1. Saba (Iz.43:3) - kraj i lud w południowej Arabii;
2. Saba (1M.10:28) - z synów Joktana, syna Hebera, z potomków Sema. W 1Krn.1:22 nazywa się: Szeba.

1. Sachar (1Krn.11:35) - ojciec Achiama, jednego z dzielnych rycerzy króla Dawida. W 2Sm.23:3 czytamy: Achiam, syn Szarara z Araru;
2. Sachar (1Krn.26:4) - z synów Obeda Edomczyka, odźwierny w świątyni;
3. Sachar (Ezch.27:18) - nie musi to być nazwa własna, można to tłumaczyć jako: lśniąco biała wełna.

1. Sadok (2Sm.8:17) - syn Achituba, arcykapłan w czasach Dawida i Salomona. Według słów 1Krn.24:3, był potomkiem Eleazara. W swojej młodości wyróżniał się odwagą i kiedy Dawid przybył do Hebronu po śmierci Saula, Sadok przyłączył się do niego i od tego czasu był zawsze mu wierny. Sadok namaścił Salomona na króla (2Krl.1:8-39);
2. Sadok (Neh.3:4) - syn Baany, wraz z innymi naprawiał mur Jerozolimy w czasach Nehemiasza po powrocie z niewoli babilońskiej;
3. Sadok (Neh.3:29) - syn Immera, wraz z innymi naprawiał mur Jerozolimy w czasach Nehemiasza po powrocie z niewoli babilońskiej;
4. Sadok (Neh.10:22) - z naczelników ludu, podpisał umowę bycia wiernym Bogu;
5. Sadok (Neh.13:13) - jeden z pisarzy w czasach Nehemiasza;

1. Salma (1Krn.2:11) - syn Nachszona, ojciec Boaza;
2. Salma (1Krn.2:51) - syn Kaleba, ojciec Bet-Lechema.

1. Salmon (Sdz.9:48) - góra w Samarii, na którą ruszył Abimelech z całym ludem zbrojnym;
2. Salmon (Rut.4:20) - syn Nachszona, ojciec Boaza, przodek króla Dawida;
3. Salmon (2Sm.23:28) - z Achoach, jeden z dzielnych rycerzy Dawida. W 1Krn.11:29 nazywa się: Ilaj z Achoach;
4. Salmon (Ps.68:15) - nie da się ustalić, czy jest to góra wymieniona w Sdz.9:48;
5. Salmon (Dz.27:7) - przedgórze w północno-wschodniej części Krety.

1. Salome (Mk.15:40-41) - żona Zebedeusza, matka apostoła Jakuba Starszego i Jana ewangelisty z Galilei. Była jedną z uczennic Pana Jezusa Chrystusa (Mt.27:56), chociaż, podobnie jak inni, błędnie rozumiała prawdziwe znaczenie królestwa Chrystusowego (Mt.20:21). Była też obecna przy ukrzyżowaniu i pogrzebie Pana, jak też w liczbie osób, które wcześnie rano przyszły do grobu, aby namaścić ciało Pana Jezusa;
2. Salome (Mt.14:6; Mk.6:22) - córka Herodiady, żony Filipa, syna Heroda Wielkiego. Herodiada zostawiła Filipa i żyła w związku z jego bratem Herodem Antypasem. W Ewangelii imienia Salome nie wymienia się, lecz spotykamy je u Flawiusza. Znana jest ona ze swego udziału w ścięciu przez Heroda głowy Jana Chrzciciela.

1. Mądrość Salomona. Rozum Salomona posiadał wszystkie cechy, na których opiera się prawdziwa mądrość - to jest, zdrowy osąd, dobra pamięć, duży zasób wiedzy i doskonałe zastosowanie tego w czynie. Mądre rozsądzenie sporu między dwoma matkami odnośnie żywego i martwego niemowlęcia, sporu mającego miejsce w jego obecności, ujawnia w nim doskonałe rozumienie uczuć ludzkiego serca i głęboką mądrość (1Krl.3:16-28). Zdrowe zasady, którymi kierował się w administracyjnych sprawach, wzbudzały głęboki szacunek i lęk do tak mądrego sędziego. Nie można nie zauważyć przy tym, że sędziowskie obowiązki w tym czasie były jedna z najważniejszych czynności królewskiego panowania; i oto czytamy w Biblii, że Salomon, już na początku swego panowania zbudował też salę tronową, gdzie odbywał sądy, a więc salę sądową (1Krl.7:7), gdzie zasiadał i rozsądzał liczne spory, powstałe między jego poddanymi. Różnorodna jego wiedza w różnych dziedzinach prawdziwie była zadziwiająca. A mądrość Salomona przewyższała mądrość wszystkich ludzi Wschodu i całą mądrość Egiptu. Był on mędrszy niż wszyscy ludzie, niż Etan Ezrachida, i Heman, i Kalkol, i Darda, synowie Machola; jego sława dotarła do wszystkich okolicznych narodów (1Krl.4:30-31). Ułożył on trzy tysiące przypowieści i tysiąc pięć pieśni (w.32). Jego poznanie było bardzo różnorodne. Według słów Pisma Świętego, mówił on w nich o drzewach, począwszy od cedru, który rośnie w Libanie, aż do hizopu, który wyrasta z muru; mówił o zwierzętach i ptakach, o płazach i o rybach (1Krl.4:33). Prócz tego Salomon zostawił jeszcze następujące księgi: Pieśń nad Pieśniami, Przypowieści i Koheleta (Kaznodziei), niewątpliwie napisanych przez niego pod natchnieniem Ducha Św. Sława o jego niezwykłej mądrości oczywiście nie mogła przy tym ograniczyć się do granic Judei. Między wszystkimi sąsiednimi narodami i dalej, nawet do granic Arabii, przekazywano o Salomonie różne zadziwiające opowiadania. Toteż ze wszystkich ludów przychodzili ludzie, aby słuchać mądrości Salomona (1Krl.4:34). Usłyszawszy o mądrości i sławie Salomona, przyszła do niego do Jerozolimy, z bardzo dużym bogactwem królowa Saby lub Południa, żeby doświadczyć go zagadkami, rozmawiała z nim o wszystkim co miała na swoim sercu. Salomon zaś odpowiadał na wszystkie jej pytania i nie było takiego pytania, na które król nie umiałby dać jej odpowiedzi (1Krl.10:1-3). Ale i tak nie powiedziano mi ani połowy o wielkości twojej mądrości - powiedziała królowa Saby, rozstając się z nim - przewyższasz bowiem pogłoski, które o tobie słyszałam (2Krn.9:6).
2. Bogactwo Salomona. Podczas panowania Salomona wszystko sprzyjało do pomnażania jego bogactw w olbrzymiej ilości. Juda I Izrael żyli bezpiecznie pod swoim figowcem. Daniny z pokonanych przez nich sąsiednich narodów, płody z rolnictwa i pasterskiej działalności, korzyści z rozwijającego się handlu, to wszystko obficie napełniało skarbnice Salomona. Dochody z handlu były prawdziwie duże. Handlowano z Tyrem, Arabią, Egiptem, bardzo prawdopodobne, że z Babilonem i być może z Indiami. Miał on flotę na Indyjskim oceanie, która z jednego rejsu dawała mu 400 talentów złota, a drugą miał na morzu Śródziemnym, handlującą z Tarszyszem i dostarczającą mu różne cenne metale. Niech przed nim zegną kolana przeciwnicy - mówi psalmista - a nieprzyjaciele jego niech proch liżą! Królowie Tarszysz i wysp niech przynoszą dary Królowie Saby i Seby niech złożą daninę! (Ps.72:9-10). Z tych różnych krajów i miast wywożono w dużych ilościach złoto i srebro, też kość słoniową, cenne drewno, tkaniny, konie, małpy i wozy, do tego przyprawy i inne cenne przedmioty handlu. Innym obfitym źródłem pomnażania bogactwa była sława o jego mądrości, którą miał wśród wszystkich innych narodów. Ze wszystkich stron zjeżdżali się licznie odwiedzający go, najmądrzejszego z ludzi, i każdy składał mu dary na znak swego szacunku - srebrne i złote naczynia, uzbrojenie, szaty i wonne przyprawy, konie i muły. Bardzo możliwe, że różne małżeńskie związki, w które wstępował Salomon z różnymi królewskimi córkami, powiększały jego osobiste bogactwo. W ten sposób jego bogactwo stało się tak wielkie, że srebro w Jerozolimie miało wartość zwykłego kamienia, a cedry z powodu ich ilości stały się równe figowcom. Domowe wydatki Salomona miały ogromne rozmiary. Jego życie w ciągu wielu lat było w skrajnym przepychu: 700 żon i 300 nałożnic z wielką świtą eunuchów i innych sług. Oczywiście wymagało to codziennych ogromnych wydatków na utrzymanie (1Krl.4:22-23). Ofiary z wołów i owiec, składane Jahwe przez króla z okazji różnych uroczystych wydarzeń (1Krl.3; 4; 8:36), mogły być czynione tylko przez osobę, mającą nieograniczoną sumę pieniędzy. Nie mówimy przy tym o tych dużych wydatkach, które przeznaczył na budowę różnych aszer (wyżyn), ołtarzy do spalania tymianku itp., do czego skłaniały go jego żony obcoplemienne. W czasie swego panowania Salomon wybudował wiele różnych pięknych budowli, a najwspanialszą z nich oczywiście była - świątynia Jahwe, zbudowana przez niego na górze Moria (patrz Świątynia). Wybudował też wspaniały pałac dla siebie - Leśny Dom Libański, z salą tronową, gdzie sprawował sądy, z kości słoniowej i wyłożonego złotem (1Krl.7:1-11), i taki sam dom dla córki faraona. Wiele też innych miast i budowli wybudował, nie tak wielkich i uboższych (1Krl.9:11-19). Materiał, z którego budowano świątynie i pałace, był zawsze bardzo drogi, niekiedy dostarczano go z najodleglejszych krajów, a wydatki na nie przekraczały wszelkie pojęcie.
3. Panowanie Salomona. A Judejczyków i Izraelitów - mówi Pismo o panowaniu Salomona - było tak wiele jak piasku nad brzegiem morza... mieszkali tedy bezpiecznie, każdy pod swoim krzewem winnym i pod swoim drzewem figowym od Dan aż po Beer-Szebę przez wszystkie dni Salomona (1Krl.4:20-25). To ogromne terytorium Salomon podzielił na 12 regionów, przy czym nie odpowiadającym 12 plemionom Izraela, i nad każdym z nich ustanowił zarządzającego, który w swojej kolejności dostarczał co miesiąc zapasy do utrzymania królewskiego dworu (1Krl.4). Trwały pokój za jego panowania i bezprzykładny dobrobyt jego poddanych stwarzały Salomonowi i jego królestwu szczególnie głośną sławę i uznanie w oczach przede wszystkim królów i królestw ziemi. W istocie, jego panowanie było złotą epoką żydowskiej historii. Niestety, następne lata panowania Salomona nie były takie jak pierwsze. Zapomniawszy Boga, zlekceważył głos Pana, który przestrzegał go po wyświęceniu świątyni, zwiódł go zewnętrzny blask jego królestwa, zostawił wiarę swoich ojców, zaczął służyć Astarcie, bóstwu sydońskiemu, i Molochowi, ohydzie Ammonitów. Niesłychany i bezprzykładny przepych panował w pałacu, a w jego haremie było do 700 żon i 300 nałożnic, w większości poganek z okolicznych narodów: Moabitów, Ammonitów i innych. Prócz tego nałożył na lud ciężkie brzemię, zwiększoną pańszczyznę. Miłość i przywiązanie ludu do takiego władcy stała się teraz niemożliwa. Lud stopniowo oddalał się od Domu Dawidowego i obficie rozsiewały się nasiona buntu, co też doprowadziło później do zgubnego podziału królestwa. Jeszcze za Życia Salomona zaczęły dosięgać go różne doświadczenia i wstrząsy. W Edomie, doprowadzonej przez Dawida do poddaństwa, teraz utwierdził się Hadad, z królewskiego rodu w Edomie. Podczas pokonania Edomu przez Dawida i wybicia ich przez Joaba, dowódcę wojska, Hadad, będąc jeszcze małym chłopcem, z niektórymi innymi Edomczykami uciekł do Egiptu. Tutaj przychylnie przyjął go faraon i obdarzył wielka łaską. Teraz, usłyszawszy o śmierci Dawida i Joaba, poprosił faraona o powrót do swojej ziemi i utwierdził się w niej. Innym przeciwnikiem Izraela w czasach Salomona był Rezon. Był on poddanym Hadadezera, króla Soby, lecz uciekł od niego i w czasie pokonania Hadadezera przez dawida, zebrawszy wokół siebie grupę wolnych wojowników, osiedlił się w Damaszku i tam panował, swoimi najazdami wiele zła przyczyniając Izraelowi. Lecz szczególnie niebezpiecznym wrogiem dla Salomona był jego poddany Jeroboam. Pochodził z plemienia Efraima, z Seredy, czasowo pracował nad umocnieniami w Mieście Dawida. Zauważywszy jego męstwo i roztropność, Salomon uczynił go nadzorcą nad całą robotą pańszczyźnianą plemienia Józefa. Kiedy raz Jeroboam wyszedł za miasto, na drodze spotkał go prorok Achiasz. Achiasz zdjął z siebie nowy płaszcz, rozdarł go na 12 kawałków, kazał Jeroboamowi wziąć 10 i powiedział: Tak bowiem mówi Pan, Bóg Izraela: Oto Ja wyrywam królestwo z ręki Salomona i tobie daję dziesięć plemion. Jemu pozostanie jedno plemię przez wzgląd na mojego sługę Dawida i przez wzgląd na Jeruzalem, miasto, które wybrałem ze wszystkich plemion Izraela, dlatego że opuścił mnie i oddawał pokłon Asztarcie, bogini Sydończyków, i Kemoszowi, bogu Moabu, i Milkomowi, bogu Ammonitów, a nie postępował moją drogą, czyniąc to, co prawe w moich oczach, i według moich ustaw i praw, jak to czynił Dawid, jego ojciec. Nie wyrwę już teraz całego królestwa z jego ręki; pozostawię go władcą po wszystkie dni jego życia przez wzgląd na Dawida, mojego sługę, którego wybrałem i który przestrzegał moich przykazań i ustaw. Wyrwę natomiast królestwo z ręki jego syna, a tobie dam dziesięć plemion. Jego synowi zaś dam jedno plemię, aby Dawid, mój sługa, miał na zawsze pochodnię przede mną w Jeruzalemie, mieście, które sobie wybrałem, aby tam złożyć swoje imię. Ciebie zaś wezmę i będziesz panował nad wszystkim, czego zapragnie twoja dusza, i zostaniesz królem nad Izraelem. Jeśli więc słuchać będziesz wszystkiego, co ci nakazuję, i kroczyć będziesz moimi drogami, i czynić to, co prawe w moich oczach, przestrzegając moich ustaw i przykazań, jak czynił Dawid, sługa mój, wtedy Ja będę z tobą i zbuduję ci dom trwały, jak zbudowałem Dawidowi, i oddam ci Izraela (1Krl.11:31-38). Jeroboam nie miał tyle pokory, żeby pozostawić swoją przyszłość Bogu i zaczął sam domagać się tronu; lecz Salomon dowiedziawszy się o tym chciał go zabić, dlatego Jeroboam uciekł do Egiptu, do Szyszaka króla egipskiego, i tam pozostawał do śmierci Salomona (1Krl.11:1-40). Napiętnowanie z ust proroka i różne doświadczenia ostatniego okresu panowania Salomona nie mogły oczywiście nie mieć korzystnego na niego wpływu. Pan sam obiecał Dawidowi, że On będzie ojcem dla jego syna, i jeśli źle będzie postępować, to On ukarze go ciosami synów ludzkich, lecz łaski Swojej nie odejmie od niego, jak odjął od Saula (2Sm.7:14-15). Księga Kohelota (Kaznodziei Salomona), pisana przez Salomona u schyłku jego życia, wyraźnie pokazuje, że on rzeczywiście zrozumiał teraz nicość wszystkiego co ziemskie, wszystkich uciech świata i wszystkich ziemskich wysiłków ludzkich. Dlatego szukał sam i pouczał innych, aby tylko w Bogu i w wykonywaniu przykazań Jego szukać dla siebie prawdziwego pokoju i szczęścia (12:13).

