1. Jaakan (1Krn.1:42) - Edomita, syn Esera, z potomków Ezawa;
2. Jaakan (1Krn.5:13) - jeden z siedmiu naczelników plemienia Gada, żyjących w Baszanie.

1. Jaasjel (1Krn.11:46) - z Soby, dzielny rycerz Dawida;
2. Jaasjel (1Krn.27:21) - Beniamita, syn Abnera, naczelnik w swoim plemieniu w czasach Dawida.

1. Jaazaniasz (2Krl.25:23) - dowódca wojska, syn Maalatczyka, wraz ze swoimi ludźmi przybył razem z innymi dowódcami do Gedaliasza, do Mispy, gdy dowiedział się, iż ten został namiestnikiem w ziemi judzkiej;
2. Jaazaniasz (Je.35:3) - syn Jeremiasza, naczelnik bractwa Rekabitów;
3. Jaazaniasz (Ez.8:11) - syn Szafana, spośród starszych domu izraelskiego, którego Ezechiel widział w widzeniu razem z innymi, stojącymi z kadzielnicami przed obrazami wizerunków nieczystych zwierząt i innych bałwanów, na ścianach swoich pokoi;
4. Jaazaniasz (Ez.11:1) - z przywódców ludu, syn Azzura, któremu Ezechiel groził karą za to, że knuł z innymi zło i dawał złe rady innym.

JABAL (strumień – 1M.4:20). Syn Lamecha i Ady, który był praojcem mieszkających w namiotach i przy trzodach. Abel był pierwszym pasterzem owiec, zaś Jabal prawdopodobnie był pierwszy, który miał różne stada, z którymi przechodził z miejsca na miejsce i w ten sposób dał początek pasterskiemu i koczowniczemu życiu.

Namioty ze stadami Jabala

1. Jabesz (1Krn.2:55) - miasto w ziemi plemienia Judy, w którym mieszkały rodziny pisarzy;
2. Jabesz (2Krl.15:10 - ojciec Szalluma, który uknuł spisek przeciwko Zachariaszowi, królowi izraelskiemu, synowi Jeroboama, i zabił go. Sam został po nim królem.

1. Jabin (Joz.11:1) - król Chasoru, zamieszkujący miasto Chasor, będące stolicą wszystkich północnych ziem Kanaanu. Zawarł on przymierze z innymi królami kananejskimi przeciwko Jozuemu. Ich wojska, zebrane w jednym miejscu, były jak piasek na brzegu morskim (w.4). Rozbili się oni obozem nad wodami Merom. Tutaj Jozue, według Bożego nakazu, niepostrzeżenie napadł na nich i pokonał, tak iż nikt z nich nie pozostał; ich konie zostały okulawione, a wozy spalone. Wracając z pościgu nieprzyjaciela, Jozue zajął Chasor i spalił, zaś króla i mieszkańców zabił (Joz.11:1-14);
2. Jabin (Sdz.4:23; Ps.83:10) - inny król Chasoru, ciemiężący Izraela przez 20 lat, którego dowódca, Sysera, został pokonany przez Baraka na górze Tabor, nad potokiem Kiszon (patrz Barak i Debora). O tym wydarzeniu mówi się też w Psalmie Dawida (83:10).

1. Jabneel (Joz.15:11) - miasto w ziemi plemienia Judy. Tożsame z Jabne w 2Krn.26:6;
2. Jabneel (Joz.19:33) - miasto w ziemi plemienia Naftaliego. Położenie jego nie jest znane.

1. Jachat (1Krn.4:2) - syn Reajasza i ojciec Achumaja oraz Lahada, prawnuk Judy;
2. Jachat (1Krn.6:5) - Lewita, syn Libniego, syna Gerszona, prawnuk Lewiego;
3. Jachat (1Krn.23:10) - Lewita, Gerszonita, syn Szimejego;
4. Jachat (1Krn.24:22) - Lewita, syn Szelomota, z potomków Ishara, syna Kahata, syna Lewiego;
5. Jachat (2Krn.34:12) - Lewita, Meraryta, jeden z nadzorców robotników podczas prac budowlanych w świątyni Bożej, za panowania Jozjasza.

1. Jachaziel (1Krn.16:6) - kapłan, który trąbił przy Skrzyni Przymierza podczas jej sprowadzenia do Jeruzalemu w czasach króla Dawida;
2. Jachaziel (2Krn.20:14) - Lewita, syn Zachariasza, potomek Asafa, który przepowiedział w natchnieniu Bożym zwycięstwo Jehoszafata nad Ammonitami i Moabitami;
3. Jachaziel (Ezd.8:5) - z potomków Szekaniasza, ojciec osoby, która z 300 mężczyznami wyruszyła z Ezdraszem z Babilonu za panowania króla Artakserksesa do Jeruzalemu.

1. Jachazjel (1Krn.12:5) - Beniamita, jeden z dzielnych rycerzy Dawida, którzy przyłączyli się do niego w Syklag;
2. Jachazjel (1Krn.23:19) - Lewita, z synów Hebrona, syna Kahata, syna Lewiego.

1. Jachin (1M.46:10) - syn Symeona, który przybył do Egiptu z Jakubem, który w 1Krn.4:24 nazywa się Jarib;
2. Jachin (1Krl.7:21) - nazwa jednej z dwóch kolumn z brązu, postawionych przez Salomona w przedsionku świątyni;
3. Jachin (1Krn.9:10 - kapłan, który po powrocie z niewoli babilońskiej osiedlił się w dziedzicznej swojej własności;
4. Jachin (1Krn.24:17) - naczelnik 21 grupy kapłańskiej w czasach Dawida.

1. Jaddua (Ne.10:22) - jeden z naczelników ludu, który podpisał umowę posłuszeństwa Bogu w czasach Nehemiasza;
2. Jaddua (Ne.12:11,22) - syn i następca arcykapłana Jonatana, ostatni z arcykapłanów, żyjących w czasach Dariusza, króla perskiego i Aleksandra, króla macedońskiego.

Jafa

1. Jafia (Joz.19:12) - miasto w ziemi plemienia Zebulona;
2. Jafia (2Sm.5:15) - syn Dawida, który urodził się w Jeruzalem.

1. Jair (4M.32:41 - syn Manassesa, zajął cały obwód Argob aż do granicy Geszurytów i Maachatytów. Tę część Baszanu nazwał od swego imienia: „Sioła Jaira” (5M.3:14);
2. Jair (Sdz.10:3-5) - Gileadczyk, sędzia Izraela, następca Toli i być może jego potomek. Sędzią był 22 lata i miał 30 synów, którzy władali 30 miastami w Gileadzie i wszyscy jeździli na 30 osłach, według zwyczaju statecznych ludzi tamtych czasów. Pochowano go w Kamon;
3. Jair (1Krn.20:5) - ojciec Elchanana, jednego z dzielnych rycerzy Dawida;
4. Jair (Est.2:5) - syn Szimejego, ojciec Mordochaja, z plemienia Beniamina;
5. Jair (Mt.9:18; Mk.5:22; Łk.8:4) - przełożony synagogi, którego córkę Pan Jezus wzbudził z martwych.

1. Jakim (1Krn.8:19) - syn Szimejego, wymieniony w rodowodzie Beniamina;
2. Jakim (1Krn.24:12) - z Lewitów, potomków Aarona, w czasach Dawida wylosował 12 grupę, która służyła w świątyni.

