1. Maacha (1M.22:24) - jeden z synów Nachora, brata Abrahama, i jego nałożnicy Reumy;
2. Maacha (2Sm.3:3) - córka Talmaja, króla Geszur, żona Dawida i matka Absaloma. W 1Krn.3:2 nazywa się Maaka;
3. Maacha (1Krl.2:39) - ojciec Akisza, króla Gat;
4. Maacha (1Krl.15:2) - jedna z żon Rechabeama, córka Absaloma i matka Abijjama, następcy Rechabeama;
5. Maacha (1Krl.15:13) - matka króla judzkiego Asy. W 2Krn.15:16 nazywa się Maaka;
6. Maacha (1Krn.2:48 BG) - druga nałożnica Kaleba;
7. Maacha (1Krn.27:16) - ojciec Szefatiasza, naczelnik plemienia Symeona za panowania Dawida.

1. Maaka (2Sm.23:34) - miasto plemienia Manassesa. Z Maaki pochodził Elipelet, jeden z dzielnych rycerzy Dawida. Król Maaki pomagał Ammonitom w wojnie przeciwko Dawidowi (1Krn.19:7). W 2Sm.10:6 jest: król Maachu;
2. Maaka (1Krn.3:2) - córka Talmaja, króla Geszur, żona Dawida i matka Absaloma. W 2Sm.3:3 nazywa się Maacha;
3. Maaka (1Krn.7:15) - siostra Machira, syna Manassesa;
4. Maaka (1Krn.9:35) - żona Jeiela, ojca Gibeona;
5. Maaka (1Krn.11:43) - ojciec Chanana, jednego z dzielnych rycerzy Dawida;
6. Maaka (2Krn.13:2) - córka Uriela z Gibei, matka Abiasza, króla judzkiego. W 1Krl.15:2 nazywa się Maacha;
7. Maaka (2Krn.15:16) - matka Asy, króla judzkiego. W 1Krl.15:13 nazywa się Maacha.

1. Maasejasz (2Krn.23:1) - syn Adajasza, z setników, pomagających arcykapłanowi Jehojadzie w usadowieniu na tronie Jozjasza;
2. Maasejasz (2Krn.26:11) - urzędnik króla Uzzjasza;
3. Maasejasz (2Krn.28:7) - syn Achaza, króla judzkiego, zabity przez Zikriego, rycerza efraimskiego, w czasie wtargnięcia Pekacha;
4. Maasejasz (2Krn.34:8) - dowódca miasta, Jeruzalemu, za panowania Jozjasza, razem z innymi mający pełnomocnictwo królewskie do odnowienia świątyni;
5. Maasejasz (Ezd.10:18,21-22,30) - imię czterech osób, które miały żony obcoplemienne, odprawione później w czasach Ezdrasza;
6. Maasejasz (Ne.3:23) - ojciec Azariasza, który naprawiał mur Jeruzalemu;
7. Maasejasz (Ne.8:4) - jedna z osób, stojących z prawej strony Ezdrasza, kiedy on czytał księgę Zakonu ludowi;
8. Maasejasz (Ne.8:7) - jedna z osób, wyjaśniająca Zakon ludowi, który czytał Ezdrasz;
9. Maasejasz (Ne.11:5) - syn Barucha z plemienia Judy, po powrocie z niewoli mieszkający w Jeruzalemie;
10. Maasejasz (Ne.11:7) - Beniamita, przodek Sallu, który po powrocie z niewoli babilońskiej mieszkał w Jeruzalemie;
11. Maasejasz (Ne.12:41-42) - dwaj kapłani, uczestniczący w poświęceniu muru Jeruzalemu po powrocie z niewoli babilońskiej;
12. Maasejasz (Je.29:21) - ojciec Sedekiasza, jednego z fałszywych proroków w czasach Jeremiasza;
13. Maasejasz (Je.29:25) - ojciec Sofoniasza, który był kapłanem w czasach Jeremiasza;
14. Maasejasz (Je.35:4) - syn Szalluma, jeden z odźwiernych w świątyni za panowania Jojakima, króla judzkiego.

1. Maazejasz (1Krn.15:18,20) - Lewita w czasach Dawida, grający na harfie, nastrojonej na tony wysokie, w czasie przenosin Skrzyni Przymierza z domu Obeda Edomczyka;
2. Maazejasz (Ne.10:26) - z naczelników ludu, którzy podpisali umowę posłuszeństwa Bogu w czasach Nehemiasza, po powrocie z niewoli babilońskiej.

1. Maazjasz (1Krn.24:18) - naczelnik 24 grupy kapłańskiej w czasach Dawida;
2. Maazjasz (Ne.10:9) - jeden z kapłanów w czasach Nehemiasza, który podpisał umowę posłuszeństwa Bogu.

1. Machalat (1M.28:9) - córka Ismaela, z którą ożenił się Ezaw. Inaczej nazywa się Basemat (1M.36:3);
2. Machalat (2Krn.11:18) - jedna z żon Rechabeama, córka Jerimota.

1. Machat (1Krn.6:20) - syn Amasja, potomek Kehata;
2. Machat (2Krn.29:12; 31:13) - syn Amasaja z Kehatytów. Lewita w czasach króla Hiskiasza.

1. Machir (1M.50:23) - najstarszy syn Manassesa i ojciec Gileada. Jego potomkowie osiedlili się w Gileadzie (4M.32:39-40). Urodził się w Egipcie i przed śmiercią swego dziadka Józefa był juz ojcem rodziny. Plemię Makirytów było liczne i silne. W Sędz.5:14 miejscowość zajęta przez potomków Machira, nazywa się własnym jego imieniem: Machir;
2. Machir (2Sm.9:4) - syn Ammiela, prawdopodobnie jeden z potomków Machira, żyjący w Lo-Dabar. Był znany ze współczucia i dobroczynności. Przyjął do swego domu wnuka Saula, Mefiboszeta, i okazał swoją przyjaźń Dawidowi w czasie jego ucieczki przed Absalomem (17:27-28).