1. Samaria (1Krl.13:32 i inne) - centrum lub okręg ziemi kananejskiej z Galileą na północy i z Judeą na południu, który nazywał się w czasach Pana Jezusa Chrystusa Samarią. Tutaj znajdowały się działy plemienia Efraima i Manassesa;
2. Samaria (1Krl.16:24) - główne miasto królestwa izraelskiego, zbudowana przez Omriego, króla izraelskiego, ojca Achaba, 925 lat przed Chrystusem na górze Szomron. Samaria dwukrotnie przetrwała oblężenie Benhadada, króla Aramu (1Krl.20) i została pokonana przez Salmanasara za panowania Ozeasza po trzyletnim oblężeniu (2Krl.17:1-6). W historii Samarii wypełniły się przepowiednie prorockie. Tak, między innymi, mówi prorok Micheasz (1:6): Zamienię Samarię w kupę gruzu na polu, w miejsce, gdzie się zakłada wininice, i powrzucam jej kamienie w dolinę, i odsłonię jej fundamenty.

1. Samuel (1Krn.6:13) - potomek Lewiego, ojciec Joela;
2. Samuel (1Krn.7:2) - z plemienia Issachara, syn Toli, jeden z naczelników rodów Toli;
3. Samuel prorok (1Sm.1:20; 2:18; Dz.3:24; Hbr.11:32 i inne) - prorok i sędzia Izraela. Elkana i Anna, rodzice Samuela, mieszkali w Ramie, mieście leżącym na południu pogórza efraimskiego. Ojciec Samuela był potomkiem Lewiego ze strony jego drugiego syna Kehata. Elkana miał drugą żonę, Peninnę, z którą miał synów i córki, lecz Anna była bezpłodna. Było to powodem wielu jej nieprzyjemności. Anna cieszyła się szczególną miłością swego męża, co pobudzało w Peninnie zazdrość, dlatego często upokarzała Annę. Podczas corocznego odwiedzenia Przybytku w Sylo, kiedy Elkana i jego rodzina udali się do Przybytku, aby złożyć ofiarę Panu, dusza Anny była wypełniona goryczą z powodu ciągłych szykan ze strony Peninny: płakała i nie jadła, słowa jej męża nie mogły uspokoić jej. Z goryczą w duszy swojej poszła do Przybytku i otworzywszy się przed Panem prosiła Go, aby użalił się nad jej smutkiem i dał jej dziecko męskiej płci, przy czym złożyła obietnicę, że poświęci swego pierworodnego na służbę Bogu i uczyni go nazyrejczykiem: nożyce nie dotkną jego głowy - mówiła ona (1:11). Gdy ona długo modliła się przed Panem, Heli uznał ją za pijaną. Odpowiedź Anna od razu rozwiała wszystkie jego podejrzenia. Heli błogosławił ją w imieniu Pana i powiedział jej, żeby wracała do domu w pokoju. Jakby wiedząc, że jej modlitwa nie była na próżno, odeszła swoją drogą, i spożyła posiłek, a nie wyglądała już na przygnębioną.
   Anna urodziła syna i nazwała go Samuel, gdyż wyprosiła go u Pana. Jak tylko pozwoliły okoliczności, wróciła i wypełniła swoją obietnicę, poświęcając Samuela Bogu w Sylo, i dziecko pozostało, aby służyć Panu przy kapłanie Helim. (1Sm.2:11).
   
   Krótkie lecz znaczące wiadomości z życia młodego Samuela zawarte są w Piśmie Świętym. Będąc jeszcze pacholęciem ubierał na siebie lniany efod, jak kapłani, i uczestniczył w kulcie przed Panem. Ta służba Samuela odbywała się w obecności i pod nadzorem starego Heliego i prawdopodobnie polegała na pomocy arcykapłanowi w odprawianiu niektórych mniej ważnych części kultu w Przybytku. Charakter i zachowanie Samuela były takie, że pozyskał on przychylność Bożą i miłość wszystkich, którzy go znali. A pacholę Samuel stale wzrastało i było miłe zarówno Panu, jak i ludziom (1Sm.2:26). Słowo Boże w tych czasach było rzadkie, objawienia były nieczęste, lecz Samuel jeszcze jako pacholę doznał szczególnego objawienia Bożego. Kiedyś po skończonej dziennej służbie, Heli i jego młody sługa udali się na spoczynek. Wkrótce Samuel przebudził się z powodu trzykrotnego wezwania przez Boga. Na początku nie poznał Bożego głosu i myślał, że woła go stary kapłan, wstawał przy każdym wezwaniu i przychodził do arcykapłana. Heli zrozumiał, że Pan wzywa pacholę i wskazał mu, jak powinien postąpić. Samuel posłuchał. I przyszedł Pan, stanął i zawołał, i objawił mu Swoją wolę, mówiącą o wytępieniu domu Heliego za złe czyny jego synów, Chofniego i Pinechasa. Samuel zaczął i kontynuował swoją prorocką służbę pod szczególnym kierownictwem Bożym, tak że cały Izrael znał i polegał na Samuelu jako na wiernym proroku Pana.
   
   Jego dalsza historia na stronicach Pisma Świętego jest już tą służbą, jaką mieli prorocy w czasach izraelskiej teokracji, o charakterze przedstawicieli Wielkiego Króla. Oto już w ciągu dość długiego czasu Izrael spożywał gorzki owoce swej niewierności. Synowie Izraela zostali rozbici w bitwie z Filistyńczykami; Skrzynia Przymierza została utracona i była w niewoli; dwaj synowie Heliego zabici, a sam Heli usłyszawszy to spadł z siedzenia, złamał kark i zmarł; wszystko to, co było najlepsze w Izraelu, zginęło. Jednak cel oczyszczających nieszczęść, które dosięgnęły Izraelitów, został osiągnięty. Odstępstwo ludu pomału zmniejszało się, pycha malała, i oto w duchy prawdziwego upamiętania cały dom Izraela płakał nad swoimi grzechami i pościł przed Panem. Było to dogodnym czasem dla proroka, aby głosić wielkość i panowanie Jahwe. Był on wierny Bożemu Nauczycielowi i szybko przystąpił do próby szczerości pokuty Izraela i mocy nawrócenia się jego do Pana Boga ojców. Zażądał całkowitego zniszczenia pogańskiego kultu i pełnego przygotowania serca do służby Panu i Jemu jednemu. Lud zgodził się i Samuel zwołał cały Izrael w Mispie, aby wstawiać się za ludem przed Panem. Plemiona Izraela zebrały się w tym mieście, uznały swój grzech, wyraziły upamiętanie i przez post oraz modlitwę odnowiły swoje przymierze z Bogiem.
   
   Tutaj spotykamy pierwsze wzmianki o Samuelu jako o osobie pełniącej urząd sędziego w Izraelu (1Sm.7:6), prawdopodobnie dlatego, bo w tym dniu został wybrany przez lud na miejsce po śmierci arcykapłana Heliego. Oddając od tego czasu swój los w ręce Samuela, lud wyraził świadomość, że brak jedności, niepowodzenia i nieszczęścia są skutkiem bezbożnego życia, i przez to, można tak powiedzieć, całkowicie oddawał siebie pod władzę i obronę Tego, który zawsze był opiekunem i obrońcą Izraela. Wskutek tego łaski Boże, niezmiennie związane z takim życiem, wkrótce spłynęły na Izraela, tak jak w czasach wcześniejszych.
   
   Kiedy Samuel i Izrael byli zajęci tak ważnymi sprawami, Filistyńczycy wydali im wojnę. Na prośbę ludu Samuel złożył w ofierze całopalnej baranka i prosił Pana o jego pomoc. Modlitwa została wysłuchana. Pan zagrzmiał donośnie nad Filistyńczykami, a potężny głos Boży wypełnił ich takim przerażeniem, że łatwo zostali pokonani i uciekli przed synami Izraela. Samuel oddał chwałę Jahwe i postawił kamień na pamiątkę zwycięstwa, nazywając go Eben-Haezer. I rzeczywiście, od tego dnia Filistyńczycy przez wszystkie dni Samuela nie najeżdżali ziem Izraela. Samuel jako sędzia corocznie wychodził do Betelu i Gilgalu, i Mispy i odprawiał sądy nad Izraelem we wszystkich tych miejscowościach. Głównie przebywał w Ramie, gdzie zbudował ołtarz Panu. Za jego życia Izrael miał pokój i dobrobyt. Z czasem, pod koniec życia Samuela, podzielił on swoje obowiązki między dwóch swoich synów, Joela i Abiasza. Młodzi ludzie nie chodzili ścieżkami swego ojca. Oni, według słów Pisma Świętego, gonili raczej za zyskiem, brali datki i naginali prawo (1Sm.8:3). Taka sytuacja naturalnie nie mogła podobać się synom Izraela, a ich pamięć o Chofnim i Pinechasie w czasie starości Heliego była zbyt żywa, żeby pozwolić postępować tak samo synom Samuela. Obawiając się skutków, starsi Izraela zebrali się w Ramie, przedstawili swoje skargi i obawy staremu prorokowi i prosili, żeby ustanowił króla nad nimi, żeby ten sądził ich, jak to jest u ludów pogańskich. Samuel był zasmucony taką wolą ludu; zwrócił się w modlitwie do Pana, pragnąc poznać Jego wolę. Bóg nakazał zgodzić się z pragnieniem ludu i wybrać mu króla. Na króla został wybrany i namaszczony Saul, syn Kisza, z plemienia Beniamina. Podczas namaszczenia go na króla, Samuel powiedział ludowi, że odtąd rządzić nim będzie król.
   