1. Jakub (1M.25:26-34 i inne) - patriarcha, protoplasta narodu izraelskiego, młodszy syn Izaaka, nazywany inaczej Izrael. Jego historia wyłożona jest w 1M. (25, 27-50 rozdz.). Jakub był synem Izaaka i Rebeki oraz bratem Ezawa. Obaj byli bliźniakami. A gdy nadszedł czas porodu (Rebeki), okazało się, że w jej łonie były bliźnięta. I wyszedł pierwszy, rudy, cały jak płaszcz włochaty; i nazwano go Ezaw. Następnie wyszedł brat jego, a ręką swą trzymał za piętę Ezawa; i nazwano go Jakub. Izaak zaś miał sześćdziesiąt lat, gdy ich zrodził. A gdy chłopcy wyrośli, Ezaw był mężem biegłym w myślistwie i żył na stepie. Jakub zaś był mężem spokojnym, mieszkającym w namiotach (1M.25:24-27). Jakub był ulubieńcem Rebeki, swojej matki, i jej sugestie miały na niego niekiedy mocny wpływ w niektórych ważnych przypadkach jego życia. Pierwsze objawy jego samodzielnego życia, o którym mówi nam 1M., wskazują jakby na pewna chytrość w jego charakterze. Ezaw wrócił do domu z pola głodny, a Jakub zaproponował mu sprzedanie swego pierworodztwa za chleb i nalewkę z soczewicy (1M.25:29-34). W innym przypadku, idąc za namową swojej matki, wyłudził od swojego ojca Izaaka błogosławieństwo, przeznaczone dla jego pierworodnego, Ezawa. (1M.27:1-40).Później, wskutek ostatniego czynu, musiał uciekać i, zgodnie z pragnieniem swojej matki, udał się do Mezopotamii, do Haranu, do swojego wujka Labana. Przed wyruszeniem w drogę Izaak błogosławił Jakuba i nakazał mu, żeby poszukał sobie żony wśród córek Labana (1M.28:1-5). W drodze do Haranu Jakub miał cudowne widzenie. Widział we śnie tajemniczą drabinę, łączącą niebo z ziemią, i były mu obiecane błogosławieństwa Boże, dane Abrahamowi, a szczególnie opieka w życiu (1M.28:10,22). Po przybyciu Jakuba do Haranu, Laban przyjął go przychylnie. Zgodził się on służyć u Labana siedem lat za jego młodszą córkę, Rachelę. Lecz gdy minęło siedem lat, Laban podstępnie za niego swoją starszą córkę, Leę, zamiast młodszej. Jakub zgodził się służyć jeszcze siedem lat za Rachelę. Otrzymał ją za żonę i potem jeszcze przez jakiś czas pozostawał na służbie u Labana za umówioną zapłatę z bydła i bardzo wzbogacił się; prócz Lei i Racheli, Jakub wziął sobie jako nałożnice dwie służące, Zylpę i Bilhę, i w ten sposób z nimi czterema miał 12 synów i jedną córkę, Dinę (1M.29; 30:1; 35:16-19). W końcu, po 20 latach pobytu w Mezopotamii, widząc że Laban zaczyna zazdrościć jego dobrobytu, Jakub potajemnie odszedł z jego domu ze swoją rodziną i ze wszystkim co miał, i skierował się do ziemi kananejskiej. Dowiedziawszy się o tym, Laban wyruszył za nim w pogoń i dogonił go na górze Gilead. Starał się, chociaż na próżno, odzyskać chociażby swoje bożki domowe, które bałwochwalczo czcił i które zabrała od niego Rachela, ukrywszy je pod siodłem swojego wielbłąda. Sprawa zakończyła się pojednaniem i Jakub miał możliwość kontynuować dalszą podróż (1M.30:25-43; 33). W Machanaim bóg wzmocnił Jakuba – spotkali go aniołowie Boży; lecz pomimo tego, w miarę zbliżania się do ojczyzny, odczuwał w sercu mimowolny lęk, bojąc się spotkania ze swoim bratem Ezawem, którego gniew, jak myślał, jeszcze nie wygasł zupełnie. W pobliżu potoku Jabbok, w nocy, wytrzymał tajemniczą walkę z Bogiem, otrzymał nowe imię Izrael (walczący z Bogiem) i nazwał to miejsce Peniel, mówiąc: Oglądałem Boga twarzą w twarz, a jednak ocalało życie moje (1M.32). Spotkanie Jakuba z jego bratem Ezawem odbyło się w spokoju i miłości. Gdy Jakub dotarł do Sukkot, zbudował tam sobie dom, lecz później wyruszył do miasta Sychem, w pobliżu którego rozbił obóz, kupił sobie część pola i zbudował na nim ołtarz dla Pana. Po nieszczęśliwym wydarzeniu, zhańbieniu jego córki Diny przez księcia z Sychem, i okrutnej zemście na mieszkańcach Sychem jej braci, Symeona i Lewiego, Jakub według nakazu Bożego z całą rodziną wybrał się do Betel. Lecz przed wyruszeniem w drogę, nakazał wszystkim, którzy z nim byli, żeby pozbyli się obcych bogów, oczyścili i zmienili swoje szaty. Betel był miejscem nowych objawień łaski Bożej w stosunku do Jakuba. W czasie podróży z Betelu, ukochana żona Jakuba, Rachela, zmarła podczas porodu, urodziwszy mu syna Beniamina, i została pochowana przy drodze do Efraty, czyli do Betlejemu. Izaak jeszcze żył, mając 180 lat, kiedy Jakub odwiedził go w Hebronie, gdzie zaraz szybko zmarł. A pochowali go synowie jego Ezaw i Jakub (1M.35). Potem Jakub zwyczajnie mieszkał w ziemi kananejskiej, lecz Biblia nie mówi, w jakim konkretnie miejscu. Okrucieństwo synów Jakuba, którzy sprzedali umiłowanego jego syna Józefa do Egiptu, było dla niego źródłem gorzkiego smutku i bólu (1M.37). Głód w ziemi kananejskiej i dwukrotna podróż jego synów do Egiptu po zboże, też przyczyniły mu niemało niepokoju i goryczy. Lecz oto w końcu został pocieszony radosną wiadomością, że Józef żyje, i na jego prośbę podjął podróż do Egiptu (1M.42; 45). W drodze do Egiptu otrzymał nowy znak Bożego błogosławieństwa, w Beer-Szebie, i w końcu przybył do Egiptu z całym swoim domem. Radował się synem, przez długi czas uważanym za utraconego. Wyjechawszy na spotkanie swego ojca w Goszen, Józef rzucił się na jego szyję i długo płakał. Wtedy rzekł Izrael do Józefa: Teraz mogę już umrzeć, skoro ujrzałem ciebie, że jeszcze żyjesz (1M.46:29-30). Przedstawiony faraonowi w Egipcie, Jakub został przyjęty przez niego bardzo łaskawie. Ile jest lat życia twego? – zapytał Jakuba faraon. Czas mojego pielgrzymowania – odpowiedział Jakub – wynosi sto trzydzieści lat. Krótki i zły był czas życia mojego i nie dosięgnął lat życia ojców moich w czasie ich pielgrzymowania (1M.48:8-10). Potem pobłogosławił Jakub faraona i wyszedł od faraona. Według rozporządzenia faraona Jakub ze wszystkimi synami i domem swoim osiedlił się w najlepszej części Egiptu, w ziemi Ramses, i pozostawał tam do samej śmierci swojej, która nastąpiła po 17 latach po przybyciu do Egiptu (1M.47). Przed swoją śmiercią błogosławił on synów Józefa, nakazał pochować siebie w Hebronie, i na łożu śmierci wypowiedział uroczyste prorockie błogosławieństwa dla wszystkich synów swoich (1M.47:29-31; 48; 49). Po jego śmierci jego ciało zabalsamowano i przewieziono do ziemi kananejskiej, do Hebronu. Zostało pogrzebane w jaskini na polu Machpela, zgodnie z jego życzeniem (1M.50;1-13). W powyższym, krótkim zarysie historycznym życia Jakuba, nie można nie zauważyć, że był on jednym z większych patriarchów kościoła starotestamentowego. Wielokrotne próby i nieszczęścia w swoim życiu, zawsze znosił z niezachwianą ufnością w Boga, z cierpliwością i oddaniem Opatrzności Bożej, i niezmiennym poleganiem na Nim we wszystkich okolicznościach swego życia; dlatego też we wszystkich innych księgach Biblii, imię Jakuba ma bardzo duże znaczenie: czy użyte jest w znaczeniu jego potomków, czy izraelskiego ludu, czy ludu Bożego itp. Jeszcze częściej spotyka się w Biblii drugie i znakomitsze imię, które Jakub otrzymał podczas tajemniczej walki z niebiańskim przeciwnikiem – imię Izrael. Abrahama zwykle uważa się za ojca wierzących, lecz Jakub lub Izrael stał się, tak mówiąc, symbolem albo przedstawicielem całego Kościoła Bożego na ziemi. Słowa: Jakub, nasienie Jakuba, dzieci Jakuba – często używane są w stosunku do całej społeczności prawdziwie wierzących na ziemi (5M.33:10; Ps.14:7 i inne). Nowym Izraelem często nazywany jest nowotestamentowy Kościół chrześcijański, założony na ziemi przez Pana Jezusa Chrystusa i Jego apostołów;
2. Jakub (Mt.4:21; Mk.1:19) - syn Zebedeusza i brat ewangelisty Jana. Najpierw zajmował się razem z ojcem i bratem łowieniem ryb na jeziorze Genezaret. Apostoł Jakub był obecny przy niektórych ważniejszych wydarzeniach w życiu Zbawiciela. Razem z Piotrem i Janem był świadkiem Jego przemienienia na górze Tabor. Był obecny przy wskrzeszeniu z martwych córki Jaira i był w ogrodzie Getsemane razem z Panem przed Jego aresztowaniem. Apostoł Jakub miał charakter energiczny, był niezachwiany, zdecydowany i za swoją gorliwość Bożą skazany na śmierć przez Heroda (42-44 r.), przez ścięcie głowy (Dz.12:2). W ten sposób wykonała się przepowiednia Zbawiciela (Łk.21:16). Był pierwszym męczennikiem między apostołami, padł ofiarą żydowskiej nienawiści i okrucieństwa. W odróżnieniu od Jakuba Młodszego, zwykle nazywany jest Jakubem Starszym;
3. Jakub Młodszy (Mk.15:40) - syn Alfeusza, brat Pański, autor listu powszechnego, Listu Jakuba, zwierzchnik zboru w Jerozolimie. Nazywany Mniejszym albo z powodu swoich lat, albo z powodu swojego wzrostu. W Ga.1:19 nazwany bratem Pańskim (patrz też Mt.13:25; Mk.6:3). Apostoł Jakub wielokrotnie wymieniany jest w Dziejach Apostolskich (12:17; 15:13; 21:18) i w listach apostolskich (1Kor.15:7; Ga.1:19; 2:9,12). W czasie ewangelicznej pracy innych apostołów, apostoł Jakub przebywał w Jerozolimie. Był obecny razem z Piotrem, Barnabą i Saulem w 48 lub 49 roku na apostolskim soborze, któremu też prawdopodobnie przewodniczył, gdyż wygłosił kończące słowo, z którym zgodzili się wszyscy inni członkowie soboru (Dz.15:13-19). Zmarł męczeńską śmiercią w 62 roku. Tradycja mówi, że Żydzi w czasie jego kazania o Jezusie zrzucili go z dachu świątyni, rzucali w niego kamieniami.

Jałowiec

1. Jamin (1M.46:10) - jeden z synów Symeona, od którego pochodzą Jaminici;
2. Jamin (1Krn.2:27) - syn Rama, wymieniony w rodowodzie Judy;
3. Jamin (Ne.8:7) - jeden z Lewitów wyjaśniający ludowi Zakon w czasach Nehemiasza po powrocie z niewoli babilońskiej.

1. Jan (Dz.12:12) - zwany Markiem, jeden z 70 uczniów Pana i ewangelista;
2. Jan (Dz.4:6) - krewny arcykapłana Annasza i jeden z sędziów, przed których zostali przyprowadzeni apostołowie Piotr i Jan po uzdrowieniu chromego przy bramie świątyni, zwaną Piękną.

1. Janoach (Joz.16:6) - miasto graniczne plemienia Efraima;
2. Janoach (2Krl.15:29) - miasto na północy Palestyny, w ziemi plemienia Naftaliego, które zajął Tiglat-Pileser, król asyryjski.

1. Jarib (1Krn.4:24) - jeden z synów Symeona, syna patriarchy Jakuba;
2. Jarib (Ezd.8:16) - naczelnik, wysłany razem z innymi przez Ezdrasza do Iddo, przełożonego w miejscowości Kasifia;
3. Jarib (Ezd.10:18) - kapłan z potomków Jeszui, mający żonę obcoplemienną, którą odprawił w czasach Ezdrasza.

1. Jarmut (Joz.10:3,5) - miasto w ziemi plemienia Judy, na nizinie. Było stołecznym miastem Kananejczyków. Jego król, Piream, został pokonany przez Jozuego w bitwie pod Gibeonem. Było ono jednym z miast zamieszkałych po powrocie z niewoli (Ne.11:29);
2. Jarmut (Joz.21:29) - lewickie miasto w ziemi plemienia Issachara, inaczej nazywane Ramot (1Krn.6:58).

Jaszczurka

1. Jaszobam (1Krn.11:11) - syn Chachmoniego, jeden z głównych rycerzy Dawida. W 2Sm.23:8 nazywa się on: Joszeb-Baszszebet;
2. Jaszobam (1Krn.12:7) - Beniamita, z Kerach, jeden z dzielnych rycerzy Dawida, którzy przyłączyli się do niego w Syklag.

1. Jaszub (4M.26:24; 1Krn.7:1) - jeden z synów Issachara, syna patriarchy Jakuba. Od niego wywodzi się ród Jaszubitów. W 1M.46:13 nazywa się Job;
2. Jaszub (Ezd.10:29) - z potomków Baniego, mający żonę obcoplemienną, którą odprawił w czasach Ezdrasza.

1. Jawan (1M.10:2,4) - syn Jafeta i ojciec Eliszy, Tarszisza, Kittima i Dodaniego; jak się przypuszcza, od niego wywodzą się narody wyspiarzy, ogólnie Grecy;
2. Jawan (Iz.66:19; Ez.27:13 i inne) - w powyższych wersetach pod nazwą Jawan rozumie się ogólnie Greków i całą Grecję z jej mieszkańcami.

1. Jechdejasz (1Krn.24:20) - Lewita, w czasach Dawida, syn Szubaela, syna Amrama;
2. Jechdejasz (1Krn.27:30) - z Meronot, nadzorca nad oślicami postawiony przez Dawida.

1. Jechiel (1Krn.15:18) - Lewita drugiego stopnia, grający razem z braćmi swoimi na muzycznych instrumentach w świątyni. Miał on harfę nastrojoną na tony wysokie;
2. Jechiel (1Krn.23:8) - Lewita, z rodu Gerszona, syn Laadana, nadzorca darów w świątyni. Na jego ręce składano drogie kamienie, przeznaczone na budowę świątyni;
3. Jechiel (1Krn.27:32) - syn Chachmoniego, opiekun i wychowawca synów Dawida;
4. Jechiel (2Krn.21:2) - jeden z synów króla Jehoszafata, zabity razem z braćmi przez ich brata Jehorama, wkrótce po objęciu przez niego tronu;
5. Jechiel (2Krn.29:14) - Lewita z synów Hemana, żyjący za panowania Hiskiasza, uczestniczący w oczyszczeniu świątyni Pańskiej;
6. Jechiel (2Krn.31:13) - Lewita, nadzorca nad dziesięcinami w świątyni, w czasach króla Hiskiasza. Być może jest on tożsamy z poprzednią osobą;
7. Jechiel (2Krn.35:8) - jeden z przełożonych świątyni w czasach panowania Jozjasza;
8. Jechiel (Ezd.8:9) - ojciec Obadiasza, który powrócił z Ezdraszem z niewoli babilońskiej;
9. Jechiel (Ezd.10:2) - jeden z synów Elama i ojciec Szechaniasza;
10. Jechiel (Ezd.10:21) - kapłan, z potomków Charima, mający żonę obcoplemienną, którą odprawił w czasach Ezdrasza.

1. Jedajasz (1Krn.4:37) - z plemienia Symeona;
2. Jedajasz (1Krn.9:10) - kapłan, który po powrocie z niewoli babilońskiej osiedlił się w dziedzicznej swojej własności;
3. Jedajasz (1Krn.24:7) - naczelnik drugiej z 24 grup kapłańskich, które służyły w świątyni, i na które podzielił kapłanów Dawid;
4. Jedajasz (Ezd.2:36; Ne.7:39) - kapłan, którego potomkowie z rodu Jeszuy powrócili z Zerubabelem z niewoli babilońskiej w liczbie 973 osób;
5. Jedajasz (Ne.3:10) - syn Charumafa, który razem z innymi naprawiał mur Jeruzalemu po powrocie z niewoli babilońskiej, w czasach Nehemiasza;
6. Jedajasz (Ne.12:19) - założyciel rodziny kapłańskiej, której głową w czasach Jojakima był Uzzi;
7. Jedajasz (Ne.12:21) - założyciel rodziny kapłańskiej, której głową w czasach Jojakima był Nataneel;
8. Jedajasz (Za.6:10,14) - jedna z osób, która została wysłana przez Żydów z Babilonii do Jeruzalemu ze złotem, srebrem i innymi darami oraz ofiarami, przeznaczonymi na odbudowę świątyni. Z tego złota i srebra Bóg nakazał Zachariaszowi zrobić koronę dla arcykapłana Jozuego.