1. Machla (4M.27:1-4) - jedna z córek Selofchada, z plemienia Manassesa, która z powodu śmierci swego ojca, który nie zostawił po sobie synów, razem z innymi siostrami prosiła Mojżesza, żeby dał im we władanie dział w plemieniu, aby zachować imię ojca ich w plemieniu. Za zgodą Bożą Mojżesz przychylił się do ich prośby i otrzymały dział ich ojca (w.6-11). Z tej przyczyny synom Izraelskim został ogłoszony przez Mojżesza nakaz Boży: Jeżeli umrze ktoś, a nie pozostawi po sobie syna, to przenieście jego dziedzictwo na jego córkę (w.8);
2. Machla (1Krn.7:18) - z dzieci Hammoleket, siostry Machira.

1. Machli (4M.3:20) - jeden z synów Merariego, protoplasta rodziny Machlitów (w.33);
2. Machli (1Krn.6:32) - syn Musziego, Meraryta;
3. Machli (Ezd.8:18) - przodek Szerebiasza, syn Lewiego lub prawidłowiej, wnuk albo potomek Lewiego, gdyż w liczbie własnych dzieci Lewiego imię Machli nie jest wymienione.

Machpela

1. Mahalalel (1M.5:12-17; Łk.3:37) - syn Kenana, z potomstwa Seta, piąty patriarcha od Adama. Żył 825 lat. Wymieniony w rodowodzie Pana Jezusa jako Malaleel;
2. Mahalalel (Ne.11:4) - przodek Ataji, mieszkającego w Jeruzalemie po powrocie z niewoli babilońskiej.

1. Malkiasz (1Krn.6:25) - Lewita, przodek Asana;
2. Malkiasz (1Krn.9:12) - kapłan, przodek Adajasza;
3. Malkiasz (1Krn.24:9) - kapłan, naczelnik piątej grupy kapłańskiej, wyznaczonej do służby świątynnej;
4. Malkiasz (Ezd.10:25,31) - dwie osoby mające żony obcoplemienne, po powrocie z niewoli babilońskiej;
5. Malkiasz (Ne.3:11) - syn Charami, pomagał odbudowywać odcinek muru Jerozolimy z Basztą Pieców;
6. Malkiasz (Ne.3:14) - syn Rechaba, naczelnik okręgu Bet-Hakkerem, odbudowywał Bramę Śmietnisk, wstawił w niej wrota, zasuwy i sworznie;
7. Malkiasz (Ne.3:31) - z bractwa złotników, odbudowywał mury jerozolimskie;
8. Malkiasz (Ne.8:4) - jeden z kapłanów, stojących z lewej strony Ezdrasza, kiedy on czytał ludowi Zakon;
9. Malkiasz (Ne.10:4) - osoba, która podpisała przymierze wierności Bogu po powrocie z niewoli babilońskiej;
10. Malkiasz (Ne.11:12) - przodek jednego z kapłanów, pełniącego służbę w świątyni po powrocie z niewoli babilońskiej. On wyróżnia się tutaj, tak samo jak w Je.21:1; 38:1, jako ojciec Paszchura;
11. Malkiasz (Ne.12:42) - jeden ze śpiewaków świątynnych w czasie poświęcenia murów jerozolimskich po ich odbudowie;
12. Malkiasz (Je.38:6) - syn Sedekiasza (króla). Do jego grząskiej cysterny lub dołu na dziedzińcu wartowni, został spuszczony na sznurach prorok Jeremiasz, żeby zaspokoić książąt, żądających od króla Sedekiasza śmierci proroka za groźne przepowiednie, za to, że on pozbawia otuchy wojowników, którzy pozostali w tym mieście, i cały lud.

1. Malluch (1Krn.6:29) - potomek Merariego, syn Chaszabiasza, ojciec Abdiego;
2. Malluch (Ne.12:2) - kapłan, który powrócił z niewoli babilońskiej z Zerubabelem;
3. Malluch (Ne.12:14) - protoplasta rodziny, której głową w czasach Jojakima był kapłan Jonatan.

1. Malluk (Ezd.10:29,32) - Izraelici, którzy pojęli żony obcoplemienne w czasach Ezdrasza i Nehemiasza;
2. Malluk (Ne.10:5,28) - osoby, które potwierdziły swoim podpisem z pieczęcią przymierze wierności Bogu.

Malta - Zalew św. apostoła Pawła

MAŁPA (1Krl.10:22). Czworonożne, karmiące się mlekiem zwierzę, budową ciała i fizjonomią podobne do człowieka. Flota Salomona między innymi rzeczami z Ofiru, przywoziła i małpy. Te małpy w hebrajskim tekście nazywają się kof lub kofim, co wskazuje, że małpy były przywożone z Indii lub z Cejlonu.

Małpa na jednym ze starożytnych pomników

Postacie małp na starożytnych pomnikach

MAŁŻEŃSTWO (1M.2:18). Ustanowienie małżeństwa odnosi się do początków stworzenia człowieka. Widząc, że niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam, Bóg stworzył mu pomoc odpowiednią dla niego. Małżeństwo jest tajemnicą. Widać to z Ef.5:31-32: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, i połączy się z żoną swoją, a tych dwoje będzie jednym ciałem. Tajemnica to wielka, ale ja odnoszę to do Chrystusa i Kościoła – pisze apostoł Paweł.