   Saul przez jakiś czas dobrze rządził Izraelem, lecz korona wkrótce okazała się ciężka dla jego głowy, szybko zachwiał się i upadł. Bóg nakazał Samuelowi namaścić nowego króla nad Izraelem. Był to Dawid, najmłodszy syn Isajego z plemienia Judy. Później Samuel wrócił do Ramy i o nim nie mówi się więcej w Piśmie Świętym do jego śmierci. W ostatnich dniach jego życia głównym jego zajęciem była modlitwa wstawiennicza za lud swój i kierowanie uczniami prorockimi.
   
   O mocy jego modlitwy niejednokrotnie mówi się w Piśmie Świętym i po jego śmierci (Jr.15:1). Samuelowi przypisuje się napisanie niektórych ksiąg Biblii, dwie księgi Samuela. Samuel zmarł dwa lata przed śmiercią Saula. Był opłakiwany przez cały Izrael i został pogrzebany w Ramie. Samuel urzeczywistnił w sobie wszystkie nadzieje, związane z nim jako sędzią Izraela. Był mężem modlitwy i jako wstawiennik zawsze otrzymywał odpowiedź od Boga. W Jr.15:1 i w Ps.99:6 stoi w jednym rzędzie z Mojżeszem i Aaronem.

SANDAŁY. Rodzaj obuwia, o którym mówi się tylko raz w Nowym Testamencie (Mk.6:9). W prostej swojej formie sandały składały się z drewnianej podeszwy, przymocowanej do stopy skórzanym rzemieniem. Patrz Obuwie.

Sandały

Pozostałość po Sardes

1. Saul (1M.36:37) - z Rechobot, król Edomu;
2. Saul (1M.46:10) - z synów Symeona, syna patriarchy Jakuba, syn Kananejki. Od niego pochodzili Saulici;
3. Saul (1Krn.6:9) - z przodków proroka Samuela;
4. Saul (1Sm.9:2) - pierwszy król Izraela, syn Kisza z plemienia Beniamina. Ojciec Saula był człowiekiem znanym wśród Izraelitów, a syn jego Saul wyróżniał się urodą i wzrostem. Izraelici, do tej pory kierowani przez samego Boga, zapragnęli, za przykładem otaczających ich pogańskich ludów, mieć króla i Bóg wskazał prorokowi Samuelowi Saula. Zdarzyło się, że ojcowi Saula zaginęło parę oślic. Saul wziął jednego ze swoich sług i wyruszył na ich poszukiwanie. Trzeciego dnia przyszedł do miejsca, gdzie mieszkał jasnowidz Samuel. Sługa zaproponował Saulowi, aby zwrócił się do proroka w sprawie owiec. Saul tak zrobił. Samuel otrzymawszy objawienie z góry o zbliżającym się Saulu, zaprosił go do swego domu na ucztę. Następnego dnia wylał na jego głowę naczynie z oliwą, ucałował go i powiedział: Namaścił cię Pan na księcia nad swoim dziedzictwem. Żeby przekonać Saula, że było to dzieło Boże, Samuel przepowiedział mu wszystko, co wydarzy się w jego powrotnej drodze do domu; a były to takie wydarzenia, o których Samuel nie mógł wiedzieć osobiście, lecz tylko z objawienia Bożego (1Sm.10:2-6). Po paru dniach Samuel udał się do Mispy, zebrał tutaj cały lud, aby wybrać króla. Los najpierw padł na plemię Beniamina, później na ród, a w końcu na Saula, syna Kisza. Lud wykrzyknął: Niech żyje król! Na początku swego panowania Saul pozyskał pełne poparcie i oddanie całego Izraela przez swoje zwycięstwo nad Ammonitą Achaszem i jego wojskiem, gdy ten oblegał Jabesz w Gileadzie. Saul otrzymał nakaz Boży, aby ukarać Amalekitów za to, co uczynili Izraelowi podczas wędrówki z Egiptu, lecz Saul nie wypełnił woli Bożej. Oszczędził króla Amalekitów, mnóstwo bydła, najlepsze woły i owce, pod pretekstem złożenia ich w ofierze Bogu. Prorok Samuel powiedział przy tym królowi, że posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara, a uważne słuchanie lepsze niż tłuszcz barani oraz objawił wolę Bożą, że on nie będzie dłużej królem. Od tego czasu Saul upadł na duchu i stał się niewolnikiem zazdrości, chytrości i złości. Zły duch zawładnął nim. Królewska chwała już go nie cieszyła. Sposób działania Saula przez ten cały czas odnośnie Dawida pokazuje, że stracił on wszelką wielkoduszność i szlachetność.
   Tuż przed jego śmiercią wybuchła wojna z Filistyńczykami. Saul przygotowywał się do tej wojny i czuł się całkowicie opuszczony przez Boga, nie otrzymując od Niego żadnego objawienia ani snu, ani przez usta kapłanów, ani proroków. Wtedy nakazał swoim sługom, żeby znaleźli mu kobietę wywołującą duchy. Ci wskazali mu taką w En-Dor. Przebrał się i wybrał się do niej nocą. Prosił ją o wywołanie Samuela (Samuel wtedy już nie żył). Gdy tylko zobaczyła Samuela, głośno wykrzyknęła i zwróciwszy się do Saula, powiedziała: Dlaczego mnie oszukałeś? Wszak ty jesteś Saul! I rzekł do niej król: Nie bój się. Lecz co widzisz? Kobieta odrzekła Saulowi: Widzę nadludzką istotę wychodzącą z ziemi. I rzekł do niej: Jaki wygląd jej? I rzekła: Starzec to, który wychodzi otulony w płaszcz. I poznał Saul, że to Samuel, i pochylił się twarzą ku ziemi, i oddał pokłon. Samuel zaś rzekł do Saula: Czemu mnie niepokoisz, każąc mi przyjść? A Saul rzekł: Jestem w ciężkiej niedoli, Filistyńczycy wojują ze mną, a Bóg odstąpił ode mnie i już nie daje mi odpowiedzi ani przez proroków, ani przez sny; przywołałem więc ciebie, abyś mi oznajmił, co mam czynić. I rzekł Samuel: Dlaczego tedy pytasz mnie, skoro Pan odstąpił od ciebie i stał się twoim wrogiem? Pan uczynił ci, jak zapowiedział przeze mnie: Pan wydarł władzę królewską z twojej ręki i dał ją innemu, Dawidowi. Ponieważ nie usłuchałeś głosu Pańskiego i nie wywarłeś zapalczywego gniewu Pana na Amaleku, dlatego uczynił ci to Pan w dniu dzisiejszym. Nadto wyda Pan Izraela wraz z tobą w ręce Filistyńczyków i jutro będziesz ty i twoi synowie ze mną. Również i obóz izraelski wyda Pan w ręce Filistyńczyków. Te słowa tak mocno poraziły Saula, że padł na ziemię. Następnego dnia była bitwa na górze Gilboa. Izrael został rozbity. Trzej synowie Saula zostali zabici. On sam zraniony strzałami przebił się swoim mieczem i zmarł. Następnego dnia Filistyńczycy odcięli głowę Saula i zatknęli ją w świątyni Dagona. Mieszkańcy Jabesz-Gilead przyszli nocą i zdjęli ciała Saula i jego synów z muru Bet-Szeanu, spalili je i pochowali w pobliżu swego miasta pod dębem (1Sm.31).
5. Saul, Szaweł (Dz.7:58) - imię apostoła Pawła zanim się nawrócił do Pana Jezusa i został apostołem pogan.

Rzymska sala rozpraw

1. Rada Najwyższa lub Sanhedryn w Jerozolimie, składająca się z 71 członków, na czele której był przedstawiciel, którym mógł być arcykapłan. Tutaj decydowano o najważniejszych sprawach;
2. Średni Sąd - składał się z 23 członków i znajdował się w głównych miastach;
3. Niższy Sąd - składał się z 3 członków (Mt.5:22).

1. Seba (1M.10:7) - jeden z synów Kusza, pierworodny;
2. Seba (Ezch.38:1; Iz.45:14) - kraj, miasto lub naród. W ostatnim znaczeniu to słowo spotyka się w mnogiej liczbie i tłumaczy się słowem Sabejczycy.

1. Seboim (5M.29:22; Oz.11:8) - nazwa miasta, którego do tej pory nie określono, w dolinie Jordanu. Prawdopodobnie było ono kananejskie (1M.10:19.) Król Seboim jest wymieniony razem z innymi czterema królami, którzy zostali pokonani (1M.14:2-8). Miasto zostało zniszczone razem z Sodomą i Gomorą, i jest wymieniane tylko w związku z tym wydarzeniem;
2. Seboim (Neh.11:34) - miasto plemienia Beniamina, w którym zamieszkali Beniaminici po powrocie z niewoli babilońskiej;
3. Seboim (1Sm.13:18 BT) - nazwa doliny.

1. Sedekiasz (1Krl.22:11) - syn Kenaany, fałszywy prorok w czasach Achaba, który przekonał Achaba, żeby wyruszył do Ramot Gileadzkiego i przepowiadał mu zwycięstwo nad Aramejczykami. Żeby przydać swemu proroctwu większe znaczenie, zrobił dla siebie żelazne rogi i powiedział królowi izraelskiemu: Nimi będziesz bódł Aramejczyków, dopóki ich zupełnie nie wytępisz. Rozdrażniony proroctwem Micheasza, który o skutkach wyprawy wypowiedział się zupełnie przeciwnie do tego, co przepowiadał Sedekiasz, Sedekiasz uderzył go w twarz. Micheasz zaś odpowiedział: Przekonasz się o tym w tym dniu, kiedy będziesz biegał z izby do izby, aby się ukryć (1Krl.22:25);
2. Sedekiasz (2Krl.24:17-18) - ostatni król judzki. Jego własne imię to Mataniasz, lecz Nebukadnesar zmienił je na Sedekiasz. Rozpoczął swoje panowanie w 21 roku życia i panował przez 11 lat (2Krn.36:11). W Piśmie Świętym jest określony jako król zły i bezbożny, a lud w czasie jego panowania szczególnie wyróżniał się bezbożnością. Z tego powodu prorok Jeremiasz z nakazu Bożego groził Sedekiaszowi surowym sądem Bożym, co rzeczywiście wypełniło się w tragiczny sposób. Sedekiasz przyłączył się do ogólnego związku sąsiednich królestw i zawarł szczególne przymierze z królem egipskim. Wskutek czego babiloński król niezwłocznie skierował swoje woijsko do Judei i zdobył wszystkie umocnione miasta. W jedenastym roku jego panowania, dziewiątym dniu czwartego miesiąca Jerozolima została zdobyta po szesnastu miesiącach oblężenia. Król starał się uratować ucieczką w nocy, lecz wojsko babilońskie ścigało go i dosięgło na równinie jerychońskiej. Sedekiasz został pojmany i doprowadzony do Nebukadnesara, będącego wtedy w Rybli. Nebukadnesar kazał zabić na jego oczach wszystkie jego dzieci, a jego samego oślepić, zakuć w kajdany i jako jeńca zaprowadzić do Babilonu (2Krl.25:1-13; 2Krn.36:12-20). Godne szczególnej uwagi jest to, że w związku z Sedekiaszem prawie dokładnie wypełniły się dwa proroctwa. Prorok Jeremiasz (32:4) objawił mu, że ujrzy on krla babilońskiego i będzie z nim rozmawiać, i że Nebukadnesar odprowadzi go do Babilonu; Ezechiel (12:13) mówi o nim w imieniu Bożym, co następuje: I rozciągnę nad nim swoją sieć, i będzie schwytany w moje sidła, i każę go zaprowadzić do Babilonu, do kraju Chaldejczyków, lecz go nie zobaczy i tam umrze. Obie przepowiednie okazały się prawdziwe. Sedekiasz widział króla babilońskiego po wzięciu do niewoli, lecz król despota kazał go oślepić, i chociaż został odprowadzony jako jeniec do Babilonu i zmarł tam, to pozbawiony wzroku nie mógł go oglądać;
3. Sedekiasz (1Krn.3:15) - syn Jozjasza;
4. Sedekiasz (Neh.10:2) - jeden z namiestników w czasach Nehemiasza;
5. Sedekiasz (Jr.29:21-22) - syn Maasejasza, jeden z fałszywych proroków w Babilonie, w czasach Sedekiasza króla judzkiego;
6. Sedekiasz (Jr.36:12) - syn Chananiasza, jeden z książąt króla judzkiego Jojakima, którym prorok Micheasz treść zwoju Jeremiasza.