1. Jediael (1Krn.7:6) - syn Beniamina. W 1M.46:21 nazywa się Aszbel;
2. Jediael (1Krn.11:45) - syn Szimriego, jeden z dzielnych rycerzy Dawida. Był jednym z pierwszych, którzy przyłączyli się do niego w Syklag. Należał do plemienia Manassesa 1Krn.12:20-21);
3. Jediael (1Krn.26:1-2) - syn Meszelemiasza, Korachita, jeden z odźwiernych świątyni w czasach Dawida.

1. Jedutun (1Krn.16:38) - ojciec Obeda Edomczyka, odźwiernego;
2. Jedutun (1Krn.16:41; 25:1) - Lewita, wyznaczony razem z Asafem i Hemanem do służby przez grę na lutniach, cytrach i cymbałach w domu Pańskim. Prawdopodobnie jest tożsamy z Etanem (1Krn.15:17,19), a jeśli tak, to był on Merarytą. Pierwotnie byli oni wyznaczeni z okazji przenosin Skrzyni Pańskiej z domu Obeda Edomczyka do Miasta Dawida (15:17-25). Wyznaczeni śpiewacy i grający na instrumentach muzycznych oraz ich potomkowie, od tego czasu na stałe podzielili się na trzy grupy i w czasach królów: Salomona (2Krn.5:12), Hiskiasza (29:14), Jozjasza (35:15) – jak też w czasach Nehemiasza (11:17). Szczególnym obowiązkiem Jedutuna i jego potomków było granie na lutni pieśni dziękczynnych i pochwalnych Panu (1Krn.25:3). Imię Jedutuna spotykamy w Psalmach: 39, 62 i 77. Być może te Psalmy były śpiewane przez jego chór.

1. Jefunne (4M.13:6) - ojciec Kaleba, jednego z wywiadowców w ziemi obiecanej, z plemienia Judy. Nazywany był też Kenizytą (4M.32:12);
2. Jefunne (1Krn.7:38) - syn Jetera, potomek Asera, naczelnik rodu.

1. Jehallelel (1Krn.4:16) - wymieniony wraz ze swoimi czterema synami w rodowodzie Judy;
2. Jehallelel (2Krn.29:12) - Lewita, ojciec Azariasza, z Merarytów.

1. Jehoachaz (2Krl.10:35; 13:1-9) - syn Jehu, króla izraelskiego, dziedziczący tron po śmierci swojego ojca (856 r. przed Chr.). Z powodu swojego bałwochwalstwa Bóg go ukarał najazdem królów aramejskich, Chazaela i Ben-Hadada jego syna, tak iż z całej jego ogromnej armii pozostało tylko 50 jeźdźców, 10 wozów i 10 tys. żołnierzy. Bóg posłał mu wybawiciela w osobie jego syna Joasza (2Krl.13:25). Pomimo tego trwał w bałwochwalstwie do swojej śmierci. W 2Krl.14:1 jego imię brzmi Joachaz;
2. Jehoachaz (2Krl.23:30,34) - syn Jozjasza, król judzki, z powodu swojego trzymiesięcznego panowania nazwany Szallumem (Je.22:11). Objął tron przed swoim starszym bratem, prawdopodobnie z powodu swojej waleczności. Lecz czyniąc to, co złe w oczach Pana, został zdjęty z tronu przez faraona Necho i uwięziony w Ribli, gdzie zmarł.

1. Jehochanan (1Krn.26:3) - z synów Meszelemiasza, Korachita, odźwierny w świątyni w czasach Dawida;
2. Jehochanan (2Krn.17:15) - dowódca 280 tysięcy, w czasach panowania Jehoszafata;
3. Jehochanan (2Krn.23:1) - ojciec Ismaela, jednego z setników, których wysłał arcykapłan Jehojada, żeby zgromadzili Lewitów ze wszystkich miast judzkich i naczelników rodów izraelskich w celu koronowania Joasza;
4. Jehochanan (2Krn.28:12) - ojciec Azariasza, jednego spośród naczelników efraimskich;
5. Jehochanan (Ezd.10:28) - z potomków Bebaja, mający żonę obcoplemienną, którą odprawił w czasach Ezdrasza;
6. Jehochanan (Ne.6:18) - syn Tobiasza, nieprzyjaciela Nehemiasza;
7. Jehochanan (Ne.12:13) - w czasach Jojakima głowa rodziny kapłańskiej Amariasza;
8. Jehochanan (Ne.12:18) - w czasach Jojakima głowa rodziny kapłańskiej Szemajasza;
9. Jehochanan (Ne.12:42) - śpiewak z lewitów, uczestniczący w poświęceniu muru Jeruzalemu w czasach Ezdrasza i Nehemiasza.

1. Jehojada (2Krl.11:4) - judzki arcykapłan w ostatnich latach panowania Jorama, Achazjasza i Joasza, mąż Jehoszabat (Jehoszeby). Jego zarządzanie było tak korzystne dla królestwa (2Krl.12; 2Krn.23:16), że kiedy zmarł w wieku 130 lat, to został pochowany w Mieście Dawida razem z królami jako gorliwy obrońca wiary, tronu, królestwa i narodu (2Krn.24:1-16). (Patrz Atalia);
2. Jehojada (1Krn.11:22-25) - ojciec Benajasza, jednego z dzielnych rycerzy Dawida;
3. Jehojada (1Krn.12:28) - książę Aaronitów, który przyłączył się do Dawida w Hebronie ze swoimi ludźmi;
4. Jehojada (1Krn.27:34) - syn Benajasza, następca Achitofela, w charakterze doradcy króla Dawida.

1. Jehojarib (1Krn.9:10) - kapłan, który po powrocie z niewoli babilońskiej osiedlił się w dziedzicznej swojej własności;
2. Jehojarib (1Krn.24:7) - naczelnik pierwszej z 24 grup kapłańskich, które służyły w świątyni, i na które podzielił kapłanów Dawid. Dwóch jego potomków powróciło z Babilonu z Nehemiaszem.

1. Jehonatan (Sdz.18:30) - syn Gerszoma, wnuk Mojżesza, młody Lewita z Betlejemu Judzkiego, żyjący w czasach sędziów. Jego imię jest związane z historią bałwochwalcy Micheasza, mieszkającego na pogórzu efraimskim i mającego w swoim domu odlany posąg i ryty, tak samo efod i bożki domowe. W jego domu Jehonatan pełnił służbę jako kapłan. Opowiadanie o tym zawarte jest w Sdz.17–18;
2. Jehonatan (2Sm.23:32) - jeden z dzielnych rycerzy Dawida. W 1Krn.11:34 jest: Jonatan, syn Szagiego z Haranu;
3. Jehonatan (1Krn.27:25) - syn Uzzjasza, postawiony przez Dawida nad skarbcami w miastach, wsiach i warowniach;
4. Jehonatan (1Krn.27:32) - stryj Dawida i jego doradca;
5. Jehonatan (2Krn.17:8) - jeden z Lewitów, w czasach panowania króla Jehoszafata, którzy w miastach judzkich nauczali zakonu;
6. Jehonatan (Ne.12:22-23) - jeden z arcykapłanów, syn Jojady i ojciec Jadduy. W Ne.12:11 nazywa się Jonatan.

1. Jehoram (1Krl.22:51) - syn Jehoszafata, król judzki (patrz Joram 3);
2. Jehoram (2Krl.3:1) - syn Achaba, król izraelski (patrz Joram 2);
3. Jehoram (2Krn.17:8) - jeden z dwóch kapłanów, których wysłał Jehoszafat razem z Lewitami, żeby nauczali w Judzie zakonu Bożego.

1. Jehoszafat (2Sm.8:16) - syn Achiluda, kanclerz za panowania króla Dawida i Salomona;
2. Jehoszafat (1Krl.4:17) - syn Paruacha, jeden z dwunastu namiestników Salomona, którzy zaopatrywali dwór królewski w żywność;
3. Jehoszafat (2Krl.9:2) - ojciec króla izraelskiego Jehu;
4. Jehoszafat (1Krl.15:24; Mt.1:8 – Jozafat) - syn Asy, król judzki. Jego panowanie, trwające 25 lat, pomimo niektórych błędów, było szczęśliwe i znaczone zwycięstwami. Pismo Święte mówi o nim: Pan wzmocnił władzę królewską w jego ręku i wszyscy Judejczycy składali daniny Jehoszafatowi; miał on wielkie bogactwo i sławę. Chodząc zaś drogami Pana, nabrał znowu odwagi... (2Krn.17:5-6). Dowodem jego pobożności jest między innymi to, że usunął z Judy świątynki na wzgórzach i aszery jako miejsca bałwochwalstwa, wysyłał Lewitów i kapłanów do miast Judy, żeby uczyli lud zakonu Bożego; wyznaczył sędziów we wszystkich warownych miastach i w ogóle zwracał szczególną uwagę na sprawiedliwość (2Krn.17:6-9; 19:5,11). Grzech, polegający na sprzymierzeniu się z Achabem i wojnie przeciwko Ramot Gileadzkiemu, został surowo napiętnowany przez proroka Micheasza i prawie przyczynił się do śmierci samego Jehoszafata (2Krn.18; 19:2; 18:31). Chcąc nawiązać handlowe stosunki z innymi narodami, Jehoszafat razem z Achazjaszem wybudował flotę w Esjon-Geber, lecz zgodnie z przepowiednią proroka Eliezera okręty rozbiły się podczas burzy, zanim zdążyły odpłynąć z Esjon-Geber, i Jehoszafat drugi raz nie próbował, jak chciał tego Achazjasz. Po paru latach w granice królestwa judzkiego wtargnęli Edomici, Moabici i Ammonici. Oni zebrali swoje wojska w En-Gedi i zagrażali całemu królestwu. W tym trudnym czasie Jehoszafat zwrócił się z modlitwa do Pana. Ta modlitwa znajduje się w 2Krn.290:6-12. Pan odpowiedział przez proroka, obiecując zwycięstwo. Następnego dnia wojsko judzkie wystąpiło przeciwko nieprzyjacielowi. Przed wojskiem szli śpiewacy chwalący Boga: Wysławiajcie Pana, albowiem na wieki trwa łaska jego (2Krn.20:21). Nieprzyjaciel, porażony panicznym strachem, zaczął walczyć z sobą, a kiedy wojsko Judy zbliżyło się, to znalazło w opuszczonym obozie tyle zdobyczy, że zbierano ją przez trzy dni (2Krn.20:14-27). Później, w sojuszu z Jehoramem, królem izraelskim, i królem Edomu, Jehoszafat wyruszył przeciwko Meszy, królowi Moabu, lecz kiedy po siedmiu dniach marszu przez pustynię zabrakło im wody. Tylko pomoc z góry, okazana Jehoszafatowi po modlitwie proroka Elizeusza, uratowała ich (2Krl.3:7-20). Po tych dwóch wojnach panowanie Jehoszafata było spokojne. Panował przez 25 lat i zmarł mając 60 lat. Pozostawił po sobie siedmiu synów, z których najstarszy, Jehoram, przejął tron.

1. Jehozabad (2Krl.12:22) - syn Szomera, jeden z dostojników króla Joasza, który razem z Jozakarem zabił swojego pana, króla Joasza, w domu w Milo, a potem sam został zabity przez syna i następcę Joasza, Amasjasza;
2. Jehozabad (1Krn.26:4) - drugi syn Obeda Edomczyka, z liczby odźwiernych przy południowej stronie świątyni;
3. Jehozabad (2Krn.17:18) - jeden z dowódców króla Jehoszafata, dowodzący 180 tysiącami uzbrojonych wojowników z plemienia Beniamina.