Ślubna ceremonia na Wschodzie

Dąb z Mamre

1. Manachat (1M.36:23) - Edomita, drugi syn Szobala;
2. Manachat (1Krn.8:6) - miejscowość na granicy judzkiej.

1. Manasses (1M.46:20) - pierworodny Józefa z Senat. Imię wywodzi się stąd, że przy narodzeniu Manassesa, Józef, jego ojciec, powiedział: Bóg mi dozwolił zapomnieć o całej udręce mojej i o całym domu ojca mego. Kiedy on i jego brat Efraim byli jeszcze dziećmi, a ich dziadek Jakub leżał już na łożu śmierci, Józef przyprowadził swoich synów do swego ojca, żeby przyjęli jego błogosławieństwo. W szczególny sposób błogosławił umierający starzec swoje wnuki, usynowiwszy ich jako swoje własne dzieci – przy czym przepowiedział pierwszeństwo Efraima przed Manassesem w tym odniesieniu, że z potomstwa jego wyjdzie mnóstwo ludów (1M.48:19). W drodze do ziemi kananejskiej Izraelici zdobyli sporo ziemi na wschód od Jordanu i wielu z nich, których dobytek składał się w szczególności ze stad bydła, chciało otrzymać w dziale ziemię bogata w pastwiska między żyznymi wzgórzami i miastami Basztanu. Ich prośba została spełniona i połowa plemienia Manassesa otrzymała w dziale ziemię, rozpościerającą się od okolic Cezarei Filipowej, w dół Jordanu, prawie do Machanaim. Druga połowa plemienia otrzymała swój dział na zachód od Jordanu, między plemionami Efraima i Issachara. Plemię Manassesa odznaczało się szczególna walecznością;
2. Manasses (2Krl.20:21) - król judzki, syn i następca Hiskiasza. Zasiadł na tronie mając 12 lat. Okres jego panowania wyróżniał się czynami bezbożnymi i okrutnymi, które są opisane 2 Król.21. Prócz zbudowania wielu pogańskich wyżyn i ołtarzy, przeprowadzał on swoich synów przez ogień w dolinie syna Hinnoma. Za grzechy i bezprawie Manassesa, w których uczestniczył też lud, Juda ściągnęła na siebie groźna karę Bożą. Ten groźny wyrok Boży zapisany jest w 2Krl. w następujących słowach: Oto Ja sprowadzę na Jeruzalem i na Judę takie nieszczęście, że każdemu, kto o tym usłyszy, w obu uszach zadzwoni, i rozciągnę nad Izraelem mierniczy sznur Samarii i pion rodu Achaba, i wytrę Jeruzalem, jak się wyciera misę, a po wytarciu obraca się dnem do góry (2Krl.21:12-13). W końcu Manasses został wzięty do niewoli przez Asyryjczyków i skuty łańcuchami, uprowadzony do Babilonu (2Krn.33:11). W wyniku pokuty i szczerej modlitwy do Pana, został uwolniony i powrócił do swojej stolicy, gdzie zmarł, uczyniwszy przed śmiercią wiele dobrego;
3. Manasses (Ezd.10:30) - Izraelita, z synów Pachat-Moaba, w czasach Ezdrasza odprawił swoją żonę obcoplemienną;
4. Manasses (Ezd.10:33) - Izraelita, z synów Chaszuma, w czasach Ezdrasza odprawił swoją żonę obcoplemienną.

MANDRAGORY (Pnp.7:14; 1M.30:14-16; hebr. Dudaim). Nie wiadomo, o jaką roślinę właściwie chodzi tutaj. Ruben znalazł mandragory w czasie żniw pszenicy (1M.30:14). Kobiety używały jabłka mandragory z nadzieją posiadania dzieci. Być może to pobudziło Rachel do prośby o te mandragory. Mandragory wydają woń – wykrzykuje tajemnicza niewiasta w księdze Pnp – u naszych wrót są wszelkie wyborne owoce… (7:14).

Mandragory

1. Maon (Joz.15:55) - miasto plemienia Judy w pobliżu góry Karmel. W Maon mieszkał Nabal (1Sm.25:2). Jak się przypuszcza, Maon leżało, gdzie obecnie jest Tell Main, kilkanaście mil ang. na południe od Hebronu;
2. Maon (1Sm.23:24) - pustynia, step, gdzie ukrywał się Dawid przed Saulem;
3. Maon (1Krn.2:45) - syn Szammaja i ojciec lub założyciel miasta Bet-Sura, często wymienianego w księgach Machabejskich.

1. Maresza (Joz.15:44) - miasto plemienia Judy. Stało się ono znaczącym miastem i zostało umocnione przez Rechabeama (2Krn.11:8) Stało się znane z bitwy między Asą, królem judzkim, i Zarachem, królem Kuszytów, w której ten ostatni został pokonany z całym swoim licznym wojskiem (2Krn.14:11);
2. Maresza (1Krn.2:42) - pierworodny syn Kaleba, ojciec Sifa i Mareszy;
3. Maresza (1Krn.2:42) - syn Mareszy, syna Kaleba, ojciec Chebrona.