1. Sefaniasz (2Krl.25:18) - drugi kapłan z rzędu w świątyni, tzn. następny po arcykapłanie. Nebuzaradan, dowódca gwardii przybocznej Nebukadnesara, króla babilońskiego, po oblężeniu Jerozolimy, zdobył miasto; króla Sedekiasza i jego synów odprowadził do Nebukadnesara do Ribli, gdzie na oczach ojca zostali zabici synowie jego, sam zaś Sedekiasz został oślepiony i w pętach odprowadzony do Babilonu. Ten sam smutny los spotkał arcykapłana Serajasza i Sefaniasza, drugiego kapłana;
2. Sefaniasz (1Krn.6:21) - przodek jednego ze śpiewaków zanim Salomon wybudował świątynię w Jerozolimie;
3. Sefaniasz (Zach.6:10,14) - ojciec Jozjasza.

1. Segub (1Krl.16:34) - młodszy syn Chiela z Betelu, którego śmierć była skutkiem klątwy Jozuego, dotyczącej osoby, która odbuduje Jerycho;
2. Segub (1Krn.2:21-22) - syn Chesrona i ojciec Jaira.

1. Seir (1M.14:6) - góry, ciągnące się od południa Morza martwego na zachód do zatoki Morza Śródziemnego;
2. Seir (1M.36:6) - nazwa krainy, do której udał się Ezaw. Edom i jego ziemia. Porażające są prorockie przepowiednie o losach tej ziemi i jej mieszkańców. Jeszcze Bileam przepowiadał: Edom stanie się jego dziedzictwem, Seir będzie dziedzictwem swoich wrogów (4M.24:18). W księdze proroka Izajasza Pan Sam mówi: Miecz Pana ocieka krwią, pokryty jest tłuszczem, krwią jagniąt i kozłów, tłuszczem nerek baranów, gdyż krwawą ofiarę urządza Pan w Bosra, wielką rzeź w ziemi edomskiej. I padną wraz z nimi bawoły i cielce z tucznymi wołami; ich ziemia będzie przesiąknięta krwią, a ich proch przesycony tłuszczem. Bo jest to dzień pomsty Pana, rok odwetu za spór z Syjonem. Toteż potoki Edomu zamienią się w smołę, a jego glina w siarkę, a jego ziemia stanie się smołą gorejącą (Iz.34:6-9). Prorok Ezechiel pisze: I obrócę górę Seir w straszliwe pustkowie, i wytępię z niej wszystkich, którzy chodzą tam i z powrotem. I napełnię jej góry pobitymi... W pustkowie wieczne obrócę cię, a twoje miasta nie będą zamieszkane; i poznacie, że Ja jestem Pan (Ezch.35);
3. Seir (1M.36:20) - Choryta, tubylec w Edomie, zanim przybył tam Ezaw. Choryci zmieszali się z potomkami Ezawa i powstał w ten sposób jeden lud.

1. Sela (Sdz.1:36; 2Krl.14:7; Iz.16:1) - główne miasto Idumei. Nazwa tego miasta w różnych językach, w których ona występuje, oznacza skała. Po hebrajsku nazywa się ono Sela, po grecku - Petra, po arabsku - Chagar. Było to jedno ze znakomitszych miast starożytnego świata. Leżało w pobliżu zbocza góry Hor, trzy dni drogi od Jerycha, i w takiej samej odległości od góry Synaj. Ze wszstkich jego stron wznosiły się skaliste góry i całe domy były wyciosane w skale. O tym mieście pierwszy raz mówi się w Sdz.1:36. Amasjasz oblegał to miasto, zdobył (2Krl.14:7) i nazwał je Jokteel. W proroctwie o Moabitach jest wzmianka o Seli lub Petrze. Pycha twojego serca zwiodła cię - mówi o Edomie i Seli prorok Abdiasz (w.3) - który mieszkasz w rozpadlinach skalnych, swoją siedzibę umieściłeś wysoko, myśląc w swoim sercu: Kto mnie sprowadzi na ziemię? Po Idumejczykach między mieszkańcami Petry szczególnie znani byli Nebajoci, uważani za potomków Nebajota, syna Ismaela (1M.25:13). Sela lub Petra była też ich głównym miastem. Pod nazwą Petra miasto wymieniane jest przez Józefa Flawiusza i innych pisarzy. Pod władzą Rzymian Petra lub Sela została rozbudowana; później stale chyliło się ku upadkowi i obecnie jest pustynią z ruinami. Tędy szły karawany ze wszystkich stron świata, a handel Petry różnymi drogami rozprzestrzeniał się na Egipt, Palestynę, Syrię. Jeżeli Arabia była centrum tego handlu, to Petra była w niej tym punktem, do którego ciągle zdążali Arabowie ze wszystkich trzech stron swego obszernego półwyspu;
2. Sela (Joz.18:28; 2Sm.21:14) - miasto w ziemi plemienia Beniamina. W tym mieście Dawid pochował w grobie Kisza, ojca Saula, kości Saula i Jonatana, syna jego, oraz kości siedmiu synów jego. W Joz.18:28 BT to miasto nazywa się Sela-Haelef, a w 2Sm.21:14 BT Selam.

1. Selemiasz (Jr.36:14) - syn Kusziego i ojciec Netaniasza;
2. Selemiasz (Jr.36:26) - syn Abdeela, jedna z osób, którym Jojakim nakazał pochwycić Jeremiasza i Barucha po spaleniu proroczego zwoju;
3. Selemiasz (Jr.37:3) - ojciec Jehuchala, którego król Sedekiasz posłał do Jeremiasza.

1. Semajasz (2Krn.35:9) - z naczelników lewickich w czasach króla Jozjasza. Podczas święta Paschy dobrowolnie darowali Lewitom na ofiary paschalne pięć tysięcy baranów i pięćset wołów;
2. Semajasz (Jr.26:20) - z Kiriat-Jearim, ojciec proroka Uriasza, współczesnego z prorokiem Jeremiaszem, prorokował to samo, co Jeremiasz;
3. Semajasz (Jr.29:24,31-32) - z Nechlamu, jeden z fałszywych proroków w czasach Jeremiasza;
4. Semajasz (Jr.36:12) - ojciec Delajasza, jednego z książąt w czasach proroka Jeremiasza.

1. Semaraim (Joz.18:22) - miasto w ziemi plemienia Beniamina, między Bet-Araba i Betel;
2. Semaraim (2Krn.13:4) - nazwa góry na pogórzu efraimskim, z której Abiasz, król judzki, z przyczyny wojny z Jeroboamem, królem izraelskim, przekonywał Izraelitów, aby nie powstawali przeciwko domowi Dawida i Bogu Izraela. lecz Izraelici nie posłuchali go i wskutek tego w bitwie z Judą stracili pięćset tysięcy wojowników i parę miast.

1. Serajasz (2Krl.25:18) - główny kapłan, którego wraz z innymi dowódca gwardii przybocznej Nebuzaradan zabrał do Ribli do króla babilońskiego, gdzie zostali wszyscy zabici;
2. Serajasz (2Krl.25:23) - syn Tanchumeta, który udał się wraz z innymi do naczelnika Gedaliasza;
3. Serajasz (1Krn.4:13) - syn Kenaza, potomek Judy;
4. Serajasz (1Krn.4:35) - ojciec Joszibiasza, dziadek Jehu, potomek Symeona;
5. Serajasz (1Krn.5:40) - ojciec Jehosadaka;
6. Serajasz (Ezd.2:2) - przybył z Zerubabelem do Jerozolimy z niewoli babilońskiej;
7. Serajasz (Ezd.7:1) - ojciec Ezdrasza;
8. Serajasz (Neh.11:11) - syn Chilkiasza, kapłan w czasch Nehemiasza;
9. Serajasz (Neh.12:12) - protoplasta rodu kapłańskiego, którego głową w czasach Jojakima był Merajasz;
10. Serajasz (Jr.36:26) - syn Azriela, otrzymał rozkaz króla, aby razem z innymi pochwycić Jeremiasza i pisarza Barucha;
11. Serajasz (Jr.51:59) - syn Neriasza, któremu prorok Jeremiasz zlecił słowo.

Otniel.
Ehud.
Szamgar.
Debora.
Gedeon.
Abimelech.
Tola.
Jair.
Jefta.
Ibsan.
Elon.
Abdon.
Samson.
Heli - będący też arcykapłanem.
I w końcu prorok Samuel.

1. Sicha (Ezd.2:43) - ze sług świątynnych, jego potomkowie powrócili z niewoli babilonskiej z Zerubabelem;
2. Sicha (Neh.11:21) - jeden z dwóch przełożonych nad niewolnikami świątynnymi, mieszkającymi na górze Ofel.

Starożytne wschodnie siedzenia

1. Silletaj (1Krn.8:20) - syn Szimejego, z naczelników rodów mieszkających w Jerozolimie;
2. Silletaj (1Krn.12:21) - z plemienia Manassesa, dowódca nad tysiącami, który przeszedł do Dawida w Syklag.

Skorpion

1. Zachód i zaćmienie słońca oznacza gniew Boży i Jego sprawiedliwą karę, także prześladowanie, ból i cierpienia (Mt.27:45); jego światło i jasność oznacza szczęśliwy stan (Iz.30:26). Sam Pan jako źródło wszelkiego światła, dobra i błogosławieństwa, w przenośni nazywa się w Piśmie Świętym słońcem (Ps.84:12). On prześwietla człowieka, oczyszcza, umacnia, ożywia, ogrzewa i czyni zdolnym oraz gotowym do wszelkiego dobrego dzieła. Z wielu miejsc Pisma Świętego widać, że zachód i zaćmienie słońca jest obrazem nieszczęścia dla ludzi i dla całych narodów (Jr.15:9; Mich.3:6; Iz.5:30; 13:10; Ezch.32:7-8; Amos.8:9);
2. Wszystko czyniące jasnym i jawnym światło słońca jest symbolem jawności, otwarcia i sprawiedliwej kary (4M.25:4; 2Sm.12:11-12);
3. Niezmienny porządek, w którym słońce całe tysiąclecia dokonuje swój dzienny i roczny ruch, jest zadatkiem i obrazem niezmienności Bożego przymierza i postanowień (Jr.31:35-36; Ps.72:5,17; 89:36-37);
4. W szczególności słońce jest obrazem Słowa Bożego. Jak ono w królestwie przyrody rozprzestrzenia światło i ciepło, życie i urodzajność, tak samo czyni Słowo Boże w królestwie duchowym i moralnym (Ps.19:2-7). I jeśli niebo i ziemia ze swoimi gwiazdami kiedyś przeminą, to Słowo Boże nigdy nie przeminie (Łk.21:23, porównaj 1P.1:25);
5. Którzy noszą Słowo Boże, mają słońce za swój symbol. Prawdziwy Kościół w Objawieniu Jana jest obleczony w słońce (Ob.12:1). Sprawiedliwi, odrodzeni przez Słowo Boże, zajaśnieją kiedyś jak słońce w królestwie ich Ojca (Mt.13:43, porównaj Dan.12:2; Iz.30:26; Sdz.5:31);
6. Lecz prawdziwym słońcem, prawdziwym światłem, bo widziane przez nas słońce jest tylko słabym odblaskiem, jest wieczne Słowo, Pan, Chrystus. Oblicze Jego lśni jak słońce w mocy swojej (Ob.1:16). On jest słońcem sprawiedliwości (Mal.3:20), prawdziwą światłością (J.1:9), który przyszedł na świat, żeby oddzielić światło od ciemności, żeby służyć światu światłością (J.3:19; 8:12; 9:5), i wszystko przenika. Jest On światłem wiecznym, niezachodzącym (Ob.21:23; 22:5).