1. Jehu (1Krl.16:1; 2Krn.19:2) - syn Chananiego, prorok występujący przeciwko królowi izraelskiemu Baaszy i królowi judzkiemu Jehoszafatowi;
2. Jehu (1Krl.19:16; 2Krl.9:2) - syn Jehoszafata, wnuk Nimsziego, dziesiąty król izraelski, od niego rozpoczęła się piąta dynastia. Jehu został wyznaczony przez Pana na króla Izraela na górze Choreb, a jego powołanie na tron, podobnie jak i powołanie Chazaela oraz Elizeusza, miało za cel oczyścić izraelskie królestwo z grzechów i niesprawiedliwości. Kiedy Achab przybył z Samarii do Jezreel, żeby przejąć winnicę Nabota, Jehu i jego adiutant Bidkar, którzy byli wtedy z Achabem, słyszeli groźny wyrok Eliasza na Achaba za jego bezbożność i bezprawie (1Krl.21:17:24; 2Krl.9:25-26). Za panowania króla Jorama, syna Achaba, Jehu był jednym z dowódców wojska i został pozostawiony przez króla w Ramot Gileadzkim, gdy sam udał się do Jezreel leczyć swoje rany (2Krl.8:25,29; 9:5,14-15). I oto w tym samym czasie nakaz Boży, dany pierwotnie Eliaszowi – namaścić Jehu na króla Izraela – rzeczywiście został wykonany według wskazówki Elizeusza przez jednego z uczniów prorockich (2Krl.9:1-10. Dowiedziawszy się o tym, inni dowódcy zaraz ogłosili Jehu królem, a on w towarzystwie Bidkara i wojska szybko wyruszył do Jezreel. Tutaj zabił strzałą z łuku Jorama i nakazał rzucić jego ciało na pole Nabota. Zabicie żony Achaba, Izebel, siedemdziesięciu jego synów, braci Achazjasza i czcicieli Baala, wszystko to opisane jest 2Krl (10:18-28). Posąg Baala został rozbity a inne bałwany spalone. Świątynia Baala, wybudowana przez Achaba, została obrócona na kloaki. Taki był dobry początek panowania Jehu. Lecz przy całej swojej gorliwości nie chciał pozostawić bałwochwalstwa, wprowadzonego przez Jeroboama, dlatego prorok przepowiedział, że Bóg pomści się na domu Jehu za przelew krwi w Jezreelu i położy koniec panowaniu królestwa domu Izraela (Oz.1:4). W ostatnich latach panowania Jehu napadł na niego Chazael, król Aramu, który rozbił jego wojsko, spustoszył Gilead i zawładnął całą ziemią zajordańską do Aroer nad Arnonem (Krl.10:29-36). Po śmierci został pochowany w Samarii, a jego następcą został syn jego Jehoachaz;
3. Jehu (1Krn.2:38) - syn Obeda, wymieniony w rodowodzie Judy;
4. Jehu (1Krn.4:35) - syn Joszibiasza, z plemienia Symeona. Wymieniony w liczbie książąt w swoich rodach, w czasach Hiskiasza;
5. Jehu (1Krn.12:3) - z Anatot, jeden z dzielnych rycerzy Dawida. Beniamita, który przyłączył się do Dawida w Syklag.

1. Jeiel (1Krn.5:7) - z książąt plemienia Rubena;
2. Jeiel (1Krn.8:29) - przodek króla Saula, którego żona nazywała się Maaka;
3. Jeiel (1Krn.15:18) - Lewita drugiego stopnia, odźwierny. Grał razem z innymi na cytrach nastrojonych o oktawę niżej i prowadził z nimi śpiew w świątyni Bożej;
4. Jeiel (2Krn.26:11) - pisarz królewski za panowania króla judzkiego Uzzjasza;
5. Jeiel (2Krn.29:13) - Lewita z synów Elisafana, żyjący w czasach Hiskiasza, razem z innymi Lewitami uczestniczący w oczyszczeniu i poświęceniu świątyni;
6. Jeiel (2Krn.35:9) - z naczelników lewickich, w czasach króla Jozjasza, którzy ofiarowali Lewitom na ofiary paschalne 5 tys. owiec i 500 wołów;
7. Jeiel (Ezd.8:13) - z potomków Adonikama, który razem z Elifeletem i Szemajaszem oraz z 60 mężczyznami wyruszył z Babilonu z Ezdraszem za panowania króla Artakserksesa;
8. Jeiel (Ezd.10:43) - z potomków Nebo, mający żonę obcoplemienną, która odprawił w czasach Ezdrasza.

1. Jekamiasz (1Krn.2:41) - syn Szalluma i potomek Szeszana, wymieniony w rodowodzie Judy;
2. Jekamiasz (1Krn.3:18) - z synów Jechoniasza, wymieniony w rodowodzie Dawida.

Łanie jelenia

1. Jerachmeel (1Krn.2:9) - pierworodny syn Chesrona i prawnuk patriarchy Judy. Od niego wywodzą się Jerachmeelici (1Sm.27:10);
2. Jerachmeel (1Krn.24:29) - Lewita, syn Kisza, z potomków Merariego, żyjący w czasach Dawida;
3. Jerachmeel (Je.36:26) - syn królewski, którego razem z innymi posłał Jojakim, żeby pochwycili proroka Jeremiasza i pisarza Barucha, lecz Pan ukrył ich.

1. Jered (1M.5:15; Łk.3:37) - z przedpotopowych patriarchów, piąty od Adama, syn Mahalalela i ojciec Henocha. Po Metuszelachu żył on najdłużej ze wszystkich ludzi, 962 lata. Jego imię wymienione jest w rodowodzie Pana Jezusa (Jared);
2. Jered (1Krn.4:18) - potomek Judy, nazwany ojcem, tj. założycielem Gedora. Był synem Ezry i jego żony Judeiki.

1. Jeremiasz (2Krl.23:31) - ojciec Chamutal, z Libny, matki króla judzkiego Jehoachaza;
2. Jeremiasz (1Krn.5:24) - z naczelników pół plemienia Manassesa, mieszkających za Jordanem;
3. Jeremiasz (1Krn.12:5,11,14) - dzielni rycerze Dawida z plemienia Beniamina i Gada, którzy przyłączyli się do niego w Syklag;
4. Jeremiasz (Ne.10:3) - kapłan, który razem z innymi podpisał umowę posłuszeństwa Bogu w czasach Nehemiasza;
5. Jeremiasz (Ne.12:12) - w czasach Jojakima, w rodzinie kapłańskiej Jeremiasza głową był Chananiasz;
6. Jeremiasz (Je.35:3) - ojciec Jaazaniasza, głowy bractwa Rekabitów w czasach proroka Jeremiasza.

1. Jeremot (1Krn.7:8) - jeden z synów Bekera, wymieniony w rodowodzie Beniamina;
2. Jeremot (1Krn.8:14) - inny Beniamita, z synów Berii;
3. Jeremot (1Krn.23:23) - Lewita, syn Musziego, Meraryta. W 1Krn.24:30 nazywa się Jerimot;
4. Jeremot (Ezd.10:27) - z potomków Zattua, mający żonę obcoplemienną, którą oddalił w czasach Ezdrasza;
5. Jeremot (Ezd.10:29) - z potomków Baniego, mający żonę obcoplemienną, którą oddalił w czasach Ezdrasza.

1. Jeriasz (1Krn.26:31) - przełożony wśród Hebronitów w czasach Dawida;
2. Jeriasz (Je.37:13-14) - syn Szelemiasza, strażnik w Bramie Beniamińskiej za panowania króla Sedekiasza. Z powodu jego pomówienia prorok Jeremiasz został uwięziony.

1. Jerimot (1Krn.7:7) - Beniamita, z synów Beli, z naczelników ojcowskich rodów;
2. Jerimot (1Krn.12:6) - Beniamita, jeden z dzielnych rycerzy Dawida, który przyłączył się do niego w Syklag;
3. Jerimot (1Krn.24:30) - syn Musziego, potomek Lewiego, Meraryta;
4. Jerimot (1Krn.25:4) - z synów śpiewaka Hamana, jasnowidza królewskiego;
5. Jerimot (1Krn.27:19) - syn Azriela, naczelnik plemienia Naftaliego w czasach Dawida;
6. Jerimot (2Krn.11:18) - jeden z synów króla Dawida, ojciec Mechalat, żony Rechabeama;
7. Jerimot (2Krn.31:13) - jeden z nadzorców nad dziesięcinami w świątyni, zgodnie z postanowieniem króla Hiskiasza.

1. Jeroboam I (1Krl.11:26) - pierwszy król dziesięciu plemion (975- 954 przed Chr.). Jego ojciec nazywał się Nebat, Efraimita z Seredy, miasta leżącego w dolinie nadjordańskiej. Energia i czyny młodego Jeroboama zwróciły uwagę Salomona, rozbudowującego w tym czasie Jeruzalem. Salomon ustanowił go nadzorcą nad całą robotą pańszczyźnianą plemienia Józefa (1Krl.11:28). W tym okresie życia Jeroboama prorok Achiasz z Sylo spotkał go na polu, poza Jeruzalem. Prorok podarł na 12 kawałków nowy płaszcz, który miał na sobie, dał mu 10 części i przepowiedział, że Bóg ustanowi go królem nad dziesięcioma z dwunastu plemion izraelskich. Jeroboam zbuntował się przeciwko Salomonowi. Wtedy Salomon usiłował pozbawić życia Jeroboama, lecz Jeroboam zerwał się i uciekł do Egiptu do Szyszaka, króla egipskiego, i pozostał w Egipcie aż do śmierci Salomona. Zauważmy przy tym, że Egipt już przedtem był schronieniem dla Hadada (1Krl.11:17-48). Kiedy Rechabeam udał się do Sychem, żeby objąć tron, Jeroboam został wezwany z Egiptu przez Izraelitów i razem z nimi prosił Rechabeama o zmniejszenie ciężaru, nałożonego na nich przez Salomona. Surowa odmowa Rechabeama rozdrażniła 10 plemion, które rozeszły się do swoich namiotów i koronowały Jeroboama na króla nad Izraelem. Rechabeamowi pozostały wierne tylko dwa plemiona, Judy i Beniamina. Umacniając Sychem na zachodniej granicy swojego nowego królestwa i Panuel na wschodniej, Jeroboam najpierw przebywał w pierwszym mieście, lecz później, jak się wydaje, wybrał na swoją rezydencję Tirsę (1Krl.14:17). Pierwsze wydarzenie panowania Jeroboama polegało na tym, że postawił w Dan i w Betel, w dwóch przeciwległych końcach swojego królestwa, dwa złote cielce, w celu pozbawienia ludu możliwości chodzenia do stolicy wrogiego mu królestwa, w celu składania ofiar w świątyni. Oto bogowie twoi, Izraelu, którzy cię wyprowadzili z ziemi egipskiej – powiedział on, wskazując na odlane bałwany (1Krl.12:28). Miasto Dan przez długi czas było centrum bałwochwalstwa na północy (Sdz.18:30-31), a lud chętnie szedł tutaj. Miasto Betel, na południowej granicy królestwa Jeroboama, miało trochę inny charakter. Tutaj król zbudował ołtarz i osobiście brał udział w bałwochwalczych obrzędach. Kapłani z Lewitów zostali odsunięci, a obowiązki Lewitów wykonywali prości Izraelici, nie należący do plemienia Lewiego. W ten sposób kapłaństwo było otwarte dla każdego (2Krn.11:15). Ustanowił on święto, podobne do Święta Namiotów, tylko nie w siódmym, ale w ósmym miesiącu roku liturgicznego. Lecz pojawił się prorok z Judy, piętnujący bałwochwalstwo. W pierwsze pogańskie święto nagle stanął przed Jeroboamem, który w charakterze arcykapłana odprawiał obrzędy przed cielcem, i głośno zawołał w stronę ołtarza: Ołtarzu, ołtarzu! Tak mówi Pan: Oto w rodzie Dawida narodzi się syn imieniem Jozjasz; ten zgładzi na tobie kapłanów wzgórz, którzy na tobie kadzą, i spali na tobie kości ludzkie. – Pochwyćcie go! – wykrzyknął Jeroboam, wyciągając rękę, lecz ręka jego uschła. Dopiero po modlitwie proroka otrzymał uzdrowienie (1Krl.13:2-6). Przy czym, napomnienie proroka, choroba ręki i cudowne jej uzdrowienie wcale nie podziałały na Jeroboama. Dalej trwał w bezbożności i oto Bóg posłał mu nowy groźny znak. Zachorował Abiasz, syn Jeroboama, i wysłał on swoją żonę w przebraniu do proroka Achiasza, teraz już siwego i niewidomego starca, żeby dowiedziała się, co będzie z chorym chłopcem. Pomimo, że królowa była w przebraniu, prorok zaraz rozpoznał ją. Przepowiedział jej szybką śmierć chłopca, upadek dynastii Jeroboama i zniszczenie królestwa izraelskiego. Dziecko rzeczywiście zmarło, jak przepowiedział Achiasz, gdy tylko królowa wróciła do Tirsy i przestąpiła próg swego domu. I pochowali go, i opłakiwał go cały Izrael – mówi Pismo (1Krl.14:1-18). Powszechny smutek z powodu tego wydarzenia wskazuje na to, z jaką nadzieją na przyszłość oczekiwał lud kontynuacji nowej dynastii. Wojna między Rechabeamem i Jeroboamem nie miała prawdopodobnie ważnego znaczenia, gdyż ten pierwszy miał zakaz walczenia z dziesięcioma plemionami (2Krn.11:1-4). Abiasz, syn Rechabeama, odniósł nad wojskami Jeroboama znaczne zwycięstwo, pomimo mniejszej ilości swoich wojsk. Skutkiem tego zwycięstwa było to, że Abiasz przyłączył do siebie niektóre ważne miasta, w tej liczbie Betel, Jeszanę i Efron. Za życia Abiasza nie odzyskał już Jeroboam swej potęgi – mówi Pismo – i Pan ugodził go tak, że umarł (2Krn.13:20), po 22 latach panowania. Jego obiecująca młodość, energia i czyny, jego polityczna taktyka i wojenne przedsięwzięcia zakończyły się w końcu całkowita porażką i unicestwieniem; zmarł porażony ręką Bożą. Tak jak on sam i jego królestwo pozostawili Pana, tak i Pan pozostawił ich, wydając ich na zgubę;
2. Jeroboam II (2Krl.23-29 i inne) - król izraelski, syn i następca Joasza, króla 10 plemion (835-794 przed Chr.). Pomimo, że nie odrzucił bałwochwalczego kultu cielców, jednak prowadził zwycięskie wojny z Syrią, Moabem, Ammonitami, zdobył Damaszek i Chamat, odtwarzając stare granice swojego królestwa do Eufratu i Morza Martwego. Pan pomagał mu, gdyż jeszcze nie chciał zguby potomków Izraela. Nigdy stan królestwa 10 plemion nie był tak dobry, niż w czasach panowania Jeroboama, lecz współcześni mu prorocy, Ozeasz i Amos, głośno wołali przeciwko bezbożności i niesprawiedliwości, które rozwijały się pod przykryciem pomyślnych spraw politycznych. Dlatego Bóg przez proroka obwieścił w końcu zbliżającą się zgubę domu Jeroboama i upadek królestwa izraelskiego (Am.7:9-11), co wkrótce też dosięgło Izraela. Panowanie Jeroboama II trwało 41 lat. Po nim zasiadł na tronie jego syn, Zachariasz, panujący tylko 6 miesięcy, i wkrótce po nim królestwo izraelskie rzeczywiście zostało zniszczone przez Salmanasara, króla Asyryjskiego.