1. Maria (Mt.1:16; Mk.3:31; Łk.1:26-56; J.19:24; Dz.1:12-14) - matka Pana Jezusa Chrystusa, córka Joakima i Anny, pochodziła z królewskiego rodu Dawida przez Natana. Od wczesnego dzieciństwa została poświęcona przez rodziców Bogu i wprowadzona do świątyni jerozolimskiej na wychowanie. Tutaj, jak mówi tradycja, spędzała czas na rękodzielnictwie, czytaniu św. ksiąg, modlitwie i szczególnie wyróżniała się wysokimi cnotami – największą pokorą i oddaniem woli Bożej. Gdy była zaręczona Józefowi, zajmującego się ciesielstwem, pochodzącego też z królewskiego rodu Dawida przez Salomona, ukazał się jej anioł Gabriel, mówiący o cudownym poczęciu i narodzeniu się z niej Zbawiciela świata (Łk.1:26-38). Bądź pozdrowiona, łaską obdarzona, Pan z tobą – powiedział do niej anioł – błogosławionaś ty między niewiastami. Niebiański wysłannik objawił jej tajemnicę ucieleśnienia się Syna Bożego, że On narodzi się z niej, przyjmie ludzkie jestestwo prócz grzechu, będzie nazwany Synem Najwyższego i że ona nazwie Go imieniem Jezus (Zbawiciel). Jak się to stanie, skoro nie znam męża? – pyta się zdziwiona anioła. Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię. – odpowiedział anioł. Dlatego też to, co się narodzi, będzie święte i będzie nazwane Synem Bożym. Wtedy ona wykrzyknęła: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego. Wtedy anioł od niej odszedł. Po tym niezwykłym wydarzeniu Maria udała się do górskiej krainy, do domu Zachariasza, i tam otrzymała potwierdzenie anielskiej wieści. Żona Zachariasza, Elżbieta, usłyszawszy pozdrowienie Marii, napełniona Duchem Świętym, wykrzyknęła głośnym głosem: Błogosławionaś ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota twego. A skądże mi to, że matka mojego Pana przyszła do mnie? (Łk.1:42-43). Później Maria wraca do swego domu, do Nazaretu, i pozostaje tam do czasu pójścia do Betlejem, z powodu ogłoszonego spisu przez cesarza Augusta. W tym mieście, w którym z powodu spisu nie można było znaleźć miejsca w gospodzie, rodzi nocą w stajni dla zwierząt syna. Pasterze betlejemscy, którzy pilnowali stad swoich, ujrzeli anioła Pańskiego, który oznajmił im o narodzeniu się Zbawiciela. Wkrótce z aniołem ukazało się liczne wojsko niebieskie, chwalące Boga i wołające: Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie (Łk.2:14). Na ubogą stajenkę wskazywała jaśniejąca gwiazda. Prowadzeni przez nią mędrcy ze Wschodu przyszli z darami i pokłonili się niemowlęciu Jezus. Ósmego dnia Maria z Józefem obrzezali niemowlę, zgodnie z żądaniem zakonu, i nadali Mu imię: Jezus. Gdy minęły dni oczyszczenia, przynieśli niemowlę do świątyni i złożyli ofiarę według zakonu. Z powodu prześladowań Heroda Maria, Józef i Jezus uciekają do Egiptu w wyniku nakazu Bożego. Po śmierci Heroda wracają i osiedlają się w Nazarecie. O życiu Marii Ewangelie mało donoszą. Wiemy, że w jednym przypadku, kiedy Maria i Józef z dwunastoletnim Jezusem przyszli według obyczaju do Jerozolimy na święto, to w drodze powrotnej okazało się, że Jezus został w Jerozolimie. Maria i Józef z niepokojem szukali Go wśród krewnych i znajomych, zanim po trzech dniach nie znaleźli Go w świątyni, siedzącego pośród nauczycieli, słuchającego i pytającego ich. I ujrzawszy go, zdziwili się. I rzekła do niego matka jego: Synu, cóżeś nam to uczynił? Oto ojciec twój i ja bolejąc szukaliśmy ciebie. I rzekł do nich: Czemuście mnie szukali? Czyż nie wiedzieliście, że w tym, co jest Ojca mego, Ja być muszę? (Łk.2:48-49). Dalej wiemy z Ewangelii, ze Maria była na weselu w Kanie Galilejskiej, przy pierwszym cudzie, dokonanym przez jej Syna – cudownej przemianie wody w wino. Tutaj wstawiała się u Pana z powodu braku wina, mówiąc Mu: Wina nie mają. Pan odpowiedział na to, że jeszcze nie przyszedł Jego czas, a potem spełnił życzenie Swojej matki (J.2:1-11). W Łk.8:19 czytamy, że Maria raz przyszła do Jezusa razem z innymi w czasie jego głoszenia. I doniesiono mu: Matka twoja i bracia twoi stoją na dworze i chcą widzieć się z tobą. W odpowiedzi na to On im powiedział: Matką moją i braćmi moimi są ci, którzy słuchają Słowa Bożego i wypełniają je (Łuk. 8:21). W końcu widzimy Marię, lecz już przy krzyżu Zbawiciela, kiedy On wskazał jej umiłowanego Swego ucznia Jana i przekazał ją pod jego opiekę (J.19:26-27). A gdy Jezus ujrzał matkę i ucznia, którego miłował, stojącego przy niej, rzekł do matki: Niewiasto, oto syn twój! Potem rzekł do ucznia: Oto matka twoja! I od owej godziny wziął ją ów uczeń do siebie. W księdze dziejów Apostolskich widzimy, że po wniebowstąpieniu Pana, ona razem z apostołami i innymi niewiastami trwała w modlitwie, oczekując obiecanego pocieszyciela Ducha Św. (1:12-14). Później, do swojej śmierci, mieszkała w domu Jana (J.19:27). Według Euzebiusza Maria zmarła w 15 r. po wniebowstąpieniu Pana lub w 48 r. n.e.;
2. Maria Magdalena (Mt.27:56,61; Mk.15:40-41; J.19:25; Łk.8:2 i inne) - pochodziła z galilejskiego miasta Magdali, od którego też otrzymała swoje imię. Pan wypędził z niej złe duchy (Łk.8:2) i dlatego przyłączyła się do trzech niewiast, które wszędzie towarzyszyły Panu w czasie Jego ziemskiego życia, służąc Mu swoim mieniem. Podczas krzyżowych męk Pana Maria Magdalena, razem z innymi osobami, stała pod Jego krzyżem i była obecna przy jego pogrzebie. Po sabacie razem z innymi niewiastami pospieszyła do grobu, aby namaścić ciało swego Nauczyciela. Maria Magdalena była pierwszą, której ukazał się zmartwychwstały Zbawiciel, i do niej powiedział Pan, żeby szła do uczniów i powiedziała im, że On powstał z martwych. Według tradycji, głosiła ewangelię w Rzymie, przyniosła skargę na Piłata do rzymskiego cesarza Tyberiusza, zmarła w Efezie;
3. Maria - siostra Łazarza (J.11), którego wskrzesił Pan czwartego dnia po jego śmierci. Mieszkała ona ze swoją siostra Martą i bratem w Betanii. W Ewangelii mówi się o niej, że w jednym przypadku siedziała ona u nóg Jezusa i słuchała Jego słów, gdy Marta troszczyła się o różne posługi (Łk.10:39-42). Później ewangelista Jan mówi o niej, że usłyszawszy przyjście Pana z powodu śmierci jej brata Łazarza, siedziała w domu (11:20). Kiedy zaś Nauczyciel wezwał ją, pospiesznie wstała i poszła do Niego ze łzami, przypadłszy do nóg Jego, powtórzyła te same słowa, jakie przedtem wypowiedziała jej siostra Marta: Panie, gdybyś tu był, nie byłby umarł mój brat (w.32). Ewangelista zauważa: Jezus tedy, widząc ją płaczącą i płaczących Żydów, którzy z nią przyszli, rozrzewnił się w duchu i wzruszył się (w. 33). W Mk.14:3 i J.12:2 mówi się o tym, że kiedy sześć dni przed Świętem Paschy Pan przyszedł do Betanii i wieczerzał z tą rodziną w domu Szymona trędowatego, Maria namaściła nogi Jezusa olejkiem nardowym i wytarła je swoimi włosami na znak dużej miłości do Niego. Więcej o Marii, siostrze Łazarza, w Ewangeliach nie mówi się;
4. Maria - żona Kleofasa (Mt.27:56; Mk.15:40; Łk.24:4-11; J.19:25), siostra matki Pana Jezusa, matka Jakuba mniejszego i Józefa. Razem z innymi pobożnymi niewiastami towarzyszyła Panu podczas jego służby. Była obecna przy krzyżu w czasie cierpień Pana i podczas Jego pogrzebu. Razem z innymi po sabacie poszła do grobu, żeby namaścić ciało Jezusa i tutaj usłyszała razem z innymi radosna wieść od anioła o zmartwychwstaniu Pana;
5. Maria - matka Marka (Dz.12:12), tego samego Marka, który był w bliskim pokrewieństwie z Barnabą i który napisał drugą Ewangelię, znaną pod jego imieniem. Miała ona swój dom w Jerozolimie; w tym domu zbierali się na modlitwę wierzący. Więcej o niej nic się nie mówi. Można przypuszczać, że w wymienionym okresie była już wdową;
6. Maria (Rz.16:6) - rzymska chrześcijanka w czasach apostoła Pawła. Apostoł pisze o niej: Pozdrówcie Marię, która wiele dla was się natrudziła. Więcej o niej nic nie wiadomo.

