O krecie wiadomo, że otwiera oczy na krótko przed śmiercią, co nie jest jednak dla niego zbyt wielkim nieszczęściem. Daleko tragiczniejszą natomiast jest okoliczność, że czyni to również bardzo wielu ludzi i widzi już zazwyczaj zbyt późno z przerażeniem, że są zgubionymi grzesznikami, których czeka wieczne potępienie. Jeszcze smutniejszym jest fakt, że bez liku mamy takich, którzy nie zdążą nigdy dojść nawet i do takiego spóźnionego poznania, będąc zupełnie niespodzianie wyrwani z życia przez nagłą śmierć wskutek ataku serca lub nieszczęśliwego wypadku. A przecież „straszna to rzecz – jak mówi Pismo święte – wpaść w ręce Boga żywego… Albowiem Bóg nasz jest ogniem trawiącym" Hebr. 10:31; 12:29.
Celem niniejszej książeczki jest uświadomienie Czytelnika o niebezpieczeństwie, w jakim się znajdujemy wskutek naszego grzechu i dopomożenie do przyjęcia zbawienia, jakie zgotował nam Bóg w osobie Syna Swego Jezusa Chrystusa, co umożliwiłoby mu szczęśliwy żywot i błogosławioną śmierć. Co daj, Boże. Amen!
Pierwszy człowiek żył w doskonałej harmonii z Bogiem i dlatego był zupełnie szczęśliwy. Lecz któregoś dnia zaistniał grzech, który oddzielił go od Boga, źródła życia, pokoju i szczęścia. I w tym właśnie tkwi przyczyna spadających na człowieka nieszczęść i rozlicznych trudności, z którymi ma stale do czynienia. Twoja wina wobec Boga nie zasadza się na tym, żeś popełnił w swym życiu różne grzechy, wykroczenia te bowiem są tylko skutkiem tego, żeś odpadł od Boga i żyjesz według swego własnego widzimisię, z powodu czego znajdujesz się w stałej kolizji z przykazaniami Bożymi.
„Grzech jest hańbą narodów" Przy. 14:34.
„Gdyż mój lud popełnił dwojakie zło: Mnie, źródło wód żywych, opuścili, a wykopali sobie cysterny, cysterny dziurawe, które wody zatrzymać nie mogą" Jerem. 2:13.
„O grzechu, gdyż nie uwierzyli we mnie" – mówi Pan Jezus, Jan 16:9.
W Piśmie Św. czytamy, że „Wszyscy odstąpili, wespół się splugawili. Nie ma, kto by dobrze czynił, nie ma ani jednego" Psalm 14:3.
„Wszyscy są pod wpływem grzechu" Rzym. 3:9.
„Nie ma ani jednego sprawiedliwego" Rzym. 3:10.
„Jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy, i prawdy w nas nie ma" (1Jan 1:8).
Jak więc wynika z powyższych wypowiedzi Pisma Św. nikt nie jest czysty przed Bogiem, gdyż nawet i najmoralniejszy człowiek jest przed Nim grzesznikiem. Słowo Boże mówi nam to, „aby wszelkie usta były zamknięte i aby świat cały podlegał sądowi Bożemu" (Rzym. 3:19).
Nikt nie może grzeszyć bezkarnie przeciw Bogu, ponieważ Bóg jest święty. Potępia On każde przekroczenie Jego przykazań i będzie je sądził. Przed sądem Jego nie uda się nikomu wymigać, gdyż każdy człowiek będzie musiał raz zdać przed Nim rachunek ze swego życia.
„Albowiem gniew Boży z nieba objawia się przeciwko wszelkiej bezbożności i nieprawości ludzi" (Rzym. 1:18).
„Postanowione jest ludziom raz umrzeć, a potem sąd" (Hebr. 9:27).
„Gdyż wyznaczył dzień, w którym będzie sądził świat" (Dzieje 17:31).