1. Jerocham (1Sm.1:1) - ojciec Elkany, dziadek proroka Samuela;
2. Jerocham (1Krn.8:27) - Beniamita, z naczelników plemienia;
3. Jerocham (1Krn.9:8) - Beniamita, ojciec Jibnejasza;
4. Jerocham (1Krn.9:12) - kapłan, ojciec Adajasza;
5. Jerocham (1Krn.12:8) - z Gedor, ojciec Joela i Zebadiasza, dzielnych rycerzy Dawida, którzy przyłączyli się do niego w Syklag;
6. Jerocham (1Krn.27:22) - z plemienia Dana, ojciec Azarela, przywódcy plemienia dana w czasach Dawida;
7. Jerocham (2Krn.23:1) - ojciec setnika Azariasza w czasach panowania Atalii. Azariasz pomagał dla Jehojady wprowadzić na tron Joasza.

 
Jerozolima w czasach
Pana Jezusa Chrystusa

1. Brama Beniamińska (Jr.20:2; 37:13);
2. Brama Doliny (2Krn.26:9; Ne.2:13);
3. Brama Efraimska (Ne.12:39);
4. Brama Gwardzistów (2Krl.11:19);
5. Brama Jozuego (2Krl.23:8);
6. Brama Końska (2Krn.23:15; Ne.3:28);
7. Brama Narożna (2Krn.26:9);
8. Brama Owcza (Ne.3:1; J.5:2);
9. Brama Rybna (2Krn.33:14; Ne.3:3);
10. Brama Skorup (Je.37:13);
11. Brama Staromiejska (Ne.3:6);
12. Brama Strażnicza (Ne.3:31);
13. Brama Sur lub Jesod (fundamentów) (2Krl.11:6);
14. Brama Śmietnisk (Ne.3:14; 12:31);
15. Brama Więzienna (Ne.12:39);
16. Brama Wodna (Ne.3:26; 8:3);
17. Brama Wschodnia (Ne.3:29);
18. Brama Źródlana (Ne.3:15).

Widok Jerozolimy z Góry Oliwnej

Jerycho

Źródło Elizeusza w pobliżu Jerycha

1. Jeszua (2Krn.31:15) - jeden z Lewitów, wyznaczony do rozdziału w miastach kapłańskich zaopatrzenia według odpowiednich grup. Żył w czasach panowania Hiskiasza;
2. Jeszua (Ezd.2:2; 3:2) - kapłan, syn Josadaka, razem z Zerubabelem i innymi przybył do Jeruzalemu z niewoli babilońskiej;
3. Jeszua (Ezd.2:6) - jego potomkowie powrócili z niewoli babilońskiej do Jeruzalemu i Judei;
4. Jeszua (Ezd.2:36) - jego potomkowie, kapłani, powrócili z niewoli babilońskiej do Judei i Jeruzalemu;
5. Jeszua (Ezd.2:40) - jego potomkowie, Lewici, powrócili z niewoli babilońskiej do Judei i Jeruzalemu;
6. Jeszua (Ezd.8:33) - ojciec Jozabada, Lewity;
7. Jeszua (Ne.3:19) - ojciec Ezera, naczelnika Mispy, który pomagał w odbudowie muru Jeruzalemu po powrocie z niewoli babilońskiej, w czasach Nehemiasza;
8. Jeszua (Ne.10:10) - Lewita, syn Azaniasza, który podpisał razem z innymi umowę posłuszeństwa Bogu;
9. Jeszua (Ne.11:26) - nazwa jednego z miast plemienia Judy, w którym mieszkali Żydzi po powrocie z niewoli babilońskiej; prawdopodobnie znajdowało się na południu ziemi plemienia Judy.

1. Jeter (Sdz.8:20) - najstarszy syn Gedeona. Po śmierci ojca, razem ze swoimi braćmi, z wyjątkiem najmłodszego Jotama, został zabity przez Abimelecha w Ofrze;
2. Jeter (1Krl.2:5) - ojciec Amasy, zabitego przez Joaba;
3. Jeter (1Krn.2:32) - syn Jady, wymieniony w rodowodzie Judy;
4. Jeter (1Krn.4:17) - z synów Ezry, wymieniony w rodowodzie Judy;
5. Jeter (1Krn.7:38) - z plemienia Asera, ojciec Jefunnego, Pispy i Ary;
6. Jeter (1Krn.11:40) - nazwa miasta skąd pochodzili Ira i Gareb, dzielni rycerze Dawida. Jest to miasto kapłańskie w górach Judy, które w Joz.15:48 i 21:14 nazywa się Jattir.

1. Jeuel (1Krn.9:6) - Zerachita, potomek Judy, mieszkający w Jeruzalemie po powrocie z niewoli babilońskiej;
2. Jeuel (1Krn.11:44) - syn Chatama z Aroeru, jeden z dzielnych rycerzy Dawida.

1. Jeusz (1M.36:5) - z synów Ezawa i Oholibamy, jeden z naczelników rodów;
2. Jeusz (1Krn.7:10) - Beniamita, z synów Bilchana;
3. Jeusz (1Krn.8:39) - Beniamita, syn Eszeka, z potomków Jonatana, syna króla Saula;
4. Jeusz (1Krn.23:10) - Lewita, Gerszonita, syn Szimejego;
5. Jeusz (2Krn.11:19) - syn Rechabeama, króla judzkiego.

Jezioro Genezaret

Jezreel

1. Jezreel (Joz.17:16) - dolina w pobliżu góry Gilboa;
2. Jezreel (Joz.19:18) - miasto wymienione wśród granicznych miast synów Issachara. Później nazwę tego miasta spotykamy w historii Dawida (1Sm.25:43; 29:1,11). W Jezreel znajdował się pałac Achaba (1Krl.18:45-46; 21:1,23). Kiedyś Jezreel było znaczącym miastem; miało ono silne mury i wieże, starszych i zwierzchników (2Krl.10:1); lecz ono już nie jest wymieniane w Biblii po czasach proroka Ozeasza, zgodnie z jego proroctwem (Oz.1:4-5; 2:24);
3. Jezreel (1Krn.4:3) - syn Chura, wymieniony w rodowodzie Judy;
4. Jezreel (Oz.1:4) - imię syna proroka Ozeasza.

1. Jezus – to imię zostało nadane dzieciątku Jezus według wskazania Bożego, kiedy we śnie Józefowi ukazał się anioł Gabriel. A urodzi syna i nadasz mu imię Jezus – obwieścił anioł Józefowi i Marii – albowiem On zbawi lud swój od grzechów jego (Mt.1:21). (Patrz Chrystus);
2. Jezus (Kol.4:11) - którego zwano Justem (sprawiedliwy). Chrześcijanin, będący z apostołem Pawłem w Rzymie. Razem z Arystarchem i Markiem, krewnym Barnaby, był współpracownikiem apostoła Pawła.

Jęczmień

1. Historii. Z powodu długiego życia patriarchów, ich stałości w poglądach i zachowaniu, język Adama bez większych zmian musiał zachować się do Noego. Język Noego do Abrahama. Zaś język Abrahama jest językiem hebrajskim. Niektórzy za naturalny język potomków Abrahama uważają chaldejski, gdyż odnajdują go w ojczystej ziemi tych potomków i nawet w ustach Labana: Jegar Sachaduta - pagórek świadectwa (1M.31:47).
2. Cechach samego języka hebrajskiego. W nim do tej pory zachowało się to dostojeństwo pierwotnego języka, gdyż w jego nazwach widzimy cechy rzeczy. W Piśmie Świętym on sam z siebie wyjaśnia starożytne nazwy miejsc i imiona osób, prócz bardzo niewielu, których korzeń został utracony lub zachowały się tylko w innych pokrewnych mu językach.
3. Porównaniu go z innymi starożytnymi językami. Najbardziej ze wszystkich jest on czysty, prosty i prawidłowy w swojej konstrukcji. Starożytne nazwy ludów, krajów, pogańskich bóstw i wiele innych słów, których początku nie widzimy w innych językach, odnajdujemy w hebrajskim. W nim łączy się starożytność języków, jak potoki u źródła.

1. Jigal (4M.13:7) - z plemienia Issachara, syn Józefa, jeden z 12 zwiadowców, wysłanych przez Mojżesza do zbadania ziemi Obiecanej;
2. Jigal (2Sm.23:36) - syn Natana z Soby, jeden z dzielnych rycerzy Dawida. W 1Krn.11:38 jest: Joel, brat Natana.

1. Jimna (1M.46:17) - najstarszy syn Aszera, syna Jakuba;
2. Jimna (1Krn.7:35) - potomek Aszera, syn Chelema;
3. Jimna (2Krn.31:14) - ojciec Koreo, Lewita, w czasach Hiskiasza.

1. Jiszi (1Krn.2:31) - syn Appaima, wymieniony w rodowodzie Judy;
2. Jiszi (1Krn.4:20) - ojciec Zocheta i Ben-Zocheta, z rodu Judy;
3. Jiszi (1krn.4:42) - z plemienia Symeona, którego synowie przewodzili pięciuset mężom, którzy wyruszyli przeciwko Amalakitom.

1. Jiszmajasz (1krn.12:4) - z Gibeonu, z dzielnych rycerzy Dawida, którzy przyłączyli się do niego w Syklag;
2. Jiszmajasz (27:19) - syn Obadiasza, naczelnik plemienia Zebulona w czasach Dawida.

1. Jiszsziasz (1Krn.7:3) - syn Izrachiasza, potomek Issachara, naczelnik w tym plemieniu;
2. Jiszsziasz (1Krn.24:21) - Lewita, pierwszy syn Rechabiasza;
3. Jiszsziasz (1Krn.24:25) - brat Michy, potomek Lewiego. W 1Krn.23:20 nazywa się Jiszszijjasz.

1. Jiszwi (1M.46:17) - syn Asera, syna Jakuba i Zylpy, służącej Lei;
2. Jiszwi (1Sm.14:49) - jeden z synów króla Saula, o którym więcej Biblia nic nie mówi.

1. Jitran (1M.36:26) - syn Diszona, Choryta, mieszkający w Edomie;
2. Jitran (1Krn.7:37) - z synów Sofacha, z plemienia Asera.