1. Mariasz (1Krn.5:33) - syn Merajota, potomek Eleazara;
2. Mariasz (1Krn.23:19) - z synów Hebrona, syna Kehata;
3. Mariasz (2Krn.19:11) - arcykapłan za panowania Jehoszafata, króla judzkiego;
4. Mariasz (2Krn.31:15) - Lewita w czasach panowania króla Hiskiasza;
5. Mariasz (Sof.1:1) - przodek proroka Sofoniasza.

1. Massa (1M.25:14) - jeden z synów Ismaela. Według niektórych źródeł, był on protoplastą arabskiego plemienia Mosani; lecz jest to niepewne;
2. Massa (2M.17:7) - miejsce, zwane też Meriba, na pustyni, gdzie lud szemrał z powodu braku wody.

1. Mattan (2Krl.11:18) - kapłan świątyni Baala w Jerozolimie, który został zabity;
2. Mattan (Je.38:1-6) - ojciec Szefatiasza, który razem z innymi dostojnikami przedstawiał królowi Sedekiaszowi, że prorok Jeremiasz zasłużył na śmierć za groźne przepowiednie i uczestniczył w spuszczeniu Jeremiasza do cysterny Malkiasza.

1. Mattaniasz (1Krn.9:15) - Lewita, syn Michy, potomek Asafa śpiewaka;
2. Mattaniasz (1Krn.25:4) - syn Hemana, jasnowidza króla Dawida, grający na instrumentach muzycznych w świątyni;
3. Mattaniasz (2Krn.20:14) - Lewita z potomków Asafa, przodek Lewity Jachaziela;
4. Mattaniasz - cztery osoby - (Ezd.10:26,27,30,37) - synowie Elama, Zattua, Pachat-Moaba, Baniego, mający w czasach Ezdrasza żony obcoplemienne;
5. Mattaniasz (Ne.11:17) - Lewita, dyrygent przy śpiewie hymnów w czasie modłów dziękczynnych, osiedlił się w Jerozolimie razem z innymi po powrocie z niewoli babilońskiej;
6. Mattaniasz (Ne.12:25) - Lewita, odźwierny pilnujący składnic przy bramie, żyjący w czasach Jojakima, Nehemiasza i Ezdrasza;
7. Mattaniasz (Ne.12:35) - z przodków Zachariasza, jednego z kapłanów w czasach Ezdrasza i Nehemiasza;
8. Mattaniasz (Ne.13:13) - z przodków Chanana, lewity, pomocnika dozorców składnic w czasach Nehemiasza.

1. Mattenaj (Ezd.10:33,37) - z synów Chaszuma i z synów Baniego, mający żony obcoplemienne;
2. Mattenaj (Ne.12:19) - kapłan, głowa rodziny Jojariba za arcykapłana Jojakima.

1. Mattitiasz (1Krn.9:31) - Lewita, potomek Hekata, pierworodny Szalluma Korachity, miał nadzór nad sporządzaniem ciast ofiarnych w czasach Dawida;
2. Mattitiasz (1Krn.25:3) - Lewita, syn Jedutuna, śpiewak w czasach Dawida;
3. Mattitiasz (Ezd.10:43) - z synów Nebo, odprawił żonę obcoplemienną w czasach Edrasza;
4. Mattitiasz (Ne.8:4) - z naczelników ludu, stał z prawej strony Ezdrasza, gdy ten czytał ludowi z księgi Zakonu.

1. Mefiboszet (2Sm.4:4 i inne) - syn Jonatana, syna Saula. Mając pięć lat wypadł z rąk swojej niańki i od tego czasu stał się chromy na obie nogi. W czasie swego pomyślnego panowania Dawid z miłości do swego przyjaciela wziął Mefiboszeta na dwór i trzymał go u siebie do samej śmierci, jak syna, i zawsze jadł przy królewskim stole. Wzruszająca historia wspaniałomyślnego postępowania Dawida z Mefiboszetem szczegółowiej jest przedstawiona w 2Sm.9 rozdz. W 1Krn.8:34 nazywa się on Meribbaal;
2. Mefiboszet (2Sm.21:8) - syn Saula z jego nałożnicy Rispy, który razem ze swoim bratem Armonim i pięcioma innymi osobami z jego rodziny został wydany przez Dawida w ręce Gibeonitów, ci wbili ich na pal przed Panem… na początku żniwa jęczmiennego.