Nikt nie może się sam wyratować ze swego dotychczasowego grzesznego życia, a tym samym uniknąć przyszłego sądu Bożego. Czy mógłbyś sam wydostać się z bagna, w które wpadłeś? Wszelkie wysiłki wydostania się z niego pogrążyłyby cię tylko jeszcze głębiej. Nie ma bowiem drogi prowadzącej od człowieka do Boga. Nieba i szczęśliwości wiekuistej nie można również zasłużyć sobie dobrymi uczynkami. Bez liku też mamy takich, którzy mniemają, że można ten cel osiągnąć przez praktyki religijne. Pan Bóg zaś nie chce twej pobożności, a ciebie samego.
„Wiedząc wszakże, że człowiek zostaje usprawiedliwiony nie z uczynków zakonu, a tylko przez wiarę w Chrystusa Jezusa, i myśmy w Chrystusa Jezusa uwierzyli, abyśmy zostali usprawiedliwieni z wiary w Chrystusa, a nie z uczynków zakonu, ponieważ z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwiony żaden człowiek” Gal. 2:16.
„Gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej, i są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie” Rzym. 3:23-24.
Aczkolwiek nie ma drogi, prowadzącej od człowieka do Boga, istnieje jednakże droga od Boga do człowieka, a jest nią Jezus Chrystus. Ponieważ Bóg nie chce, ażeby człowiek umarł w swym grzechu i uległ wiecznemu potępieniu, więc przysłał nam Syna Swego Jezusa Chrystusa i włożył na Niego całą winę ludzką. Przez Swą śmierć na krzyżu Golgoty dokonał Chrystus ekspiacji naszych grzechów. Uczynił On to zaś w naszym zastępstwie, przez co utorował nam drogę do Boga. Każdy człowiek zatem, który wierzy w to, że Jezus Chrystus uczynił to również i za niego i bez żadnych zastrzeżeń odda się Jezusowi Chrystusowi, zostanie wyzwolony spod władzy grzechu.
„Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie” Jan 14:6.
„On tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą" 2Kor. 5:21.
„W nim mamy odkupienie przez krew jego, odpuszczenie grzechów, według bogactwa łaski jego" Efez. 1:7.
„Lecz on (Jezus Chrystus) zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni" Izaj. 53:5-6.
Jezus Chrystus nie tylko wyzwala nas spod władzy grzechu, ale zachowuje nas przed przyszłym sądem Bożym. Wzgórze Golgoty jest miejscem sądu Bożego nad grzechem, gdyż Bóg nie znosi grzechu. Jednocześnie zaś jest Golgota objawieniem Jego wielkiej miłości, jaką żywi On do nas biednych, zgubionych grzeszników. Kto tedy przyjmie w wierze to zbawienie, jako dokonane dla niego osobiście, i odtąd żyje w społeczności z Jezusem Chrystusem, ten nie pójdzie na sąd potępienia. Kto jednakże gardzi ofiarą Jezusa Chrystusa, na tym pozostanie gniew Boży i zostanie wykonany na nim potępiające orzeczenie sądu Bożego.
„Bo nie posłał Bóg Syna na świat, aby sądził świat, lecz aby świat był przez niego zbawiony. Kto wierzy w niego, nie będzie sądzony; kto zaś nie wierzy, już jest osądzony dlatego, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego" Jan 3:17-18.
„Kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie posłał, ma żywot wieczny i nie stanie przed sądem, lecz przeszedł z śmierci do żywota” Jan. 5:24.
Śmierć jest następstwem grzechu. Dlatego też musi każdy człowiek umrzeć. Pismo Św. rozróżnia dwojaki rodzaj śmierci: śmierć fizyczną i duchową. Grzech oddziela nas od Boga, przynosząc z sobą te 2 rodzaje śmierci. Śmierć fizyczna jest opuszczeniem tego świata i przejściem do niewidzialnego, ale rzeczywistego świata wieczności. Ten rodzaj śmierci musi ponieść każdy człowiek bez wyjątku. Śmierć duchowa natomiast pociąga za sobą wieczną rozłąkę z Bogiem. Przez przezwyciężenie grzechu i Swe zmartwychwstanie odebrał Jezus Chrystus śmierci posiadaną przez nią moc. Jednocześnie zaś zyskał dla tych, którzy w Niego wierzą, życie wieczne, tzn. wiekuistą społeczność z Bogiem.
„Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli" Rzym. 5:12.
„Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, lecz darem łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym" Rzym. 6:23.
„Kto wierzy we mnie – mówi Pan Jezus – ma żywot wieczny” Jan 6:47.
Kto chce posiąść zbawienie w Jezusie Chrystusie, musi do Niego przyjść. Samo tylko poznanie Jego dzieła zbawienia nie wystarczy. Opowiedzenie się zaś za Nim jest aktem woli, na który musisz się koniecznie zdobyć. Poza Jezusem Chrystusem bowiem nikt ani nic na świecie nie może cię zbawić. Uczyń więc ten doniosły krok i zwróć się do Niego w modlitwie, albowiem czeka On na ciebie, pragnąc stać się twym Panem i Zbawicielem.
„Nawróć się do mnie, bo cię odkupiłem" (Izaj. 44:22b).
„Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie" (Mat. 11:28).
„Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie" Jan 14:6.
„Tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz" Jan 6:37.
„A ten, kto pragnie, niech przychodzi, a kto chce, niech darmo weźmie wodę żywota" Objaw. 22:17.
Kto zaś przychodzi do Jezusa Chrystusa, powinien to uczynić w szczerości serca. Twoje opowiedzenie się za Chrystusem jest czynem wiary. Wierzyć zaś w Boga i w Jezusa Chrystusa znaczy — całkowicie zaufać Słowu Bożemu i przyjąć Jezusa Chrystusa jako swego osobistego Zbawiciela. Ważną rzeczą jest przy tym, ażeby nie przywiązywać zbytniej wagi do uczuć i nastrojów, a położyć całą swą ufność w dziele zbawienia, dokonanym przez Jezusa Chrystusa.
„Albowiem nie wstydzę się ewangelii Chrystusowej, jest ona bowiem mocą Bożą ku zbawieniu każdego, kto wierzy" Rzym. 1:16.
„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny" Jan 3:16.
„Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim" Jan 3:36.
„Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony, ty i twój dom" Dzieje Apostolskie 16:31.
„Każdy, kto w niego wierzy, dostąpi odpuszczenia grzechów przez imię jego" Dzieje Apostolskie 10:43.
Środkiem, za pomocą którego możesz rozmawiać z Jezusem Chrystusem jest modlitwa, przy czym nie potrzebujesz żadnych ludzkich pośredników, ponieważ jedynym pośrednikiem między Bogiem a tobą jest tylko Jezus Chrystus (1Tym. 3:5). Poszukaj więc sobie jakieś zaciszne miejsce, gdzie mógłbyś w ciszy i skupieniu wylać przed Nim swe serce. Modlitwy takie nie są związane z jakąś specjalną formą, ale możesz powiedzieć Chrystusowi wszystko tak jak myślisz i czujesz. Zna On cię wszak dobrze, a nawet lepiej jeszcze od ciebie samego. Aczkolwiek wiadome Mu są wszystkie twoje najskrytsze tajemnice, to jednak chce On, ażebyś powiedział Mu wszystko, co ci leży na sercu.
„I wzywaj mnie w dniu niedoli, wybawię cię, a ty mnie uwielbisz!" Psalm 50:15.
„Gdy będziecie mnie wzywać i zanosić do mnie modły, wysłucham was. A gdy mnie będziecie szukać, znajdziecie mnie. Gdy mnie będziecie szukać całym swoim sercem" Jerem. 29:12-13).
„Wszakże każdy, kto będzie wzywał imienia Pańskiego, zbawiony będzie" Dzieje 2:21.