Smyrna

1. Sochar (1M.23:8; 25:9) - ojciec Efrona, od którego Abraham kupił pole i jaskinię Machpela, naprzeciw Mamre, w celu pogrzebania Sary;
2. Sochar (1M.46:10; 2M.6:15) - z synów Symeona, naczelnik rodziny Zerachitów w plemieniu Symeona. W 4M.26:13 nazywa się on: Zerach.

1. Socho (Joz.15:35) - miasto plemienia Judy. W pobliżu tego miasta został pokonany Goliat przez Dawida (1Sm.17). Za czasów Salomona Socho miało specjalnego namiestnika (1Krl.4:10). Miasto zostało zdobyte przez Filistyńczyków w czasach Achaza, króla judzkiego;
2. Socho (Joz.15:48) - miasto w górach judzkich, poniżej Hebronu.

Studnia Jakuba

1. Suf (5M.1:1) - miejscowość na pustyni, naprzeciw Morza Sitowia, gdzie Mojżesz mówił do Izraela wszystko to, co nakazywał Pan;
2. Suf (1Sm.9:5) - obszar na południowy-wschód od ziemi plemienia Beniamina. Tutaj Samuel z nakazu Bożego namaścił Saula na króla;
3. Suf (1Krn.6:20) - syn Elkany, z potomków Kehata, syna Lewiego;
4. Suf (1Sm.1:1) - z przodków Elkany, Efraimita, ojcieca proroka Samuela.

1. Sur (2Krl.11:6) - nazwa bramy świątynnej; w 2Krn.23:5 nazywa się ona bramą Jesod;
2. Sur (Joz.13:21) - imię księcia Midianitów, pokonanego przez Mojżesza; ojciec Midianitki, którą przyprowadził dla siebie do obozu Izraelitów Zymri, syn Salu (4M.25:15);
3. Sur (1Krn.8:30) - syn Gibeona.

1. Sybeon (1M.36:2,14) - Chiwwita, ojciec Any, córka którego, Oholibama, została żoną Ezawa;
2. Sybeon (1M.36:20,29) - z synów Seira, naczelnik Chorytów w ziemi edomskiej. W 1Krn.1:38 nazywa się: Sibeon.

1. Sychem (1M.34:2-26) – syn Chamora, Chiwwity, księcia tego kraju, który został okrutnie potraktowany przez Symeona i Lewiego za jego haniebne potraktowanie ich siostry Diny.
2. Sychem – znane kananejskie miasto w Samarii, nazwane tak prawdopodobnie imieniem syna Chamora, wspomnianego wyżej. Nazwa tego miasta występuje też w formie Sychar (J.4:5). Spotykamy je w 1M jeszcze w czasach Abrama (1M.12:6). We wskazanym wersecie nazywa się ono miejscem Sychem (BG), a w 1M.33:18 – miastem Sychem.

   
   Sychem

   Jakub ukrył pogańskie bożki swoich domowników pod dębem w pobliżu Sychem (1M.34:4) i w okolicach Sychem pasły się jego stada pod opieką jego synów (1M.37:12-14). Było ono jednym z miast schronienia (Joz.20:7) i przez jakiś czas władali nim Lewici (21:21). Tutaj Jozue zebrał plemiona Izraela przed swoją śmiercią (24:1-25) i tutaj złożone zostały kości Józefa (32 w.). Tutaj mieszkała nałożnica Gedeona (Sdz.8:31) i było to miejsce złego czynu Abimelecha (9:1-57). Rechabeam został obwołany królem w Sychem (1Krl.12:1), lecz wkrótce potem stało się ono rezydencją Jeroboama (25 w.). Istnieja jeszcze i inne wskazania na to miasto w Starym Testamencie. W Nowym Testamencie Sychem, pod nazwą Sychar, występuje przed nami jako miasto, w którym Pan Jezus rozmawiał z Samarytanką (J.4:5).

   
   Ruiny Sychem

   Kiedy Rzymianie odnowili miasto po wojnie, to nazwali je Neapolem lub nowym miastem i do tej pory nosi tę nazwę, trochę zmieniona w brzmieniu: Nablus. Z poprzednich informacji widać, że Sychem wymienia się 4 tys. lat temu, dlatego jest ono jednym z najstarszych miast świata. W ciągu całego biblijnego okresu jest ono miastem dość znaczącym, tak samo jak długi czas po tym okresie.

1. Sydon (1M.10:15; 1Krn.1:13) - pierworodny Kanaana, syna Chama; przypuszcza się, że od niego wywodzą się Sydończycy;
2. Sydon (1M.10:19; 49:13; Mt.11:21; Dz.27:3) - starożytne, bogate i znaczące miasto fenickie, prawdopodobnie zbudowane przez Sydona, dlatego nazywało się Wielkim Sydonem (Joz.11:8), znajdowało się w północno-zachodniej części ziemi kananejskiej. Przypadło ono w dziale plemieniu Asera (Joz.19:24), lecz rdzenni mieszkańcy nie zostali całkowicie wygnani z tego miasta i ciągle niepokoili Izraela (Sdz.10:12). Według słów proroka, Sydończycy byli dla Izraela kłującym cierniem i ościeniem (Ezch.28:24). Z proroctwa patriarchy Jakuba widzimy, że miasto było znane jeszcze przed Mojżeszem (1M.49:13). Sydon niekiedy był pod władaniem swojego potężnego sąsiada Tyru, lecz i w tym czasie miał on swoich królów (Jr.25:2), swoje rzemiosło, lniane manufaktury, świetnych marynarzy, płatnerzy i budowniczych. Był on wielki i bogaty w czasach perskiego panowania, lecz powstał przeciwko Dariuszowi, za co dosięgły go tragiczne skutki ze strony groźnego władcy. Sydon rozkwitał też w czasach rzymskiego panowania. Wytrzymał parę oblężeń w czasach krzyżowców. W roku 1840 został oblężony i zdobyty przez Anglików. O losie tego miasta mówi wiele interesujących proroctw (Iz.23:4-18 Jr.25:17-38; Ezch.28:21-24).

1. Symeon (1M.29:33 i inne) - drugi syn Jakuba i Lei. Według przepowiedni umierającego patriarchy Jakuba (1M.49:5,7) i za karę za okrucieństwo oraz krwawe wybicie przez Symeona mieszkańców Sychem (patrz Dina), potomstwo jego zostało podzielone i otrzymało w dziale niedużą część w plemieniu Judy (Joz.19:1);
2. Symeon (1Krn.4:24) - z plemienia Judy, ojciec Nemuela, Jamina, Jariba, Zeracha i Saula;
3. Symeon (Łk.2:25-34) - sprawiedliwy i bogobojny, mieszkający w Jerozolimie i oczekujący pociechy Izraela, to jest, Zbawiciela świata. Duch Święty objawił mu, że nie umrze, zanim nie ujrzy Chrystusa Pana. W czterdziestym dniu po narodzinach, kiedy według zakonu Maria i Józef przynieśli niemowlę Jezus do świątyni, żeby stawić je przed Pana i złożyć przy tym ofiarę według zakonu, Symeon, natchniony przez Boga przyszedł do świątyni, wziął niemowlę na swoje ręce i powiedział: Teraz puszczasz sługę swego, Panie, według słowa swego w pokoju, gdyż oczy moje widziały zbawienie twoje, które przygotowałeś przed obliczem wszystkich ludów: Światłość, która oświeci pogan, i chwałę ludu twego izraelskiego. Józef i Maria dziwili sie jego słowom, a Symeon błogosławił im i powiedział do Marii: Oto ten przeznaczony jest, aby przezeń upadło i powstało wielu w Izraelu, i aby był znakiem, któremu się sprzeciwiać będą, i aby były ujawnione myśli wielu serc; także twoją własną duszę przeniknie miecz (Łk.2:22-35);
4. Symeon (Dz.13:1) - zwany Niger (czarny), zaliczany do 70 uczniów. W powyższym wersecie jest wymieniony w liczbie proroków i nauczycieli zboru w Antiochii, razem z Barnabą i Saulem.

1. Syn (4M.13:21; 20:1; 5M.32:51) - pustynia na południu Palestyny. Jest to północna część pustyni Paran, zupełnie różniącej się od pustyni Syn;
2. Syn (4M:33:11) - pustynia Syn w pobliżu Synaju, na którą weszli Izraelici po przejściu Morza Czerwonego. Tutaj, na tej pustyni, z powodu narzekania na brak pożywienia, Bóg zesłał im wieczorem mnóstwo przepiórek, a później posyłał im mannę, która spadała z nieba każdego dnia prócz sabatu. Manną karmił się Izrael przez 40 lat, póki nie wszedł w granice Ziemi Obiecanej.

Synagoga w Jerozolimie

Góra Synaj

1. Szaaf (1Krn.2:47) - z synów Johdaja, których Johdaj miał sześciu;
2. Szaaf (1Krn.2:49) - syn Kaleba, ojciec Madmanny.

1. Szabbetaj (Ezd.10:15) - Lewita w czasach Ezdrasza;
2. Szabbetaj (Neh.11:16) - Lewita w czasach Nehemiasza, pełniący służbę na zewnątrz domu Bożego.

1. Szafan (2Krl.22:3,8-14; 2Krn.34:8,15-20) - syn Asaliasza, pisarz króla Jozjasza, wysłany przez króla do arcykapłana Chilkiasza z poleceniem, aby ten wydał zebrane pieniądze na odnowienie świątyni. Szafan przyniósł i czytał królowi księgę zakonu, którą znalazł Chilkiasz w świątyni;
2. Szafan (2Krl.25:22) - ojciec Achikama, dziadek Gedaliasza, który został wyznaczony przez Nebukadnesara na naczelnika po zniszczeniu Jerozolimy i świątyni. Gedaliasz między innymi opiekował się prorokiem Jeremiaszem. W Jr.26:24; 29:3; 39:14 - zamiast Szafan jest: Safan;
3. Szafan (Ezch.8:11) - ojciec Jaazaniasza.

1. Szafat (4M.13:5) - przedstawiciel plemienia Symeona, wysłany razem z innymi wywiadowcami przez Mojżesza do Kanaanu;
2. Szafat (1Krl.19:16) - ojciec proroka Elizeusza;
3. Szafat (1Krn.3:22) - jeden z synów Szechaniasza, potomek Dawida;
4. Szafat (1Krn.5:12) - naczelnik w plemieniu Gada, w czasach króla Saula;
5. Szafat (1Krn.27:29) - syn Adlaja, w czasach Dawida zarządzał bydłem pasącym się w dolinach.

1. Szafir (2M.28:18) - kamień szlachetny, drugi w drugim rzędzie napierśnika arcykapłana. Wymieniony jest w liczbie wielu szlachetnych kamieni, które znajdowały się w skarbcu króla Tyru (Ez.28:13). Na szafirach Bóg założy mury nowego Jeruzalemu (Iz.54:11). Drugi kamień, którymi będą ozdobione kamienie węgielne nowego Jeruzalemu (Ob.21:19);
2. Szafir (Mich.1:11) - miasto w Judzie, którego położenie nie jest znane.

Szafran

1. Szallum (2Krl.15:10) - syn Jabesza, pozbawił życia Zachariasza, króla izraelskiego, i sam został po nim królem;
2. Szallum (2Krl.22:14) - syn Tikwy, mąż prorokini Chuldy;
3. Szallum (1Krn.2:40) - syn Sismaja, potomek Judy;
4. Szallum (1Krn.3:15) - syn Jozjasza, z potomków Salomona;
5. Szallum (1Krn.4:25) - syn Saula, z potomków Judy;
6. Szallum (1Krn.5:38) - syn Sadoka, arcykapłana;
7. Szallum (1Krn.7:13) - syn Naftaliego;
8. Szallum (1Krn.9:17) - syn Korego, naczelnik odźwiernych w świątyni;
9. Szallum (2Krn.28:12) - ojciec Hiskiasza, naczelnika efraimskiego;
10. Szallum (Ezd.10:24) - odźwierny świątyni w czasach Ezdrasza, który odprawił żonę obcoplemienną;
11. Szallum (Neh.3:12) - syn Hallochesza, naczelnik drugiej połowy okręgu jeruzalemskiego, wraz ze swoimi córkami naprawiał mur miejski po powrocie z niewoli babilońskiej;
12. Szallum (Neh.3:15) - syn Kol-Chozego, naczelnik okręgu Mispy, naprawiał Bramę Źródlaną w Jerozolimie po powrocie z niewoli babilońskiej;
13. Szallum (Jr.32:7) - ojciec Chanamela;
14. Szallum (Jr.35:4) - ojciec Maasejasza, odźwiernego świątyni.