1. Joab (2Sm.2:18) - jeden z trzech krewnych Dawida i jego dowódca wojsk (1Krn.2:16; 11:6). Joab pierwszy raz jest wymieniony w 2Sm., w czasach panowania Dawida w Hebronie. Na czele sług Dawida Joab zetknął się Abnerem, który z wojskiem przekroczył Jordan, idąc z Machanaim, i pokonał go. Sam Abner, uciekający i ścigany przez Asaela, w samoobronie zabił Asaela. Słowa Abnera do Asaela: Odstąp ode mnie! Czemu miałbym cię powalić na ziemię? Jakże mógłbym wtedy podnieść swoje oczy na Joaba, twego brata? (2Sm.2:22) – wskazują, że między Abnerem i Joabem w tym czasie jeszcze nie było nieprzejednanej wrogości. Wkrótce potem, gdy nie było Joaba, Abner odwiedził Dawida w Hebronie i zaproponował mu panowanie nad całym ludem izraelskim. Dawid przyjął jego propozycję i rozstał się z Abnerem w pokoju. Joab dowiedział się o tym i, z jednej strony chcąc pomścić śmierć Asaela, a z drugiej obawiając się, żeby nie zajął on jego miejsce przy Dawidzie, zwrócił się z zarzutem do Dawida z powodu łaskawego przyjęcia, okazanemu Abnerowi. Później, sprowadziwszy go do Hebronu, podstępnie zabił go w miejskiej bramie. Dawid uczcił Abnera postem i płaczem. Czy Abner musiał zginąć, jak ginie bezbożnik? – mówił on. – Ręce twoje nie były związane, nogi twoje nie były skute w kajdany, padłeś jak ten, który pada od ciosu nikczemnych (2Sm.3:33-34). Później, gdy zajął miejsce Abnera i otrzymał najwyższe stanowisko dowódcze, Joab służył u Dawida do samej jego śmierci z niezachwianą wiernością, z pomocą swojego brata Abiszaja, dowódcy trzydziestu (1Krn.11:20; 2Sm.10:10). Stałym miejscem jego pobytu było Jeruzalem lecz ponad to miał dom na pustyni (1Krl.2:34) i pola, zasiane jęczmieniem (2Sm.14:30). Przy oblężeniu Jebus, tj. Jeruzalemu, w którym Joab brał czynny udział (1Krn.11:8), Dawid oświadczył: Kto pierwszy pobije Jebuzejczyków, ten zostanie naczelnikiem i hetmanem. Pierwszy wtargnął Joab, syn Serui, i został naczelnikiem (1Krn.11:6). Pierwsze duże starcie Izraelitów pod wodzą Joaba odbyło się z Ammonitami i Aramejczykami (2Sm.10:6 i inne), chociaż Joab najpierw wątpił w szczęśliwy przebieg bitwy, lecz zwycięstwo całkowicie okazało się po jego stronie i wojna szybko skończyła się. Później wybił wszystkich mężczyzn w Edomie (1Krl.11:15-16). Jeszcze później dowodził w wojnie z Ammonitami i w czasie oblężenia królewskiej rezydencji Rabby (2Sm.11:1). Podczas tego oblężenia otrzymał nakaz od Dawida, żeby postawić Uriasza Chetejczyka podczas bitwy w takim miejscu, żeby został zabity. Później widzimy, że Joab pojednał z Dawidem Absaloma, który zabił swojego brata Amnona (2Sm.4), a kiedy Absalom zbuntował się przeciwko swojemu ojcu i zmusił go do ucieczki, ratującej życie, Joab pozostał wierny Dawidowi i dowodził oddziałem królewskiego wojska. Po pokonaniu Absaloma Joab, jeszcze ciągle pozostając wiernym Dawidowi, własnoręcznie przebił włócznią serce buntownika (2Sm.18:14), chociaż dobrze wiedział, że swoim czynem może zadać ból Dawida i pobudzić jego gniew. Wkrótce na północy kraju znów wybuchł bunt pod przywództwem Szeba, syn Bikriego (2Sm.20:1). Wskutek małej inicjatywy nowego dowódcy Amasy, bunt szybko i groźnie się rozprzestrzenił. Dlatego został wysłany Abiszaj ze znacznym wojskiem, do którego przyłączył się też Joab, ciągle jeszcze będący dowódcą małej części wojsk. W drodze spotkali Amasę, a Joab nie zawahał się zabić go (2Sm.20:9-10), jak kiedyś Abnera, i w ten sposób pozbył się swojego konkurenta. Spokojnie i z godnością Joab znowu zajął swoje poprzednie stanowisko, szybko tłumiąc bunt (2Sm.20:20-22). Joab stanowczo sprzeciwiał się Dawidowi, gdy ten chciał przeprowadzić spis (2Sm.24:3) i chociaż ustąpił, to jego argumenty były na tyle mocne, że nie policzył Lewitów i Beniamitów, gdyż rozkaz króla był dla Joaba ohydą (1Krn.21:6). Pozostając wiernym Dawidowi przez całe swoje życie, nawet w czasie buntu swojego przyjaciela Absaloma, Joab na koniec przyłączył się do Adoniasza i pomagał mu razem z kapłanem Ebiatarem w jego próbach, zawładnięcia tronem Dawida, jego ojca (1Krl.1:7; 2:27). Ten ostatni postępek przepełnił miarę jego win w oczach Dawida, gdyż na łożu śmierci Dawid oświadczył Salomonowi: Nie dopuść, aby jego siwizna (Joaba) w pokoju zeszła do grobu (1Krl.2:6). Dlatego, kiedy Adoniasz dalej domagał się tronu, Salomon szybko pozbył się jego głównego sprzymierzeńca – Joaba. Dowiedziawszy się o grożącym mu niebezpieczeństwie, Joab uciekł do świątyni Pana i uchwycił się narożników ołtarza. Król wysłał Benaję, żeby zabił go. Benaja najpierw wahał się, lecz otrzymał od Salomona nowy rozkaz – zabić i pochować go, na tej podstawie, że według zakonu dla zabójcy nie istniały bezpieczeństwo i ratunek nawet przy narożnikach ołtarza (por. 2M.21:14). Poszedł tedy Benaja, syn Jehojady, i pchnąwszy go, pozbawił go życia. Pochowano go zaś w jego domu na pustyni (1Krl.2:28-34);
2. Joab (1Krn.4:14) - syn Serajasza, z potomków Kenaza, kowal;
3. Joab (Ezd.2:6; 8:9; Ne.7:11) - przodek rodziny, która razem z potomkami Jeszuy, była najliczniejsza wśród innych rodzin czy rodów, które powróciły z Babilonu z Zerubabelem.

1. Joach (2Krl.18:18,26) - syn Asafa, kanclerz w czasach panowania króla Hiskiasza. Razem z dwoma innymi dostojnikami wysłał go Hiskiasz na rozmowy z Rabszake, dowódcą asyryjskim;
2. Joach (1Krn.6:21) - syn Zimmy, potomek Gerszona, syna Lewiego;
3. Joach (1Krn.26:4) - trzeci syn Obeda Edomczyka, Korachita, z odźwiernych południowej bramy świątyni (w.12,15);
4. Joach (2Krn.29:12) - syn Zimmy, Gerszonita, jeden z pierwszych wśród Lewitów, uczestniczący w oczyszczeniu świątyni w czasach króla Hiskiasza;
5. Joach (2Krn.34:8) - syn Joachaza, kanclerza, wysłany przez króla Jozjasza razem z dwiema innymi osobami, aby zająć się naprawą świątyni Pana.

1. Joachaz (2Krl.14:1) - imię króla izraelskiego (patrz Jehoachaz 1);
2. Joachaz (2Krn.34:8) - ojciec Joacha, którego wysłał król Jozjasz razem z dwiema innymi osobami, aby zająć się naprawą świątyni Pana.

1. Joasz zwany też Jehoasz (2Krn.22:9-11) - ósmy król judzki. Kiedy jego ojciec, Achazjasz, został zabity przez Jehu, jego babka Atalia, córka Achaba, wytraciła prawie całą rodzinę królewską i sama zawładnęła tronem. Joasz, mający wtedy jeden rok (2Krn.22:12; 24:1), został uratowany przez swoją ciotkę Jehoszabat, żonę kapłana Jehojady, i był ukrywany przez sześć lat w świątyni Bożej. Pod koniec tego okresu Jehojadzie udało się przygotować powstanie, które doprowadziło do śmierci Atalii i usadowienia na tronie Joasza. Dopóki żył Jehojada, Joasz pod jego wpływem pozostawał wierny Bogu i królestwo judzkie cieszyło się pokojem oraz dobrobytem (2Krl.12:2). Na początku swojego panowania Joasz nakazał odnowić świątynię (zniszczoną przez bezbożną Atalię, która nawet wszystkie święte przedmioty oddała Baalom) (2Krn.24:4-14); lecz po śmierci Jehojady, w 25 roku jego panowania, lekkomyślny król pozwolił książętom i dworzanom namówić się i zaczął uprawiać bałwochwalstwo (2Krn.24:17), i pomimo napomnień proroków nie tylko nie poprawił się, ale nawet zabił Zachariasza, syna swojego dobroczyńcy Jehojady, który uratował go od zguby. Prawdopodobnie na tego Zachariasza wskazywał Pan Jezus Chrystus w Mt.23:35, chociaż jest on nazwany tutaj synem Barachiaszowym. Lecz sąd Boży nie zwlekał. Wkrótce liczne wojska Joasza zostały rozbite przez wojsko aramejskie, a pokój został okupiony całym skarbcem świątynnym i pałacowym. Zaraz potem dwaj jego słudzy, Zabad i Jehozabad, w zemście za zabójstwo Zachariasza sprzysięgli się przeciwko niemu i zabili go na jego łożu. A gdy umarł, pochowali go w Mieście Dawida, ale nie pochowali go w grobach królewskich (2Krn.24:25);
2. Joasz zwany też Jehoasz (2Krl.13:9-12) - dwunasty król izraelski, syn Jehoachaza, wnuk Jehu. Za panowania jego ojca, z którym Joasz panował wspólnie przez dwa lata, królestwo izraelskie zostało doprowadzone do zupełnej katastrofy, do czego przyczynili się Aramejczycy, chociaż po błaganiu Jehoachaza Bóg dał Izraelowi wybawiciela (w.5), a za Joasza całkowicie uwolnił od nich. Pomimo, że Joasz czynił zło w oczach Pana, nie odstąpił od wszystkich grzechów Jeroboama i oddawał się bałwochwalstwu, to jednak, jak się wydaje, był mniej bezbożny niż większość królów izraelskich. Joasz odwiedził proroka Elizeusza, gdy ten leżał na łożu śmierci, i płakał nad nim, wypowiadając te same słowa, które wypowiedział kiedyś sam Elizeusz przed cudownym zabraniem Eliasza do nieba: Ojcze mój, ojcze mój, rydwanie Izraela i konnico jego! (2Krl.13:14) – wykrzyknął i otrzymał od proroka zapewnienie trzykrotnego zwycięstwa nad Aramejczykami (w.19,25). Amasjasz, król judzki, który popadł w pychę z powodu swoich zwycięstw nad Edomitami i prawdopodobnie chcący pomścić swoje straty, które spowodowały mu izraelskie wojska, rozpoczął z Joaszem wojnę. Joasz ostrzegał go przed niebezpieczeństwem, mówiąc ironicznie: Oset, który rośnie na Libanie, wysyła do cedru, który rośnie na Libanie, takie wezwanie: Daj swą córkę mojemu synowi za żonę; lecz zwierz dziki, który jest na Libanie, przejdzie się po oście i zdepcze go (2Krl.14:9). Pomimo ostrzeżenia, Amasjasz trwał w uporze i został pokonany pod Bet-Szemesz. Joasz wziął króla judzkiego do niewoli, wszedł do Jeruzalemu, zabrał skarbiec świątynny i królewski, i powrócił do Samarii. Po szesnastoletnim panowaniu (841- 825 przed Chr.) Joasz zmarł i został pochowany w Samarii obok królów izraelskich. Następcą jego został syn jego Jeroboam II (2Krl.14:16);
3. Joasz (Sdz.6:11) - ojciec Gedeona, potomek Abiezera, z plemienia Manassesa. W tym czasie, kiedy Midiańczycy pustoszyli kraj, mieszkał on w Ofra. Chociaż był bałwochwalcą, to z tak mocno bronił swojego syna, który zburzył ołtarz Baala, że lud zaczął nazywać Gedeona od tej pory Jerubbaalem, co znaczy: Niech sam Baal walczy z nim, gdyż zburzył jego ołtarz (Sdz.6:32);
4. Joasz (1Krl.22:26) - najmłodszy syn Achaba, króla izraelskiego, kierujący królestwem podczas nieobecności Achaba, gdy oblegał Ramot Gileadzkie;
5. Joasz (1Krn.4:22) - potomek Judy ze strony jego syna Szeli. On razem ze swoimi krewnymi kiedyś panował w Moabie. Biblia zauważa przy tym: Jak mówią dawne podania;
6. Joasz (1Krn.7:8) - z synów Bekera, drugiego syna Beniamina; naczelnik rodu i rycerz waleczny;
7. Joasz (1Krn.12:3) - syn Szemajasza z Gibei, Beniamita, który przyłączył się do Dawida w Syklag;
8. Joasz (1Krn.27:28) - nadzorca nad zapasami oliwy w czasach panowania Dawida.