1. Merajot (1Krn.5:32) - syn Zachariasza, ojciec Amariasza;
2. Merajot (1Krn.9:11) - kapłan, ojciec Sadoka;
3. Merajot (Ne.12:15) - głowa rodziny kapłańskiej.

1. Meremot (Ezd.8:33) - syn Uriasza, kapłan jerozolimskiej świątyni w czasach Ezdrasza;
2. Meremot (Ezd.10:36) - z synów Baniego, po powrocie z niewoli babilońskie, w czasach Ezdrasza, odprawił żonę obcoplemienną;
3. Meremot (Ne.3:4) - syn Uriasza, syna Kosa, naprawiał mur jerozolimski w czasach Nehemiasza po powrocie z niewoli babilońskiej;
4. Meremot (Ne.3:21) - syn Uriasza, syna Hakkosa, naprawiał odcinek muru jerozolimskiego w czasach Nehemiasza po powrocie z niewoli babilońskiej, od drzwi domu Eliasziba aż do końca domu Eliasziba.

1. Mesza (1M.10:30) - miejsce wymienione w powyższym wersecie przy opisie granic zamieszkania synów Joktana. A siedziba ich sięgała od Meszy do Sefar w górach wschodnich – mówi Pismo. Przy czym jego położenie do dzisiaj nie jest wyjaśnione;
2. Mesza (bezpieczny – 2Krl.3:4) - król Moabu, który odmówił składania corocznej daniny Jehoramowi, królowi izraelskiemu, którą każdego roku składał jego ojcu Achabowi. Jehoram postanowił ukarać go za to i w tym celu zawiązał pakt z Jehoszafatem, królem judzkim, i królem edomskim, najeżdżając granice Meszy. Pokonał go, spustoszył kraj i w końcu obległ umocnione miasto Kir-Chareszet, w którym przebywał pokonany król z pozostałością swego wojska. W tym położeniu Mesza chciał próbować przebić się przez nieprzyjacielskie wojska. lecz to mu nie wyszło i w rozpaczy zdecydował się na straszną ofiarę, aby pojednać rozgniewanych, według jego pojęcia, bogów: złożył na całopalenie na miejskim murze, swego pierworodnego syna, dziedzica tronu. Wskutek tego powstało wielkie wzburzenie przeciwko Izraelitom, tak iż musieli od niego odstąpić i powrócić do swojej ziemi (1Krl.3).

1. Meszech (1M.10:2) - jeden z siedmiu synów Jafeta;
2. Meszech (1Krn.1:17) - jeden z dziewięciu synów Sema;
3. Meszech (Ps.120:5) - ród związany z Kedarem.

1. Meszezabel (Ne.3:4) - dziadek Meszullama, jednej z osób naprawiającej mur jerozolimski;
2. Meszezabel (Ne.10:22) - z naczelników ludu w czasach Nehemiasza, którzy zawarli i spisali umowę wierności Bogu;
3. Meszezabel (Ne.11:24) - ojciec Petachiasza, potomka Judy, jednego z dostojników Artakserksesa, który był wobec króla rzecznikiem wszystkich spraw dotyczących ludu.

• Palec (jr.52:21). Miara ta była równa długości 0,0185 m.
• Dłoń (1Krl.7:26). Była równa czterem palcom – 0,074 m.
• Piędź (2M.28:16). Równa była odległości od końca dużego palca do końca kciuka – 0,222 m.
• Łokieć (Sdz.3:16). Miara równa od zgięcia łokcia do końca średniego palca – 0,444 m.
• Homer – miara nieznana. Jedni przyjmują ją za łokieć, a inni za długość całej ręki.
• Sążeń (pręt mierniczy) (Ezch.40:5) zawierał w sobie 6 małych łokci i prawie był równy wzrostowi ludzkiego ciała. Sążeń zawierający 6 dużych łokci, wymieniony przez Ezechiela (40:5), zawierał w sobie 6 łokci, licząc każdy łokieć z dłonią.

• Krok (2Sm.6:13) – najmniejsza miara odległości.
• Na rzut kamienia (Łk.22:41). To określenie oznacza taką odległość, na jaką można rzucić kamień, dość niedaleko, chociaż odległość może być różna.
• Droga Sabatowa (Dz.1:12) – jest to odległość, którą Żydom było można przejść w sabat poza ich miejsce zamieszkania, nie więcej niż 2000 kroków.
• Stadion (Łk.24:13; J.6:19) – jest to odległość na 125 rzymskich kroków, albo 600 greckich stóp lub 625 rzymskich stóp.
• Mila (Mt.5:41) składała się z 1000 kroków lub 8 greckich stadiów.

• Chomer (4M.11:32) był równy 10 bat.
• Bat (1Krl.7:26 BT) równy dziesiątej części chomera.
• Hin (2M.29:40) równy szóstej części bata, sześćdziesiątej chomera.
• Log (3M.14:10) – szósta część czegokolwiek. Według rabinów, to dwunasta część hina.
• Chomer dla ciał sypkich lub kor (3M.27:16; 4M.11:32) – ta miara równa była 10 efom.
• Korzec (Oz.3:2) – to połowa chomera lub kora.
• Efa (2M.16:36) – dziesiąta część chomera.
• Łagiew (1Sm.25:18) – według rabinów, to trzecia część efy.
• Omer (2M.16:36) – to dziesiąta część efy.
• Kab (2Krl.6:25 BT) – według rabinów, to szósta część łagwi.

1. Micha (2Sm.9:12) - syn Mefiboszeta;
2. Micha (1Krn.5:5) - syn Szimejego;
3. Micha (1Krn.23:20) - syn Uzzjela, Lewita, w czasach Dawida;
4. Micha (Ne.10:12) - z Lewitów w czasach Ezdrasza i Nehemiasza;
5. Micha (1Krn.9:15) - ojciec Mattaniasza z potomstwa Asafa.