1. Szama (1Krn.8:13) - z synów Elpaala; on i jego brat Beria byli naczelnikami rodów mieszkańców Ajjalon, którzy wypędzili mieszkańców Gat;
2. Szama (1Krn.11:44) - syn Chatama z Aroeru, jeden z dzielnych rycerzy Dawida.

1. Szamir (Joz.15:48) - miasto w górach plemienia Judy;
2. Szamir (Sdz.10:1-2) - miasto na pogórzu efraimskim. Tutaj mieszkał Tola, sędzia izraelski, syn Pui, syna Doda, z plemienia Issachara.Był on sędzią Izraela przez 23 lata. Gdy umarł, został pochowany w Szamir;
3. Szamir (1Krn.24:24) - syn Michy, z plemienia Lewiego, zobowiązany w kolejności swojej przychodzić na służbę do domu Bożego.

1. Szamma (1M.36:13) - syn Reuela, syna Ezawa, naczelnik w ziemi edomskiej;
2. Szamma (1Sm.16:9) - syn Isajego, którego ojciec przyprowadził z innymi synami do Samuela, aby ten wybrał jednego z jego synów na króla Izraela. Szamma uczestniczył z Saulem w wojnie (17:13). W 2Sm.13:3 nazywa się on: Szimei, a w 1Krn.2:13: Szima;
3. Szamma (2Sm.23:11) - syn Agea, jeden z dzielnych rycerzy Dawida;
4. Szamma (2Sm.23:25) - z Charod, jeden z dzielnych rycerzy Dawida;
5. Szamma (2Sm.23:33) - z Harar, jeden z dzielnych rycerzy Dawida;
6. Szamma (1Krn.7:37) - syn Sofacha, naczelnik z plemienia Asera.

1. Szammaj (1Krn.2:28) - syn Onama, syna Jerachmeela i Atary, z potomków Judy;
2. Szammaj (1Krn.2:44-45) - syn Rekema i ojciec Maona, z potomków Judy;
3. Szammaj (1Krn.4:17) - syn Jetera, syna Ezry, z potomków Judy.

1. Szammua (4M.13:4) - syn Zakkura z plemienia Rubena, wysłany przez Mojżesza razem z innymi zwiadowcami w celu obejrzenia ziemi kananejskiej;
2. Szammua (1Krn.14:4) - syn Dawida;
3. Szammua (Neh.11:17) - ojciec Abdy;
4. Szammua (Neh.12:18) - głowa rodziny Bilgi w czasach Jojakima.

1. Szeba (1M.10:7) - syn Raemy;
2. Szeba (1M.25:3) - syn Jokszana, wnuk Abrahama i Ketury;
3. Szeba (2Sm.20:1) - syn Bikriego, z plemienia Beniamina, który podtrzymywał bunt przeciwko Dawidowi;
4. Szeba (1Krn.1:22) - syn Joktana;
5. Szeba (1Krn.5:13) - potomek Gada;

1. Szebaniasz (1Krn.15:24) - z kapłanów, którzy trąbili na trąbach przed Skrzynią Bożą podczas przenoszenia jej z domu Obeda Edomczyka;
2. Szebaniasz (Neh.9:4-5) - w czasach Ezdrasza i Nehemiasza obecni przy czytaniu z księgi Zakonu Pana;
3. Szebaniasz (Neh.10:11,13) - dwie osoby z Lewitów, w czasach Ezdrasza i Nehemiasza, którzy podpisali umowę wierności Bogu.
4. Szebaniasz (Neh.12:14) - protoplasta rodziny, której głową w czasach Jojakima był Józef.

1. Szebuel (1Krn.23:16; 26:24) - pierwszy syn Gerszoma, syna Mojżesza
2. Szebuel (1Krn.25:4-6) - z synów Hemana, jasnowidza królewskiego w sprawach Bożych, zgodnie z obietnicą Pana, że wywyższy jego moc; dał bowiem Bóg Hemanowi czternastu synów i trzy córki. Wszyscy oni śpiewali pod kierownictwem swoich ojców: Asafa, Jedutuna i Hemana w świątyni Pana przy wtórze cymbałów, lutni i cytr, pełniąc służbę w świątyni Bożej, według wskazówek samego króla.

1. Szechaniasz (1Krn.3:21) - syn Chananiasza, z rodu i potomków Dawida;
2. Szechaniasz (1Krn.24:11) - z potomków Aarona, kapłan w czasach Dawida; na niego padł dziesiąty los w kolejności służby w świątyni;
3. Szechaniasz (2Krn.31:15) - Lewita, będący z innymi Lewitami pod kierownictwem Kore, w celu uczciwego przydzielania zaopatrzenia swoim braciom;
4. Szechaniasz (Ezd.8:3) - ojciec Chattusza, który powrócił wraz z Ezdraszem z niewoli babilońskiej;
5. Szechaniasz (Ezd.10:2) - syn Jechiela, z synów Elama, który powrócił z Ezdraszem z niewoli babilońskiej do Jerozolimy;
6. Szechaniasz (Neh.3:29) - ojciec Szemajasza, odźwiernego Bramy Wschodniej, który naprawiał mur jerozolimski w czasach Nehemiasza;
7. Szechaniasz (Neh.6:18) - syn Aracha i teść Tobiasza, tego Tobiasza, który był wrogiem Nehemiasza w sprawie odbudowy muru jerozolimskiego;
8. Szechaniasz (Neh.12:3) - z kapłanów, którzy powrócili z niewoli babilońskiej z Zerubabelem.

1. Szefatiasz (1Krn.3:3) - jeden z synów Dawida, jego matka nazywała się Abitala. W 2Sm.3:4 nazywa się Szefatia;
2. Szefatiasz (1Krn.9:8) - ojciec Meszullama, który zamieszkał w swoich włościach po powrocie z niewoli babilońskiej;
3. Szefatiasz (1Krn.12:6) - z Chariw, z plemienia Beniamina, przyłączył się do Dawida w Syklag;
4. Szefatiasz (1Krn.27:16) - syn Maachy, książę plemienia Symeona w czasach Dawida;
5. Szefatiasz (2Krn.21:2) - jeden z synów Jehoszafata, króla judzkiego;
6. Szefatiasz (Ezd.2:4) - protoplasta rodu, z którego powróciło z niewoli babilońskiej 372 osoby;
7. Szefatiasz (Ezd.2:57) - jego potomkowie, jako słudzy świątynni i potomkowie niewolników Salomona, powrócili z niewoli babilońskiej do Jerozolimy i Judei;
8. Szefatiasz (Ezd.8:8) - protoplasta rodu, którego potomkowie, z Zebadiaszem i innymi 80 osobami, powrócili z babilońskiej niewoli;
9. Szefatiasz (Neh.11:4) - przodek Atai, z plemienia Judy, który osiedlił się w Jerozolimie po powrocie z niewoli babilońskiej;
10. Szefatiasz (Jr.38:1) - syn Mattana, z książąt króla Sedekiasza, nienawidził i pragnął zguby proroka Jeremiasza.

1. Szelemiasz (1Krn.26:14) - odźwierny bramy wschodniej, ojciec Zachariasza;
2. Szelemiasz (Ezd.10:39) - miał żonę obcoplemienną, którą odprawił;
3. Szelemiasz (Ezd.10:41) - też miał żonę obcoplemienną, którą odprawił;
4. Szelemiasz (Neh.3:30) - ojciec Chananiasza, który naprawiał mur Jerozolimy w czasach Nehemiasza po powrocie z niewoli babilońskiej;
5. Szelemiasz (Neh.13:13) - kapłan, który miał dozór nad składnicami w czasach Nehemiasza;
6. Szelemiasz (Jr.37:13) - ojciec Jeriasza, który pełnił straż w Bramie Beniamińskiej;
7. Szelemiasz (Jr.38:1) - ojciec Juchala.

1. Szelomit (1Krn.3:19) - córka Zerubbabela, siostra Meszullama i Chananiasza;
2. Szelomit (1Krn.23:9) - Lewita, syn Szimejego, naczelnik rodu Laadana;
3. Szelomit (1Krn.23:18) - syn Jischara, potomek Mojżesza;
4. Szelomit (1Krn.26:25) - syn Zikriego, potomek Eliezera i Mojżesza. Ten to Szelomit był wraz ze swoimi braćmi postawiony nad całym skarbcem darów poświęconych, które ofiarował król Dawid, naczelnicy rodów, dowódcy nad tysiącami, setnicy i dowódcy oddziałów, ze zdobyczy wojennych i z łupów ofiarowali na utrzymanie świątyni Pana (1Krn.26:26-27);
5. Szelomit (2Krn.11:20) - syn Rechabeama, króla judzkiego, z Maachy, córki Abszaloma;
6. Szelomit (Ezd.8:10) - syn Josifiasza, naczelnik rodu, który ze 160 mężczyznami wyruszył z Ezdraszem z Babilonu za panowania króla Artakserksesa.

1. Szelomot (1Krn.24:22) - syn Jischara;
2. Szelomot (1Krn.24:22) - ojciec Jachata.

1. Szema (Joz.15:26) - miasto graniczne plemienia Judy;
2. Szema (1Krn.2:43) - syn Chebrona, potomek Judy;
3. Szema (1Krn.5:8) - z przodków Beli, wnuk Joela, z potomków Rubena;
4. Szema (Neh.8:4) - jeden z kapłanów w czasach Nehemiasza.

1. Szemajasz (1Krl.12:22) - prorok i mąż Boży w czasach króla judzkiego Rechabeama, syna Salomona;
2. Szemajasz (1Krn.3:22) - syn Szekaniasza, z rodu Dawida;
3. Szemajasz (1Krn.4:37) - przodek Zizy;
4. Szemajasz (1Krn.5:4) - syn Joela;
5. Szemajasz (1Krn.9:14) - Lewita, syn Chaszszuba, który w czasach Nehemiasza osiedlił się w Jerozolimie;
6. Szemajasz (1Krn.9:16) - Lewita, ojciec Obadiasza;
7. Szemajasz (1Krn.12:3) - ojciec Achiezera i Joasza, z plemienia Beniamina;
8. Szemajasz (1Krn.15:8) - naczelnik, potomek Elisafana;
9. Szemajasz (1Krn.15:11) - Lewita w czasach Dawida;
10. Szemajasz (1Krn.24:6) - pisarz, syn Netanaela;
11. Szemajasz (1Krn.26:4) - jeden z synów Obeda Edomczyka;
12. Szemajasz (2Krn.17:8) - Lewita w czasach króla judzkiego Jehoszafata;
13. Szemajasz (2Krn.29:14) - Lewita, syn Jedutana, brał udział w oczyszczeniu świątyni w czasach króla Hiskiasza;
14. Szemajasz (2Krn.31:15) - z Lewitów, którzy pod przewodnictwem Kore, też Lewity, odźwiernego Bramy Wschodniej, nadzorowali dobrowolne dary dla Boga;
15. Szemajasz (Ezd.8:13) - z synów Adonikama, którzy powrócili z niewoli babilońskiej;
16. Szemajasz (Ezd.8:16) - naczelnik w czasach Ezdrasza;
17. Szemajasz (Ezd.10:21) - z synów Charima, którzy powrócili z niewoli babilońskiej i odprawili swoje żony obcoplemienne;
18. Szemajasz (Neh.3:29) - syn Szechaniasza, odźwierny Bramy Wschodniej, naprawiał mur w czasach Nehemiasza po powrocie z niewoli babilońskiej do Jerozolimy;
19. Szemajasz (Neh.6:10) - mąż Boży, syn Delajasza;
20. Szemajasz (Neh.10:9) - kapłan w czasach Nehemiasza;
21. Szemajasz (Neh.12:34) - z naczelników w Judzie, podczas poświęcenia odnowionego muru jeruzalemskiego w czasach Ezdrasza i Nehemiasza;
22. Szemajasz (Neh.12:35) - dziadek Zachariasza, kapłana, który grał na trąbie w czasach Nehemiasza podczas poświęcenia muru jeruzalemskiego;
23. Szemajasz (Neh.12:36) - kapłan w czasach Ezdrasza i Nehemiasza, grający na instrumentach muzycznych podczas poświęcenia muru jeruzalemskiego.

1. Szemariasz (1Krn.12:6) - jeden z dzielnych rycerzy Dawida;
2. Szemariasz (2Krn.11:19) - z synów Rechabeama i Abigail, córki Eliaba, syna Isajego;
3. Szemariasz (Ezd.10:32) - z potomków Charima, mający żonę obcoplemienną w czasach Ezdrasza;
4. Szemariasz (Ezd.10:41) - z potomków Binnuja, mający żonę obcoplemienną w czasach Ezdrasza.