Samo poznanie, że jesteś grzesznikiem, nie przyniesie ci jeszcze odpuszczenia grzechów. Poznaniu grzechów musi towarzyszyć ich wyznanie Jezusowi Chrystusowi. Prawdopodobnie nie będziesz mógł sobie przypomnieć wszystkich swych grzechów, jakie popełniłeś w życiu, dlatego też wyznaj przed Nim sercem szczerym i skruszonym całą swą grzeszną naturę. Niekiedy zajdzie też potrzeba, ażeby jakiś grzech wyznać zaufanej osobie. Bądź też gotów zerwać z wszelkim poznanym grzechem!
„Gdy milczałem, schły kości moje od błagalnego wołania przez cały dzień… Grzech mój wyznałem tobie i winy mojej nie ukryłem. Rzekłem: Wyznam występki moje Panu; wtedy Ty odpuściłeś winę grzechu mego" Psalm 32:3,5.
„Kto ukrywa występki, nie ma powodzenia, lecz kto je wyznaje i porzuca, dostępuje miłosierdzia" Przy. 28:13.
„Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości" 1Jan 1:9.
Jezus Chrystus pragnąłby odnowić twe życie. Przyjmij Go więc jako swego Pana i Zbawiciela. W praktyce oznacza to, że nie chodziłoby tu tylko o przebaczenie grzechów twej przeszłości, ale - i to przede wszystkim - o kształtowanie i nadawanie kierunku twemu przyszłemu życiu. Otwórz Mu przeto drzwi serca swego na oścież i bądź Mu we wszystkim posłuszny. Połowiczne oddanie się Jezusowi Chrystusowi nie uszczęśliwi cię ani nie przyniesie ci upragnionego pokoju z Bogiem.
„Oto stoję u drzwi i kołaczę; jeśli ktoś usłyszy głos mój i otworzy drzwi, wstąpię do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną" Objaw. 3:20.
„Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego" Jan 1:12.
„Jeśli kto chce pójść za mną, niechaj się zaprze samego siebie i bierze krzyż swój na siebie codziennie, i naśladuje mnie. Kto bowiem chce zachować duszę swoją, straci ją, kto zaś straci duszę swoją dla mnie, ten ją zachowa" Łuk. 9:23-24.
Jezus Chrystus dokonał dla ciebie doskonałego zbawienia. Przyjmij je przeto w wierze i z wdzięcznym sercem. Taka postawa napełni cię radością, pewnością posiadania zbawienia i jest oznaką miłości do Jezusa Chrystusa.
„Błogosław, duszo moja, Panu i nie zapominaj wszystkich dobrodziejstw jego! On odpuszcza wszystkie winy twoje, leczy wszystkie choroby twoje. On ratuje od zguby życie twoje; On wieńczy cię łaską i litością” Psalm 103:2-4.
„Wołali do Pana w niedoli swej, a On wybawił ich z utrapienia. Poprowadził ich drogą prostą, aby mogli dojść do miasta zamieszkałego. Niechaj wysławiają Pana za łaskę jego i za jego cuda dla synów ludzkich” Psalm 107:6-8.
Gdy przyjmiesz w wierze zbawienie, dokonane przez Jezusa Chrystusa, i życie twoje zostanie odnowione na skutek przebaczenia twych grzechów, to masz to do zawdzięczenia działalności Ducha świętego. Chce On być odtąd sternikiem twego życia i wprowadzić cię we wszelką prawdę. Masz wzrastać w łasce i w znajomości Pana Jezusa i wzmacniać się w społeczności ze swym Zbawicielem. Bacz przeto na działanie Ducha Św., który się objawia w sercu twoim.
„Którzy usłyszeliście słowo prawdy, ewangelię zbawienia waszego, i uwierzyliście w niego, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym” Efez. 1:13.
„Bądźcie pełni Ducha” Efez. 5:18.
„By sprawił według bogactwa chwały swojej, żebyście byli przez Ducha jego mocą utwierdzeni w wewnętrznym człowieku” Efez. 3:16.
