Anthony Norris Groves urodził się w roku 1795 w małej wiosce w pobliżu Lymington (Południowa Anglia). Po swym nawróceniu całkowicie poświęcił się Bogu i Jego dziełu. Jakkolwiek nie był przywódcą, posiadał wizję pracy, która stanowiła inspirację dla innych.
Od lat młodzieńczych narastało w nim powołanie do pracy misyjnej na terenie Indii. Groves poświęcał na cele misyjne większość swych zarobków, az wreszcie, by móc wyruszyć do przeznaczonego mu dzieła, zlikwidował dobrze prosperującą praktykę dentystyczną. Pokonując przeróżne trudności, w roku 1829 dotarł do Bagdadu. Przez następnych kilka lat prowadził tam dzieło ewangelizacji, nadal stawiając czoła przeciwnościom (opozycja ze strony ludności muzułmańskiej, bariera językowa, trudności materialne). Dało mu to okazję do nabycia doświadczeń, których zapewne nie zdobyłby w innych okolicznościach.
Gdy stało się to możliwe, Anthony Norris Groves opuścił Bagdad i większą część następnych dwudziestu lat swego życia poświęcił pracy misyjnej na całym terenie Indii. Jego świadectwo było tym wyrazistsze, ze całym swym życiem potwierdzał prawdy, które głosił. Odnośnie pracy misyjnej kładł nacisk na skromny sposób życia i zaufanie Boga co do zaspokajania wszelkich potrzeb. Od roku 1836 Groves wraz z małą grupą innych misjonarzy rozpoczął pracę w delcie rzeki Godawari (środkowe Indie). Kontynuował zwiastowanie i nauczanie w Indiach aż do chwili, gdy ze względów zdrowotnych zmuszony został w roku 1 852 do powrotu do Anglii. Lata trudów dały znać o sobie i jego stan zdrowia zwolna się pogarszał. Groves odszedł do Pana w maju 1853 r.
Anthony Norris Groves był szczególnym człowiekiem. Nie sposób przecenić jego zasług dla rozwoju dzieła misyjnego, jakkolwiek jego wpływ wyrażał się raczej w sferze inspiracji niż w wymiernych rezultatach jego służby. Jego życie, całkowicie oddane Chrystusowi i uzależnione od Jego prowadzenia w każdej kwestii, stworzyło przykład, który pociągnął za sobą tysiące naśladowców. Groves po wskazówki dla swego postępowania zawsze zwracał się do Słowa Bożego. Myśli swe wyrażał w jasny, zrozumiały sposób. Nigdy nie porzucał raz obranych, słusznych zasad, chociaż uprzejmie i łagodnie odnosił się do tych, którzy nie podzielali jego poglądów. Nigdy nie traktował jako rzeczy pierwszorzędnej rezultatów swojej pracy lub ich braku. Twierdził, że jego celem jest zwiastowanie Chrystusa, do którego to dzieła został przez Boga przeznaczony. Dane mu było mieć pod tym względem szerszy pogląd na cele i plany Boże.
Anthony Norris Groves był człowiekiem, który poprzez swe osobiste oddanie się Chrystusowi wpływał na życie innych (m.in. swego szwagra Jerzego Mullera). Pragnął gorąco, by nic nie stało pomiędzy nim a Bogiem. Pokora, tak widoczna w całym jego życiu, nadal stanowi wspaniały przykład. Groves twierdził, że nigdy nie czuł się godnym służby dla Pana, lecz radował się i wychwalał Boga, który go do tej służby uzdatnił, wyposażył i wysłał. Zawsze gotów był zajmować najniższe miejsce i podążać wszędzie za Panem Jezusem Chrystusem. Obyśmy i my, tak jak Anthony Norris Groves, kroczyli Jego śladami.
oprac. A. Rak na podstawie biografii autorstwa Fred. A. Tatforda