1. Michael (4M.13:13) - ojciec Setura, zwiadowcy z plemienia Asera;
2. Michael (1Krn.5:13) - z plemienia Gada, mieszkający w ziemi Baszan;
3. Michael (1Krn.6:25) - przodek Asafa śpiewaka;
4. Michael (1Krn.7:3) - syn Izrachiasza, potomek Issachara, naczelnik w czasach Dawida;
5. Michael (1Krn.8:16) - syn Berii, Beniamita;
6. Michael (1Krn.12:21) - dowódca nad tysiącami, z Manassesytów, którzy przeszli do Dawida w Syklag;
7. Michael (1Krn.27:18) - ojciec Omriego, naczelnik plemienia Issachara;
8. Michael (2Krn.21:2) - jeden z siedmiu synów Jehoszafata, króla izraelskiego;
9. Michael (Ezd.8:8) - ojciec Zebadiasza, wymienionego w liczbie osób, które powróciły z Ezdraszem z Babilonu za panowania króla Artarksersesa.

1. Michajasz (2Krl.22:12) - ojciec Akbora, który został wysłany razem z innymi przez króla judzkiego Jozjasza o wyrocznię do prorokini Chuldy;
2. Michajasz (2Krn.17:7) - książę, posłany razem z kapłanami i Lewitami przez Jehoszafata w celu nauczania ludu;
3. Michajasz (Ne.12:35) - przodek kapłana Zachariasza w czasach Nehemiasza;
4. Michajasz (Ne.12:41) - kapłan, uczestniczący w poświęceniu muru jerozolimskiego w czasach Ezdrasza i Nehemiasza.

1. Micheasz (Sdz.17:1-5) - mąż z pogórza efraimskiego, żyjący w czasach sędziów, który wprowadził bałwochwalstwo w królestwie izraelskim. Micheasz ukradł swojej matce tysiąc sto srebrników, matka przeklęła złodzieja, a Micheasz, słysząc tę klątwę, zwrócił pieniądze matce. Matka, chcąc obrócić przekleństwo w błogosławieństwo, dała z tych pieniędzy 200 srebrników na wykonanie posgów rytego i lanego. Każąc sporządzić sobie efod kapłański i bożki domowe, Micheasz ustanowił na początku jednego ze swoich synów kapłanem, a potem wynajął Lewitę, mając nadzieję przez to pozyskać sobie błogosławieństwo Boże. Lecz powyższe posągi zostały zagrabione przez Danitów, którzy zdobyli Laisz i nazwali je Dan, osiedlając się w nim. Postawili u siebie zabrany od Micheasza posąg, a kapłana mieli Jehonatana, syna Gerszoma, który ze swoimi dziećmi pełnił służbę. Trwało to przez cały czas, dopóki Przybytek znajdował się w Sylo;
2. Micheasz (1Krl.22:8) - prorok, syn Jimli;
3. Micheasz (Jr.26:18) - z Moreszet, prorok w czasach króla judzkiego Hiskiasza;
4. Micheasz (Jr.36:11) - syn Gemariasza.

Mięta

1. Migron (1Sm.14:2 BG, BT) - miasto w ziemi plemienia Beniamina, w pobliżu Gibei, w którym przebywał Saul z 600 wojownikami;
2. Migron (Iz.10:28) - miasto będące między Ajjat i Michmas, na południe od pierwszego i na północ od drugiego, w ziemi plemienia Beniamina.

1. Mijjamin (1Krn.24:9) - kapłan w czasach Dawida, mający szósty los w kolejności służby;
2. Mijjamin (Ezd.10:25) - syn Parosza, Izraelita żyjący w czasach Ezdrasza i Nehemiasza;
3. Mijjamin (Ne.10:8) - z Lewitów, którzy powrócili z niewoli z Zerubabelem.

1. Miklot (1Krn.8:31-32) - ojciec Szimei i syn Jeiela, naczelnik Gibeonitów;
2. Miklot (1Krn.27:4) - książę w oddziale Dodaja, dowódcy nad oddziałem drugiego miesiąca.

1. Milka (1M.11:29) - córka Harana i żona Nachora, brata Abrama. Lista jej dzieci zamieszczona jest w 1M.22:21-22;
2. Milka (4M.26:33; 36:11) - córka Selofchada, z rodu Manassesa, syna Józefa.

1. Miniamin (2Krn.31:15) - jeden z Lewitów, wyznaczonych przez króla Hiskiasza do przyjmowania i wydawania daniny wnoszonej przez lud;
2. Miniamin (Ne.12:17) - kapłan w czasach arcykapłana Jojakima;
3. Miniamin (Ne.12:41) - jeden z kapłanów w czasach Nehemiasza, uczestniczący w poświęceniu muru jerozolimskiego.

1. Miriam (2M.15:20-21) - siostra Mojżesza i Aarona; jak się przypuszcza, parę lat starsza od Mojżesza. Ona uczestniczyła w uratowaniu życia brata swego, niemowlęcia Mojżesza, i zaproponowała córce faraona wziąć za mamkę mu swoją matkę Jochebed (2M.2.). Przy wyjściu Izraelitów z Egiptu, ona razem z innymi wyszła za swoim bratem Mojżeszem i po przejściu przez Morze Czerwone staje na czele niewiast izraelskich, z bębenkami i pląsając chwaląc Pana. Śpiewajcie Panu – śpiewała Miriam – Gdyż nader wspaniałym się okazał: Konia i jego jeźdźca wrzucił w morze! (2M.15:21). Za niesprawiedliwe pomówienie Mojżesza została ukarana przez Boga trądem, lecz po modlitwie swego brata została cudownie uzdrowiona i spędziła siedem dni poza obozem. Zmarła i została pogrzebana w Kadesz (4M.20:1);
2. Miriam (1Krn.4:17) - Judejczyk, syn Jetera.