1. Job (1M.46:13) - trzeci syn Issachara. W 4M.26:24 i 1Krn.7:1 nazywa się Jaszub;
2. Job (Job.1:1) - pobożny, starotestamentowy cierpiętnik, w ziemi Uz, którego historia jest zawarta w księdze nauczającej ST i nazywającej się jego imieniem. W Ez.14:14,20 wymieniony jest on razem z Noem i Danielem. Mówi też o nim apostoł Jakub w swoim Liście (5:11). W księdze Joba przedstawiony jest jako człowiek nienaganny, prawy, bogobojny i stroniący od złego (1:1). Job żył w czasach patriarchalnych, nawet przed Mojżeszem. Miał siedmiu synów i trzy córki oraz wielki majątek, tak iż, według słów księgi, był to mąż najmożniejszy ze wszystkich mieszkańców Wschodu (w.3). Pobożność Joba szatan tłumaczył przed Panem tym, że Job miał wszystkiego pod dostatkiem. Lecz wyciągnij tylko rękę i dotknij tego, co ma; czy nie będzie ci w oczy złorzeczył? – powiedział szatan do Pana (1:11). W krótkim czasie Job został pozbawiony całego mienia i wszystkich dzieci. Job cierpliwie zniósł tę próbę, nie zgrzeszył Job i nie wypowiedział nic niestosownego przeciwko Panu (1:22). Nagi wyszedłem z łona matki mojej i nagi stąd odejdę. Pan dał, Pan wziął, niech będzie imię Pańskie błogosławione – powiedział Job, gdy wszystko stracił. Później szatan otrzymał pozwolenie od Boga, żeby jeszcze doświadczyć Joba – dotknął Joba złośliwymi wrzodami od stóp aż do głowy (2:7). Pomimo tego Job pozostał niezachwiany w wierze w Boga i nienaganności, chociaż nawet własna żona jego kusiła go słowami: Złorzecz Bogu i umrzyj! (2:9). W swoim cierpieniu siedział on w popiele ze skorupą w rękach, żeby się nią skrobać. Trzej jego przyjaciele, którzy przyszli do niego pocieszyć go, siedem dni i nocy patrzyli na niego w milczeniu. Poczęli głośno płakać i każdy z nich rozdarł swoje szaty, i rzucali proch w górę na swoje głowy (2:12). Po siedmiu dniach Job otworzył w końcu usta swoje i przeklął dzień swego urodzenia (3:1). Bodajby zginął dzień, w którym się urodziłem, i noc, w której powiedziano: Poczęty jest mężczyzna!... Czemu nie umarłem już w łonie matki, czemu nie zginąłem, gdy wyszedłem z łona?... Bo to, czego się bałem, nawiedziło mnie, a to, przed czym drżałem, przyszło na mnie (Job.3). To stało się tematem rozmowy między Jobem i jego przyjaciółmi, zajmującej większą część księgi i kończącej się głęboka pokutą Joba przed Panem, którą Pan przyjął i znowu mu błogosławił. Później dobrobyt znowu powraca do Joba, ma liczną rodzinę, żyje 140 lat, oglądał swoje dzieci i swoich wnuków aż do czwartego pokolenia. I umarł Job stary i syty dni (42:16-17).

1. Jobab (1M.10:29; 1Krn.1:23) - jeden z synów Joktana, syna Hebera;
2. Jobab (1M.36:3) - syn Zeracha z Bosry i drugi król Edomu;
3. Jobab (Joz.11:1) - król Madonu, który zawarł przymierze z Jabinem, królem Chasoru, i innymi królami. Stoczyli oni bitwę z Jozuem nad wodami Merom, lecz zostali pokonani i zabici;
4. Jobab (1Krn.8:9) - potomek Beniamina, wymieniony w rodowodzie;
5. Jobab (1Krn.8:18) - z synów Elpaala, syna Gery i Chuszim.

1. Jocha (1Krn.8:16) - Beniamita, z synów Berii;
2. Jocha (1Krn.11:45) - syn Szimriego, z Tis, jeden z dzielnych rycerzy Dawida.

1. Jochanan (2Krl.25:23; Je.40:8) - syn Kareacha, z judzkich dowódców wojsk w czasach naczelnika Gedaliasza. Po zabiciu Gedaliasza przez Ismaela, on puścił się w pogoń za zabójcą i uwolnił jeńców przez niego uprowadzonych;
2. Jochanan (1Krn.3:15) - najstarszy syn Jozjasza, króla judzkiego, potomek Dawida, umieszczony w rodowodzie;
3. Jochanan (1Krn.3:24) - z synów Elioenajasza, potomek Dawida, umieszczony w rodowodzie;
4. Jochanan (1Krn.5:35) - jeden z arcykapłanów, prawnuk Sadoka. Jego ojciec Azariasz wymieniony jest w szeregu naczelników, w pierwszym okresie panowania Salomona, a syn, też Azariasz – w liczbie kapłanów w świątyni Salomona (1Krn.5:35);
5. Jochanan (1Krn.12:5) - Beniamita, jeden z dzielnych rycerzy Dawida, który przyłączył się do niego wraz z innymi w Syklag;
6. Jochanan (1Krn.12:13) - Gadyta, jeden z dzielnych rycerzy Dawida, który przyłączył się do niego wraz z innymi w warowni na pustyni;
7. Jochanan (Ezd.8:12) - z potomków Azgada, syn Hakkatana, który z Ezdraszem, a z nim 110 mężczyzn, wyruszył z Babilonu za panowania króla Artakserksesa;
8. Jochanan (Ezd.10:6) - Lewita, syn Eliasziba.

1. Joel (1Sm.8:2) - starszy syn proroka Samuela i ojciec śpiewaka Hemana. Kiedy Samuel zestarzał się, Joel i Abiasz byli sędziami Izraela zamiast niego, w Beer-Szebie. Lecz gonili oni za zyskiem, brali datki i naginali prawo; wskutek tego Izraelici zapragnęli mieć króla;
2. Joel (1Krn.4:35) - syn Joszibiasza, potomek Judy, wymieniony w rodowodzie;
3. Joel (1Krn.5:4) - potomek Rubena, ojciec Szemajasza, wymieniony w rodowodzie;
4. Joel (1Krn.5:12) - naczelnik z plemienia Gada;
5. Joel (1Krn.7:3) - syn Izrachiasza, naczelnik w plemieniu Issachara, w czasach Dawida;
6. Joel (1Krn.11:38) - brat Natana, jeden z dzielnych rycerzy Dawida. W 2Sm.23:36 nazywa się: Jigal, syn Natana z Soby;
7. Joel (1Krn.15:7,11; 26:22) - Lewita, naczelnik Gerszomitów, w tym czasie kiedy przenoszono Skrzynię Przymierza z domu Obeda Edomczyka na miejsce przygotowane dla niej przez Dawida w Jeruzalemie;
8. Joel (1Krn.23:8) - syn Laadana, Lewita z rodu Gerszona, w czasach Dawida był jednym z nadzorców skarbca świątyni;
9. Joel (1Krn.27:20) - syn Pedajasza, naczelnik połowy plemienia Manassesa w czasach Panowania Dawida;
10. Joel (2Krn.29:12) - syn Azariasza, Lewita z Kehatytów w czasach króla Hiskiasza, uczestniczący w oczyszczeniu świątyni;
11. Joel (Ezd.10:43) - z potomków Nebo, mający żonę obcoplemienną, którą odprawił w czasach Ezdrasza;
12. Joel (Ne.11:9) - syn Zikriego, zwierzchnik nad Beniamitami mieszkającymi w Jeruzalemie po powrocie z niewoli babilońskiej w czasach Nehemiasza.

1. Jojada (Ne.3:6) - syn Paseacha, naprawiający Bramę Staromiejską w Jeruzalemie po powrocie z niewoli babilońskiej, w czasach Nehemiasza;
2. Jojada (Ne.12:10-11,22) - syn Eliasziba i ojciec Jonatana, jeden z arcykapłanów późniejszego czasu, żyjący po powrocie z niewoli, w czasach Nehemiasza.

1. Jojakim (Ne.12:10) - syn Jeszuy, arcykapłan żydowski w czasach Ezdrasza i Nehemiasza;
2. Jojakim (Ne.12:12; Je.1:3; Da.1:1) - syn i następca Jozjasza, króla judzkiego (patrz Jehojakim).

1. Jojarib (Ezd.8:16) - jeden z naczelników, posłanych przez Ezdrasza do Iddo, przełożonego w miejscowości Kasifia;
2. Jojarib (Ne.11:5) - przodek Maasejasza, z potomków Peresa, który mieszkał w Jeruzalemie po powrocie z niewoli babilońskiej;
3. Jojarib (Ne.11:10) - ojciec Jedajasza, kapłana, który po powrocie z niewoli babilońskiej zamieszkał w Jeruzalemie.

1. Jokteel (Joz.15:38) - miasto w ziemi plemienia Judy, na nizinie;
2. Jokteel ( 2Krl.14:7) - edomickie miasto, które nazywało się wcześniej Sela. Nazwa miasta została zmieniona przez króla Amasjasza, który pokonał Edomitów w Dolinie Solnej i zdobył je.

1. Jonadab (2Sm.13:3) - bratanek Dawida i bliski przyjaciel Amnona, syna Dawida, który doradził Amnonowi, jak ma się zbliżyć do Tamar, siostry brata swego Absaloma, kiedy się dowiedział się o jego miłości do tej kobiety (w.5). Jonadab był człowiekiem bezbożnym i bardzo chytrym;
2. Jonadab (2Krl.10:15; Je.35:6) - syn Rekaba, od niego wywodzili się Rekabici. Zabronił i przykazał swoim potomkom, mówiąc: Nie pijcie wina ani wy, ani wasi synowie na wieki! I nie budujcie domów, nie rozsiewajcie ziarna, nie zakładajcie winnic i nie miejcie na własność, lecz mieszkajcie w namiotach po wszystkie wasze dni, abyście długo żyli na ziemi, na której jesteście gośćmi! (Je.35:6-7). Według 1Krn.2:55, Rekabici byli Kenitami, wywodzącymi się od Chamata, koczowniczego ludu, o którym mówi się pierwszy raz już w czasach Abrahama (1M.15:18:21).

