi" (Mt 5,16).