„Owocem zaś Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość" Gal. 5:22-23.
Po przyjęciu Jezusa Chrystusa jako swego Zbawiciela, otrzymasz pewność swego zbawienia. Pewność tę daje Duch św., który mieszka w sercu każdego prawdziwie wierzącego chrześcijanina; dlatego też nie pozostawi On i ciebie w niepewności w tej tak ważnej sprawie. Pewność zbawienia nie jest bynajmniej sprawą uczuć i nastrojów, a opiera się wyłącznie na niewzruszonej ufności do Ewangelii Jezusa Chrystusa i Jego dzieła zbawienia.
„Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy" Rzym. 8:16.
„Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi" Rzym. 8:14.
„Jeśli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest jego" Rzym. 8:9.
„Owce moje głosu mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną" Jan 10:27-28.
„Albowiem jestem tego pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani potęgi niebieskie, ani teraźniejszość, ani przyszłość, ani moce, ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym" Rzym. 8:38-39.
Nowe życie, które powstało i utrzymuje się w społeczności z Bogiem przez Jezusa Chrystusa, objawiać się będzie przez naśladowanie Jezusa Chrystusa w życiu codziennym, regularną modlitwę, czytanie i słuchanie Słowa Bożego, miłość do wszystkich chrześcijan i wyznawanie Jezusa Chrystusa, jako Zbawiciela, w swym otoczeniu. Rzecz oczywista, że nie będziesz również prowadził życia pustelniczego, ale będziesz szukać społeczności z innymi wierzącymi chrześcijanami. Rzeczywiste życie z Boga wykaże się również w nowym ustosunkowaniu się do świata i bliźnich.
„Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe" 2Kor. 5:17.
„Nie miłujcie świata ani tych rzeczy, które są na świecie. Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca. Bo wszystko, co jest na świecie, pożądliwość ciała i pożądliwość oczu, i pycha życia, nie jest z Ojca, ale ze świata. I świat przemija wraz z pożądliwością swoją; ale kto pełni wolę Bożą, trwa na wieki" 1Jan. 2:15-17.
„I trwali w nauce apostolskiej i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach" Dzieje 2:42.
„Każdego więc, który mię wyzna przed ludźmi, i Ja wyznam przed Ojcem moim, który jest w niebie; ale tego, kto by się mnie zaparł przed ludźmi, i Ja się zaprę przed Ojcem moim, który jest w niebie" Mat. 10:32-33.
Z chwilą gdy oddasz swe życie na własność Chrystusowi, gdy przyjmiesz odpuszczenie swych grzechów przez wiarę w zastępczą ofiarę Jego i żyjesz w społeczności z Nim, znajdziesz pokój z Bogiem, i odtąd już nic nie będzie cię mogło potępiać, i możesz z radością iść przez życie.
„Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa" Rzym. 5:1.
„Lecz on zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni" Izaj. 53:5.
„Albowiem On jest pokojem naszym, On sprawił, że z dwojga jedność powstała, i zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni" Efez. 2:14.
W książeczce niniejszej staraliśmy się w prosty sposób przedstawić drogę zbawienia, i teraz już będzie zależało wyłącznie od Ciebie, czy je przyjmiesz. Aczkolwiek Bóg nie zmusza nikogo, ażeby wbrew swej woli był zbawiony, to jednak do wszystkich ludzi, a więc i do ciebie, dochodzi Jego wezwanie: „Pojednajcie się z Bogiem". Należy przeto dobrze rozważyć sobie, że chodzi tu o życie wieczne lub o wieczne potępienie, o twoje być lub nie być, o twoją wieczną szczęśliwość lub o wieczne męki.
Gdybyś jednak mimo najszczerszych chęci i po przeczytaniu tej książeczki nie mógł uzyskać pewności swego zbawienia, ani nie miał nikogo, kto ci w tej ważnej sprawie mógłby pomóc, to możesz napisać do Wydawcy, który chętnie udzieli Ci dalszych rad i wskazówek.
P.L.