1. Szemer (1Krl.16:24) - osoba, od której Omri, król izraelski, kupił za dwa talenty srebra górę Szomron
2. Szemer (1Krn.6:31) - Lewita, ojciec Baniego, z przodków śpiewaka Etana.

1. Szemiramot (1Krn.15:18,20) - Lewita, podczas przenosin Skrzyni Pańskiej w czasach Dawida grał na harfie nastrojonej na tony wysokie;
2. Szemiramot (2Krn.17:8) - Lewita, razem z innymi został wysłany przez Jehoszafata do miast judzkich, aby nauczać lud Zakonu Pańskiego.

1. Szerebiasz (Ezd.8:18,24) - mąż rozumny, z synów Machliego, syna Lewiego, syna Izraela, wezwany z miejscowości Kasifia, wraz z jego synami i braćmi w liczbie osiemnastu, do służby w domu Bożym;
2. Szerebiasz (Neh.8:7; 9:4) - Lewita, który wraz z innymi w czasach Ezdrasza i Nehemiasza wyjaśniali ludowi Zakon. Prawdopodobnie był też wśród tych, którzy odprawili swoje żony obcoplemienne i podpisali umowę wierności Bogu.

1. Szimea (1Krn.3:5) - z synów Dawida i Batszeby, którzy urodzili się w Jerozolimie. W 2Sm.5:14 czytamy: Szamua i w 1Krn.14:4 czytamy: Szammua;
2. Szimea (1Krn.6:15) - syn Uzzy, z potomków Merariego, z ustanowionych przez Dawida naczelników śpiewaków w świątyni;
3. Szimea (1Krn.6:24) - z przodków Asafa, śpiewaka, z potomków Gerszoma, dziadek śpiewaka Asafa;
4. Szimea (1Krn.9:38) - syn Miklota, mieszkający w Gibeonie.

1. Szimei (2M.6:17) - syn Gerszona, syna Lewiego, od niego pochodzi rodzina Szimeitów;
2. Szimei (2Sm.13:3) - brat Dawida, ojciec Jonadaba;
3. Szimei (1Krl.4:18) - syn Eli, jeden z dwunastu namiestników ustanowionych przez króla Salomona, był namiestnikiem w ziemi Beniamina;
4. Szimei (1Krn.3:19) - syn Pedajasza, brat Zerubbabela;
5. Szimei (1Krn.4:26) - syn Zakkura, potomek Symeona;
6. Szimei (1Krn.5:4) - syn Goga, potomek Rubena;
7. Szimei (1Krn.6:14) - syn Libni, potomek Merariego;
8. Szimei (1Krn.8:21) - ojciec dziewięciu synów, z naczelników plemienia Beniamina;
9. Szimei (1Krn.25:17) - naczelnik dziesiątej zmiany śpiewaków w świątyni, w czasach Dawida;
10. Szimei (1Krn.27:27) - z Ramy, nadzorca nad winnicami w czasach Dawida;
11. Szimei (2Krn.29:14) - syn Hemana, biorący udział w oczyszczeniu świątyni w czasach króla Hiskiasza;
12. Szimei (2Krn.31:12) - Lewita, który razem ze swoim bratem Konaniaszem, w czasach króla Hiskiasza, nadzorował daniny w świątyni;
13. Szimei (Est.2:5) - przodek Mordochaja, krewny Estery.

1. Szimej (Ezd.10:23) - Lewita, w czasach Ezdrasza, mający żonę obcoplemienną, którą odprawił;
2. Szimej (Ezd.10:33) - z synów Chaszuma, w czasach Ezdrasza, mający żonę obcoplemienną, którą odprawił;
3. Szimej (Ezd.10:38) - z synów Binnuja, w czasach Ezdrasza, mający żonę obcoplemienną, którą odprawił.

1. Szimri (1Krn.4:37) - ojciec Jedajasza i syn Szemajasza, z książąt w rodach plemienia Symeona;
2. Szimri (1Krn.11:45) - ojciec Jediaela, jednego z dzielnych rycerzy Dawida;
3. Szimri (1Krn.26:10) - syn Chosy, z potomków Merariego, chociaż nie był pierworodnym, lecz jego ojciec postawił go na czele;
4. Szimri (2Krn.29:13) - Lewita, z synów Elisafana.

1. Szimron (1M.46:13; 4M.26:24; 1Krn.7:1) - jeden z czterech synów Issachara. Od niego wywodzi się rodzina Szimronitów;
2. Szimron (Joz.19:15) - miasto w granicach działu plemienia Zebulona. Pełna nazwa tego miasta brzmi: Szimron-Meron (Joz.12:20).

1. Szittim (Joel.3:23) - Dolina Akacji, znajdowała się w Moabie, prawie naprzeciw Jerycho i w małej odległości od niego, lecz słowa: Dolina Akacji - użyte w powyższym wersecie, prawdopodobnie oznaczają jakąś dolinę, znaną z obfitości rosnących w niej akacji; albo, być może, jest to poetycka nazwa jakiegokolwiek miejsca;
2. Szittim (4M.25:1; Joz.2:1; 3:1; Mich.6:5) - dolina na polach moabskich, gdzie Izraelici długo obozowali zanim przeszli przez Jordan; leży na północ od Morza Martwego i na wschód od dolnego Jordanu. Jest to prawdopodobnie ta sama dolina, co i Abel-Haszszittim.

1. Szobab (2Sm.5:14) - jeden z synów Dawida i Batszeby, urodzony w Jeruzalemie;
2. Szobab (1Krn.2:18) - z synów Kaleba i Azuby.

1. Szobal (1M.36:20,29; 1Krn.1:38) - z synów Seira, Choryty, naczelników Chorytów;
2. Szobal (1Krn.2:50,52) - z potomków Kaleba, syn Chura, pierworodnego Efraty. Szobal miał synów Haroego, Chasriego i Menuchota;
3. Szobal (1Krn.4:1-2) - syn Judy, ojciec Reajasza i dziadek Jachata; od nich wzięły początek rody Soreatczyków.

1. Szomer (1Krl.12:22) - ojciec Jehozabada, który razem z Jozakarem zabił Joasza, króla judzkiego;
2. Szomer (1Krn.7:32) - syn Chebera, z potomków Asera.

1. Szua (1M.38:2,12; 1Krn.2:3) - córka męża kananejskiego, którą Juda, syn Jakuba, wziął za żonę;
2. Szua (1Krn.7:32) - córka Chebera, syna Berii, z potomków Asera.

1. Szuach (1M.25:2; 1Krn.1:32) - z synów Abrahama i Ketury, jego nałożnicy;
2. Szuach (Job.2:11) - nazwa miejscowości, z której pochodził przyjaciel Joba Bildad, który przyszedł razem z innymi pocieszyć Joba w jego nieszczęściu.

1. Szual (1Sm.13:17) - kraina w ziemi plemienia Beniamina, gdzie znajdowało się miasto Ofra;
2. Szual (1Krn.7:36) - z synów Sofacha, potomków Asera, ludzi walecznych, naczelników ojcowskich rodów.

1. Szubael (1Krn.24:20) - syn Amrama, Lewita, który w odpowiedniej kolejności stawiał się na służbę w świątyni;
2. Szubael (1Krn.25:20) - na niego, na jego synów i braci padł trzynasty los w kolejności służby w świątyni.

1. Szuppim (1Krn.7:12) - syn Ira, potomka Beli, syna Beniamina;
2. Szuppim (1Krn.26:16) - odźwierny, z potomków Merariego. W czasach Dawida Szuppimowi i Hosie przypadła w ramach losów brama zachodnia.

1. Szur (1M.16:7) - miasto między Palestyną a Egiptem. Drogą do Szur przechodziła Hagar ze swoim synem Ismaelem;
2. Szur (2M.15:22) - nazwa pustyni. Na tę pustynię wszedł Izrael po przejściu przez Morze Czerwone.

1. Szymei (2Sm.13:22) - brat Dawida, ojciec Jonadaba;
2. Szymei (2Sm.16:5) - syn Gery z rodziny Saula, Beniaminita, który złorzeczył Dawidowi i jego świcie, obrzucając kamieniami, w tym czasie, kiedy Dawid uciekał z Jerozolimy podczas buntu Absaloma. Abiszaj, syn Serui, powiedział do Dawida: Dlaczego ten zdechły pies ośmiela się złorzeczyć mojemu panu, królowi? Pozwól, że podejdę do niego i utnę mu głowę! Lecz Dawid odpowiedział: Niech złorzeczy, gdyż to Pan nakazał mu: Złorzecz Dawidowi! W takim razie zaś któż może rzec: Dlaczego to czynisz?... Jeżeli własny mój syn, który wyszedł z mojego łona, nastaje na moje życie, to cóż dopiero ten Beniaminita? Zaniechajcie go, niech złorzeczy, gdyż Pan mu tak nakazał. Może Pan wejrzy na moją nędzę i przywróci mi szczęście w zamian za jego dzisiejsze złorzeczenie (2Sm17:9-12). Kiedyn Dawid powracał z triumfem do Jerozolimy, Szymei razem z przyjaciółmi pierwszy wyszedł na jego spotkanie. Padł na twarz przed królem i prosił o przebaczenie, i został oszczędzony przez Dawida pomimo postawy Abiszaja (2Sm.19:16-22). Jednocześnie Szymei otrzymał zapewnienie od Dawida, że nie zginie. Później nie znajdujemy w Biblii żadnych wiadomości o Szymei aż do ostatnich dni życia Dawida. Między poleceniami umierającego Dawida dla Salomona jest szczególne polecenie dotyczące Szymejego (1Krl.2:8-9). Po śmierci Dawida rozkazano Szymejemu, żeby nie opuszczał Jerozolimy i nie przekraczał potoku Kidron pod żadnym pozorem, bo poniesie śmierć (w.36-37). Po trzech latach Szymei bez pozwolenia naruszył królewski rozkaz. Udał się do Gat, żeby odnaleźć tutaj dwóch jego zbiegłych niewolników. Salomon dowiedziawszy się o tym, wezwał go do siebie po jego powrocie i skazał go na śmierć (36-46). Przy tym powiedział on do Szymejego: Ty znasz całe to zło i twoje serce jest świadome tego, co wyrządziłeś Dawidowi, mojemu ojcu. Niechaj tedy Pan sprowadzi zło, jakie sam wyrządziłeś, na twoją głowę! (w.44);
3. Szymei (1Krl.1:8) - jedna z osób, które razem z arcykapłanem Sadokiem nie poparły Adoniasza jako następcy Dawida. Prawdopodobnie jest to ta sama osoba, która w 1Krl.4:18 jest synem Eli i była w liczbie 12 namiestników Salomona nad Izraelem.

1. Szymon (1Krn.4:20) - z plemienia Judy; jego synowie, to: Amnon, Rinna, Ben-Chanan i Tilon;
2. Szymon (Ezd.10:31) - z synów Charima, który powrócił z niewoli babilońskiej w czasach Ezdrasza i Nehemiasza;
3. Szymon (Mt.4:18 i inne) - imię apostoła Piotra. Patrz Piotr apostoł;
4. Szymon (Mt.10:4; Mk.3:18; Łk.6:15; Dz.1:13) - Szymon Kananejczyk lub Zelota, jeden z 12 apostołów. Zeloci byli fanatyczna sektą żydowską i wyróżniali się szczególną gorliwością w przestrzeganiu zakonu obrzędowego. Kananejczykiem nazywał się dlatego, bo pochodził z Kany, miasta galilejskiego;
5. Szymon (Mt.13:55; Mk.6:3) - brat Pana Jezusa Chrystusa;
6. Szymon (Mt.26:6-13; Mk.14:3-9) - trędowaty, mieszkający w Betanii (prawdopodobnie jeden z uzdrowionych wcześniej przez Pana z trądu), przyjmował Jezusa w swoim domu, krótko przed jego cierpieniem i śmiercią, dwa dni przed Paschą. Podczas tej wieczerzy Maria, siostra Łazarza, namaściła olejkiem głowę Pana na znak mającego wkrótce nastąpić Jego pogrzebu;
7. Szymon (Mt.27:32; Mk.15:21 i inne) - Cyrenejczyk, jeden z Żydów z Cyreny w Libii, w Afryce, na zachód od Egiptu, którego zmuszono do niesienia krzyża Zbawiciela, kiedy On upadł pod jego ciężarem. W Ewangelii według Marka mówi się, że był on ojcem Aleksandra i Rufa;
8. Szymon (Łk.7:40) - jeden z faryzeuszów, do domu którego został zaproszony Pan Jezus Chrystus na posiłek. W tym czasie pewna kobieta, grzesznica, dowiedziawszy się, że Pan jest w domu Szymona, przyniosła alabastrowy słoik olejku, stanęła z tyłu u nóg Pana, zaczęła łzami omywać nogi Jego, wycierać je swoimi włosami i namaszczać olejkiem. Odpuściwszy grzesznicy jej grzechy, Pan powiedział do niej: Wiara twoja zbawiła cię, idź w pokoju;
9. Szymon (J.6:71; 13:2,26) - ojciec Judasza Iskarioty;
10. Szymon (Dz.8:9) - czarnoksiężnik, mieszkaniec Samarii. Szymon uwierzył i został ochrzczony. Chciał za pieniądze od apostołów otrzymać moc Ducha Świętego. Został surowo napiętnowany przez apostoła Piotra i się upamiętał; później z nową gorliwością powrócił do czarnoksięstwa;
11. Szymon (Dz.9:43; 10:6) - chrześcijanin w Joppie, garbarz, w którego domu przez jakiś czas przebywał apostoł Piotr po wskrzeszeniu Tabity i stąd został wezwany do głoszenia Ewangelii w Cezarei, w domu Korneliusza setnika.