Mirt

1. Mispa (1M.31:44-49) - lewickie miasto w Gileadzie, za Jordanem. W jego miejscu Jakub i Laban zawarli między soba przymierze. W czasach sędziów tutaj izraelici rozłożyli się obozem przeciwko Amonitom;
2. Mispa Moabska (1Sm.22-3-5) - na wschód od Morza Martwego, gdzie Dawid dla bezpieczeństwa na jakiś czas pozostawił swoich rodziców pod opieką króla Moabu;
3. Ziemia Mispa (Joz.11:3) - znajdowała się na północy Palestyny, na południowy-zachód od Antylibanu, u podnóża Hermonu, i była zajęta przez Chiwwijczyków. Do tego miejsca Jozue ścigał Kananejczyków po pokonaniu ich nad wodami Merom. Do tej okolicy należała też dolina Mispe (Joz.11:8);
4. Mispe (Joz.15:8) - miasto plemienia Judy;
5. Mispe (Joz.28:26) - miasto plemienia Beniamina, niedaleko Ramy. Miejsce zgromadzeń ludu w czasach sędziów i Samuela. Tutaj mieszkał prorok Samuel i sądził Izraela. Tutaj Saul został wybrany na króla (1Sm.10:17-25). Miasto umocnił król Asa. Było miejscem przebywania Gedaliasza, którego Nebukadnesar ustanowił namiestnikiem miast judzkich po uprowadzeniu Judejczyków (Je.40:6-13). Po powrocie z niewoli miasto Mispa zostało odbudowane (Ne.3:19). Niektórzy utożsamiają biblijne miasto Mispa z obecnym Scopus na północny-wschód od Jerozolimy.

1. Miszael (2M.6:22) - syn Uzziela, dziadek Mojżesza I Aarona. On razem z bratem swoim Elsafanem wynieśli ciała spalonych przez ogień Pański Nadaba i Abichu poza obóz (3M.10:4);
2. Miszael (Ne.8:4) - jeden z naczelników ludu, stojący z lewej strony Ezdrasza, kiedy on czytał ludowi księgę Zakonu;
3. Miszael (Dn.1:6-7,11,19; 2:17) - jeden z trzech towarzyszy Daniela w Babilonie, któremu zmieniono imię na Meszach.

1. Miszma (1M.25:14) - z synów Ismaela, syna Hagar. Od niego pochodziło beduińskie plemię w Arabii, koczujące na północny-wschód od Medyny;
2. Miszma (1Krn.4:25) - z potomków Symeona, syna patriarchy Jakuba, syn Mibsama.

1. Mitredat (Ezd.1:8) - skarbnik Cyrusa, króla perskiego, mający w swoich rękach naczynia świątynne, które przekazał z rozkazu króla księciu judzkiemu Szeszbassarowi;
2. Mitredat (Ezd.4:7) - jeden z Persów, wrogich Żydom, starający się przeszkodzić im w odbudowie świątyni.

• Talent = 3000 świątynnych sykli, a państwowy = 1290 sykli.
• Mina = 100 srebrnych drachm.
• Stater = 4 drachmy – srebrna moneta.
• Didrachma.
• Denar lub drachma.
• Dupond lub 2 asy – miedziana moneta.
• As – miedziana moneta.
• Kobrant – miedziana moneta.
• Lepta.

Moneta sykl

Moneta pół sykla

1. More(1M.12:6) - tak nazywała się dąbrowa w pobliżu Sychem. Tej dąbrowy nie należy mylić z dąbrową Mamre w Hebronie. Do dąbrowy More przybył Abram w ziemi kananejskiej, przychodząc tutaj z Haranu (1M.12:1-7). Prawdopodobnie w pobliżu tego miejsca Jakub zakopał pod dębem bożki, wzięte przez jego domowników z domu Labana (1M.35:2,4). W pobliżu tej dąbrowy znajdowały się góry: Garizim i Ebal (5M.11:29-30).
2. More (Sdz.7:1) - wzgórze More, na którym rozłożony był liczny obóz Midiańczyków, w cudowny sposób pokonanych przez Gedeona z trzystu ludźmi.

Orzeł morski

MORSKI ORZEŁ. (3M.11:13 BG i BT; 5M.14:12). Jeden z drapieżnych ptaków, w zakonie Mojżesza nieczysty. Ten ptak (Faleo haliatus) właściwie może być nazwany rybożernym i dlatego spotykany jest tylko w pobliżu mórz, jezior, rzek i w ogóle wszystkich wód, obfitujących w ryby. Różne rodzaje morskiego orła nierzadko spotykane są prawie we wszystkich częściach świata.

• Śródziemne Morze, nazywane Wielkim, zachodnim i po prostu morzem (4M.34:6; Zach.14:8; Ps.139:9), znajdującym się między kontynentami Europy, Azji i Afryki.
• Adriatyckie Morze (Dz.27:27), właściwie tworzy jeden z zalewów Śródziemnego Morza.
• Czerwone Morze, będące częścią Indyjskiego Oceanu i dzielące się na północy na dwa zalewy – wschodni i zachodni, przez które Izraelici cudownie przeszli suchą stopą (4M.11:31; Sdz.11:16; 2M.10:19 i inne).
• Martwe Morze, inaczej Asfaltowe, Słone lub Morze Równiny w dolinie Syddim, będące w miejscu zniszczonych miast: Sodoma, Gomora i inne (1M.14:3; 4M.34:3; Joz.12:3).
• Tyberiadzkie Morze (J.6:1), nazywające się inaczej: Kinneret (4M.34:11), Galilejskim i Genezareckim Morzem.
• Egipskie Morze (Iz.11:15), oznacza ono albo rzekę Nil, albo, co prawdopodobniejsze, północno-zachodni rękaw Czerwonego Morza. Należy tu zauważyć, że w hebrajskim tekście rzeki Nil i Eufrat nazywają się morzami.

Morze Czerwone

Miedziane Morze na 12 wołach

Morze Słone

1. Mosa (1Krn.2:46) - syn Kaleba z jego nałożnicą Efą;
2. Mosa (1Krn.8:36-37) - syn Zimriego, z potomków Saula;
3. Mosa (Joz.18:26) - miasto plemienia Beniamina, znajdujące się, jak się twierdzi, w pobliżu Jerozolimy.

Mól

Muł

Muzyczne instrumenty egipskie

Żydowski bębenek - tamburyn

Harfa

Starożytne trąby muzyczne