1. (1Krl.6-8) Budowla świątyni Salomona, ze wszystkimi przybudówkami, może być przedstawiona w następujący sposób. Głównymi częściami świątyni, podobnie jak w Przybytku, były: miejsce święte i miejsce najświętsze. Miejsce najświętsze było niżej od miejsca świętego. W tej różnicy poziomów znajdowało się pomieszczenie, które znajdowało się w tylnej części świątyni nad miejscem najświętszym i służyło do chronienia świętych rzeczy. Bliżej na wschód, przy przedniej części budowli, był przedsionek. Miejsce święte oświetlone było świecznikiem, który oświetlał dzień i noc, a miejsce najświętsze było zupełnie ciemne. Ściany i podłoga miejsca świętego i najświętszego były ozdobione różnymi postaciami Cherubów, kwiatów i owoców. Wszystkie te wyobrażenia były obłożone złotem. Między miejscem świętym i najświętszym była zasłona, wisząca na złotych obręczach, a drzwi były z drzewa oliwkowego. Inne drzwi, też z zasłoną, oddzielały przedsionek od miejsca świętego. Między przedsionkiem i dziedzińcem były tylko drzwi, bez zasłony. Przed wejściem na plac dziedzińca, od strony drzwi, stały dwie spiżowe, obłożone złotem kolumny ze złoconymi głowicami. Prawa nazywała się Jachin (stojący prosto), a lewa Boaz (lekki). W miejscu najświętszym znajdowała się Skrzynia Przymierza, ta sama która była w Przybytku Mojżesza, tylko skrzydła cherubów były większe i opierały się nie na Skrzyni, a na ścianach i podłodze. Skrzynia dłuższą swoją strona ustawiona była od wschodu na zachód, a jej drążki do noszenia były tak długie, że ich końcówki ze wschodniej strony było widać z miejsca świętego. W Skrzyni Przymierza znajdowały się tylko tablice zakonu. Laski Aarona i naczynia z manną już nie było, prawdopodobnie od tego czasu, gdy Skrzynia była u Filistyńczyków. Prócz Skrzyni złożone były tu też księgi Zakonu. W miejscy świętym znajdowały się:
   1. złoty ołtarz kadzidlany, stojący na środku, bliżej zasłony;
   2. dziesięć siedmioramiennych świeczników i dziesięć stołów pokładnych. Po pięć świeczników i pięć stołów stało po obu stronach.
   Do budynku świątyni z północnej, zachodniej i południowej strony przylegała trzypiętrowa kamienna budowla, mająca mnóstwo komnat. Ściany budowli ku górze zwężały się, a komnaty rozszerzały się. Wejście do komnat było od południowej strony, skąd prowadziły kręte schody do trzech pięter. W każdej komnacie było jedno okno, na zewnątrz szerokie, a wewnątrz zwężające się. Szyb w oknach nie było. Ta budowla była otoczona niewysokim krytym krużgankiem.
   
   Dziedzińców, otaczających budynek świątyni, było trzy:
   1. najbliższy świątyni, dziedziniec kapłanów, otoczony ogrodzeniem na tyle niskim, żeby lud mógł widzieć działania kapłanów;
   2. za ogrodzeniem, otaczającym dziedziniec kapłanów, był dziedziniec dla ludu, ze wschodu, północy i południa otoczony budynkami dla kapłanów i świętych przedmiotów. Na ten dziedziniec, prócz głównego wejścia od wschodu, były też wejścia od północy i południa, z każdej strony po cztery;
   3. za dziedzińcem dla ludu był dziedziniec pogan, otoczony kamiennym murem i mający cztery wejścia.


2. O drugiej świątyni, zbudowanej przez Zerubabela po zniszczeniu pierwszej świątyni, mamy bardzo mało wiadomości. Wiemy, że ta świątynia, chociaż zbudowana na tym samym miejscu i być może na tych samych fundamentach, nie była tak wspaniała, jak pierwsza świątynia, i już nie miała ani jednej z tych świętych rzeczy, które upiększały świątynię Salomona. Opierając się na niektórych przekazach, możemy o drugiej świątyni uczynić parę krótkich uwag.
   Szerokość i wysokość świątyni, zgodnie z rozkazem Cyrusa (Ezd.6:3), wynosiła 20 i 30 łokci, długość 60 łokci. Zbudowana była z gładkich kamieni i drewna. W otoczeniu budowli było mnóstwo komnat i pomieszczeń z drzwiami, przy których stali odźwierni z Lewitów. Dziedziniec dla ludu był niedostępny nie tylko dla cudzoziemców, lecz i dla samych Żydów, jeśli nie byli oczyszczeni według zakonu. Miejsce święte oddzielone było od miejsca najświętszego i przedsionka tak samo, jak w świątyni Salomona, tzn. drzwiami i zasłonami. Świętych rzeczy z poprzedniej świątyni nie było wcale. Na miejscu Skrzyni Przymierza leżała marmurowa płyta. W miejscu świętym prócz ołtarza kadzidlanego był jeden świecznik i jeden stół na chleby pokładne. Druga świątynia doświadczała różnych zmienności losu. Szczególnie zbezczeszczona została przez Antiocha Epifanesa, lecz wkrótce została odnowiona i poświęcona przez Judę Machabeusza. Pamięć o tym poświęceniu długo zachowywała się wśród Żydów (J.10:22).



3. Za panowania Heroda Wielkiego druga świątynia uległa dużej przebudowie, tak że z poprzedniej świątyni nie pozostało prawie nic. Świątynia przebudowana przez Heroda może być przedstawiona w następującym kształcie. Budynek świątyni stał na cokole z białych marmurowych płyt ze schodami przed głównym wejściem. Miejsce święte oddzielone było od przedsionka wspaniałą babilońską zasłoną i dwuskrzydłową, zawsze otwartą bramą, nad którą była ogromna, o wzroście człowieka, złota kiść winogron. W miejscu świętym znajdowały się: świecznik, stół na chleby pokładne i ołtarz. Miejsce najświętsze było takie, jak w świątyni Salomona. Dach świątyni był płaski ze złotymi szpicami, które służyły do odganiania ptaków. Świątynia od zachodniej, północnej i południowej strony była też obudowana bocznymi budowlami o trzech piętrach, mającymi 38 komnat, połączonych krętymi schodami. Dziedzińców, otaczających budynek świątyni, było trzy:
1. Dziedziniec kapłanów, najbliżej świątyni. Na nim znajdował się duży ołtarz, podobny do ołtarza Salomona, lecz mniejszy w rozmiarach. Wejście na niego było od południowej strony. Przed ołtarzem, bardziej na południe, znajdował się duży zbiornik wodny. Dziedziniec kapłanów był otoczony niewysokim murem i był trochę wyżej niż dziedziniec dla ludu.
2. Dziedziniec dla ludu był 14 stopni wyżej od dziedzińca pogan. Otoczony był od północy, wschodu i południa mnóstwem budowli, z krużgankami wewnątrz dziedzińca z greckimi i łacińskimi napisami, zabraniającymi poganom wejścia tutaj. Dziedziniec dla ludu miał dwa miejsca, jedno dla kobiet, drugie dla mężczyzn. Miejsce dla kobiet było wąskie, ciągnęło się od północnej strony do południowej i było o pięć stopni niższe od miejsca dla mężczyzn, od którego oddzielone było niewysokim murem. W tym murze było wejście do świątyni, od głównych, wschodnich drzwi, które z powodu bogactwa i ozdób nazywały się Piękną bramą (Dz.3:2). To wejście, które znajdowało się w ogrodzeniu oddzielającym dziedziniec mężczyzn od dziedzińca kobiet, było obite złotymi i srebrnymi liśćmi.
   Wokół dziedzińca dla ludu z trzech stron było mnóstwo budowli dwu i trzypiętrowych, dla różnych osób i rzeczy, potrzebnych do funkcjonowania świątyni. Przy tych budynkach przebywał lud żydowski w czasie świąt. Tutaj też, oczywiście, znajdował się i nasz Pan, kiedy nauczał w świątyni.
3. Dziedziniec pogan, otoczony był murem i krużgankami wewnątrz, które tworzyły kolumny podtrzymujące dach. Po południowej stronie te krużganki miały trzy rzędy kolumn, na pozostałych trzech stronach po dwa rzędy. Każda kolumna była z marmuru. Posadzka pod tymi krużgankami była z różnokolorowych kamieni. Z dziedzińca pogan do miasta prowadziło sześć bram. Od północnej strony, między kolumnami, były dwa wyjścia. Na dziedzińcu pogan odbywała się sprzedaż zwierząt ofiarnych i wymiana pieniędzy. Z tego dziedzińca Zbawiciel dwa razy przegonił handlarzy (J.2:13-21; Mt.21:12-13).

• Sabat - według rabinów, królowa świąt; ustanowiono świętowanie sabatu dlatego, gdyż Bóg w sześć dni stworzył świat, a w siódmym odpoczął od dzieł tworzenia.
• Pascha i Święto Przaśników, ustanowione na pamiątkę wybawienia Izraelitów z niewoli egipskiej.
• Pięćdziesiątnica, Zielone Święta - nazywana Świętem Tygodni i Świętem Zbioru, w pięćdziesiątym dniu po Święcie Paschy, ustanowiona na pamiątkę synajskiego zakonodawstwa, w celu złożenia dziękczynienia Bogu za nowe płody ziemi.
• Święto Trąb - będące początkiem nowego żydowskiego roku zaczynającego się pierwszego dnia jesiennego miesiąca Tiszri.
• Dzień Pojednania - dziesiąty dzień miesiąca Tiszri, święto w którym arcykapłan raz do roku wchodził do Miejsca Najświętszego z krwią ofiarnego zwierzęcia i kropił nią przebłagalnię (wieko skrzyni) dla oczyszczenia grzechów ludu.
• Święto Namiotów, Kuczki - w 15 dniu siódmego miesiąca, na pamiątkę wędrówki Izraelitów po pustyni, kiedy zatrzymując się mieszkali w namiotach.
• Święto Nowiu. Początek każdego nowego miesiąca obwieszczano dźwiękiem trąb i uświęcano składaniem ofiar, co pokazywało Izraelitom, że Bóg jest początkiem wszystkiego i że wszystko do Niego musi wrócić.

Szczególnym okresem świątecznym dla Izrealitów były:


• Rok sabatowy
• Rok jubileuszowy

• Święto Purim - w 14 i 15 dniu miesiąca Adar, ustanowione na pamiątkę wybawienia Żydów od zagłady, przygotowanej dla nich przez Hamana (Est.9).
• Święto Przynoszenia Drewna, to jest, dostawa drewna dla świątyni, ustanowiony przez Nehemiasza (Neh.10:35; 13:31).
• Święto Poświęcenia Świątyni - ustanowione przez Judę Machabeusza (1Mch.4:59; J.10:22).
• Święto ustanowione na pamiątkę zwycięstwa Judy nad Nikanorem (1Mch.7:49).
• Święto ustanowione na pamiątkę zdobycia i oczyszczenia Jerozolimskiej twierdzy przez arcykapłana Szymona Machabeusza (1Mch.13:52).

Świnia domowa

Świstaki