1. Jonasz (2Krl.14:25; Jon.1:1) - prorok, który żył w czasach panowania króla izraelskiego Jeroboama, syna Joasza. Był synem Amittaja z Gat-Chefer, dlatego mieszkał w ziemi plemienia Zebulona i niewątpliwie pochodził z tego plemienia. Jonasz przepowiadał o wzroście potęgi i zwycięstwach Izraelitów za panowania króla Jeroboama (2Krl.14:25-27). Objęcie przez niego władzy zwykle określa się na 825 rok przed Chr. Osobę proroka Jonasza znamy z jego księgi: Jonasz, syn Amittaja, otrzymał kiedyś od Boga nakaz pójścia do Niniwy, żeby głosić upamiętanie i zgubę miasta z powodu jego bezbożności, jeśli mieszkańcy nie upamietają się. Lecz prorok, zamiast wykonać nakaz Boży, skierował się do Jaffy, wsiadł na statek i odpłynął do Tarszyszu, Fenickiej kolonii w Hiszpanii. Podczas morskiej podróży statek dosięgła potężna burza, a żeglarze w strachu zaczęli rzucać losy, żeby dowiedzieć się, z czyjej winy ściągnęli na siebie gniew Boży. Los padł na Jonasza, który przyznał się i prosił żeglarzy, żeby wrzucili go do morza, co też uczynili szybko, a burza ucichła. Jonasza połknęła wielka ryba, którą do tego wyznaczył Pan. Będąc we wnętrznościach ryby trzy dni i noce, Jonasz modlił do Pana i został wypluty przez rybę na ląd. Po tym wybawieniu prorok Jonasz powtórnie otrzymał Boży nakaz, żeby iść do Niniwy, i poszedł tam. A Niniwa – mówi się w prorockiej księdze – była bardzo wielkim miastem, na trzy dni drogi pieszej. A Jonasz rozpoczął wędrówkę do miasta, odbywając drogę jednego dnia, i wołał tak: Jeszcze czterdzieści dni pozostaje do zburzenia Niniwy (Jon.3:3-4). Jego kazanie napełniło trwogą serce króla Niniwy i mieszkańców; zaczęli pokutować i wskutek ich pokuty Pan oszczędził Niniwę. Jonasz był zawiedziony, że Boży sąd nie dokonał się nad miastem i skarżył się z tego powodu Bogu. Ach, Panie! Czy nie to miałem na myśli, gdy jeszcze byłem w mojej ojczyźnie? Dlatego pierwszym razem uciekałem do Tarszyszu; wiedziałem bowiem, że Ty jesteś Bogiem łaskawym i miłosiernym, cierpliwym i pełnym łaski, który żałuje nieszczęścia (4:2). Oczekując spełnienia swojego proroctwa, zrobił sobie szałas i ukrywał się w nim przed słońcem. Z woli Bożej w jedną noc wyrósł z ziemi krzew rycynowy, który dawał cień jego głowie; lecz na drugi dzień rano, robak podgryzł krzew i on usechł. Słońce znowu prażyło głowę Jonasza. Z powodu tego życzył sobie śmierci. Wtedy Pan powiedział do niego: Ty żałujesz krzewu rycynowego, koło którego nie pracowałeś i którego nie wyhodowałeś; wyrósł on w ciągu jednej nocy i w ciągu jednej nocy zginął, a Ja nie miałbym żałować Niniwy, tego wielkiego miasta, w którym żyje więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie umieją rozróżnić między tym, co prawe, a tym, co lewe, a nadto wiele bydła? (4:10-11). Oszczędzona przez Boga Niniwa istniała jeszcze ponad 200 lat, póki nie została zniszczona przez Nebukadnesara. W ostatnim, 4 rozdziale, księgi Jonasza, opowiadanie o nim nagle się urywa. Na proroka Jonasza wskazuje sam Pan Jezus Chrystus w słowach: Albowiem jak Jonasz był w brzuchu wieloryba trzy dni i trzy noce, tak i Syn Człowieczy będzie w łonie ziemi trzy dni i trzy noce (Mt.12:39-41). Ród zły i cudzołożny – mówi On w innym miejscu – domaga się znaku, ale znak nie będzie mu dany, chyba tylko znak Jonasza (Mt.16:4; Łk.11:29-32);
2. Jonasz (Mt.16:17) - ojciec apostoła Szymona Piotra.

1. Jonatan (1Sm.13:2-3, w 1Krn.9:39-40 – Jehonatan) - najstarszy syn króla Saula i bliski przyjaciel Dawida. Jonatan pierwszy raz pojawia się w biblijnej historii wkrótce po objęciu tronu przez Saula. Interesująca jest historia przyjaźni Jonatana z Dawidem. Miłował Dawida, jak siebie samego (1Sm.18:1), i miłość tę żywił do niego do samej swojej śmierci. Pierwszym wojennym jego czynem było rozbicie załogi filistyńskiej w Gibei. Obok dzielności, Jonatana wyróżniała też, jak mówiliśmy, bliska i wierna przyjaźń z Dawidem. Ta przyjaźń zaczęła się od tego dnia, kiedy Dawid odniósł zwycięstwo nad Goliatem (1Sm.18:1) i trwała do śmierci Jonatana na krwawych zboczach Gilboa. Na znak przyjaźni Jonatan podarował Dawidowi swoją wierzchnią szatę, swój miecz, łuk i pas. Kiedy Saul chciał zabić Dawida, Jonatan dwa razy uratował go od śmierci, narażając nawet swoje życie (1Sm.19:1-7; 20). Jonatan miał świadomość, że tron ojca, który w naturalny sposób powinien być jego po śmierci ojca, wcześniej lub później obejmie Dawid; lecz ta myśl nigdy nie wpływała na przyjacielskie stosunki między nimi. Gdyby Dawid został królem, to Jonatan nie chciał niczego więcej dla siebie, jak tylko zostać drugim po nim (1Sm.23:17). W Choreszy na pustyni Zyf Jonatan z Dawidem widzieli się ostatni raz. Obaj zawarli między sobą przymierze przed Panem (1Sm.23:18). Później o Jonatanie Biblia nic nie mówi aż do samej tragicznej bitwy na górze Gilboa, w której został zabity (1Sm.31:20). Jego ciało z ciałem Saula i jego synów, zostało zdjęte z muru Bet-Szean i spalone w Jabesz (1Sm.31:12) przez jego mieszkańców. Po paru latach ich kości Dawid przeniósł stamtąd i zostały pochowane w Sela, w grobie Kisza, ojca Saula. Swój smutek z powodu śmierci swojego przyjaciela Dawid wyraził w pieśni, w której pierwsze miejsce zajmuje oczywiście Jonatan: Chluba twoja, o Izraelu, Na twoich wzgórzach poległa, Jakże padli bohaterzy! Nie mówcie o tym w Gat, Nie głoście po ulicach Aszkalonu, Aby się nie weseliły córki filistyńskie, Aby nie wykrzykiwały radośnie córki nieobrzezanych! O góry Gilboa! Niechaj nie pada na was rosa ni deszcz, Wy pola oszukańcze, Gdyż tam splamiona została tarcza bohaterów, Tarcza Saula, jakby nie była namaszczona olejem. Przed krwią pobitych, przed tłuszczem bohaterów Nie cofał się nigdy łuk Jonatana, A miecz Saula nie wracał próżno. Saul i Jonatan, ukochani i przyjemni, I za życia swego i w godzinie śmierci nie rozłączeni; Od orłów szybsi, od lwów silniejsi. Córki izraelskie! Płaczcie nad Saulem, Który was ubierał w szkarłat ozdobny, Który przypinał złote ozdoby do szat waszych. Jakże padli bohaterzy pośród bitwy, Jonatan na twoich wzgórzach leży zabity. Żal mi ciebie, bracie mój, Jonatanie, Byłeś mi bardzo miły; Miłość twoja była mi rozkoszniejsza Niż miłość kobiety. Jakże padli bohaterzy, Poginęły rynsztunki bojowe (2Sm.1:19-27). Po Jonatanie pozostał pięcioletni syn Meribbaal, przez którego ród Jonatana kontynuowany był do czasów Ezdrasza (1Krn.9:40);
2. Jonatan (2Sm.21:20) - syn Szymei, brata Dawida. Zabił on olbrzyma gdy złorzeczył Izraelowi, który miał po sześć palców u rąk i nóg;
3. Jonatan (2Sm.15:27) - syn arcykapłana Ebiatara. Towarzyszył królowi Dawidowi razem ze swoim ojcem do góry Oliwnej podczas jego ucieczki z Jeruzalemu w czasie buntu Absaloma, a później wrócił do Jeruzalemu i stąd donosił mu o zamiarach i planach Chuszaja. Później mówi się o Jonatanie podczas namaszczenia Salomona na króla. To on powiadomił Adoniasza o tym wydarzeniu (1Krn.1:42-43). Ze słów Adoniasza: Wejdź, gdyżeś mąż dzielny i zapewne pomyślną wieść przynosisz – można wywnioskować, że Jonatan, jak jego ojciec, trzymał stronę Adoniasza;
4. Jonatan (1Krn.2:32-33) - z synów Jady, brata Szammaja, potomek Judy;
5. Jonatan (1Krn.11:34) - syn Szagiego z Haranu, jeden z dzielnych rycerzy Dawida. W 2Sm.23:32 nazywa się Jehonatan;
6. Jonatan (Ezd.8:6) - ojciec Ebeda, z potomków Abeda, który z 50 mężczyznami wyruszył z Ezdraszem z Babilonu za panowania króla Artakserksesa;
7. Jonatan (Ezd.10:15) - syn Asahela, jeden z dwóch, którzy sprzeciwili się rozwiązaniu sprawy małżeństw mieszanych z kobietami obcoplemiennymi;
8. Jonatan (Ne.12:11) - jeden z arcykapłanów, syn Jojady i ojciec Jadduy. W Ne.12:22-23 nazywa się Jehonatan;
9. Jonatan (Ne.12:14) - głowa rodziny kapłańskiej Mallucha w czasach króla Jojakima;
10. Jonatan (Ne.12:35 - ojciec kapłana Zachariasza, uczestniczącego w poświęceniu muru Jeruzalemu w czasach Ezdrasza i Nehemiasza;
11. Jonatan (Je.37:15) - kanclerz w czasach króla Sedekiasza;
12. Jonatan (Je.40:8) - syn Kareacha i brat Jochanana, z dowódców judzkich, którzy przybyli do naczelnika Gedaliasza.

1. Joram (2Sm.8:10) - syn Toi, króla Chamatu, wyprawiony przez swojego ojca, żeby pozdrowić w jego imieniu Dawida, z okazji jego zwycięstwa nad Hadadezerem, królem Soby. W 1Krn.10:18, w hebrajskim języku nazywa się on Hadoram;
2. Joram (2Krl.8:16 i następne) - drugi syn Achaba, król izraelski, brat i następca Achazjasza (889-877 przed Chr.). Chociaż zniszczył bałwana Baala swego ojca i bezbożne bałwochwalstwo przed nim, pomimo to jednakże brnął w grzechach, do których przywiódł Izraela Jeroboam, syn Nebata, i od nich nie odstąpił (2Krl.3:2-3). (w tych wersetach nazywa się Jehoram). Na początku jego panowania król Moabu Mesza odłączył się od królestwa izraelskiego i przestał płacić mu daninę. Z pomocą Jehoszafata, króla judzkiego, i króla Edomu, Joram wyruszył z wojskiem na buntownika. Po siedmiu dniach zbliżyli się do ziemi moabskiej i znaleźli się w takim miejscu, gdzie nie było wody. Jehoszafat zwrócił się o pomoc i radę do proroka Elizeusza, który wtedy był z wojskiem. Elizeusz wykorzystując okazję surowo napomniał Jorama za jego czyny, lecz ze względu na Jehoszafata zwrócił się do Pana. Wykopane kanały w cudowny sposób wypełniły się wodą. Później nieprzyjaciel tę wodę wziął za krew. Myśląc, że sprzymierzeńcy zaczęli między sobą się bić, Moabici w pośpiechu wyszli z obozu zbierać zdobycz, a zamiast zdobyczy, natknęli się na silny atak. Sprzymierzeńcy zmusiwszy nieprzyjaciela do ucieczki, z powodzeniem ścigali go i zajęli całą ziemię moabską. We władaniu Moabitów pozostało tylko umocnione miasto Kir-Chareszet, lecz i ono zostało zdobyte. Król Moabu dla przebłagania bogów złożył swojego syna pierworodnego na całopalenie na murze, co spowodowało wielkie wzburzenie wśród izraelitów, tak iż odstąpili od miasta i powrócili do siebie (2Krl.3:27). Za panowania Jorama Izraelici często cierpieli z powodu najazdu Aramejczyków. Prorok Elizeusz, którego życie ściśle było związane z wydarzeniami podczas panowania Jorama. W cudowny sposób powiadamiał króla o tym wszystkim, co działo się w obozie nieprzyjaciela. Aramejczycy dowiedzieli się o tym i wysłali uzbrojony oddział, żeby pojmać proroka, lecz Pan poraził żołnierzy ślepotą, a prorok zaprowadził ich do Samarii i przekonał Jorama, żeby ten postąpił z nimi miłosiernie i wyprawił z powrotem do swoich. I odtąd Aramejczycy już nie wyruszali na łupieżcze wyprawy do ziemi izraelskiej. Po jakimś czasie znowu Samarię otoczyli Aramejczycy i doprowadzili miasto do wielkiego głodu. Król przypisywał to nieszczęście prorokowi i chciał nawet pozbawić go życia, lecz ten który miał to zrobić wrócił z obietnicą, że miasto wkrótce będzie wolne i że żywność będzie sprzedawana po niskiej cenie. Tak też się stało. W obozie Aramejczyków usłyszano zgiełk zbliżającego się wojska i oni rzucili się do ucieczki, zostawiając wszystko (2Krl.6:24-33; 7). Wkrótce potem, kiedy król Aramu został zabity przez Chazaela, Joram chciał wykorzystać to i razem z Achazjaszem, królem judzkim, wyruszył na Ramot Gileadzkie. Raniony podczas tej wyprawy przez Aramejczyków, Joram wrócił do Jezreela leczyć się i tutaj został zabity przez Jehu. Jego ciało zostało rzucone na pole Nabota. W tym samym czasie Jehu zabił Achazjasza i później wytępił cały ród Achaba (2Krl.3; 4:8-32; 7; 8:28-29; 9:24-26). Panowanie Jorama jest interesujące z powodu działalności proroków Eliasza i Elizeusza. Działalność pierwszego trwała do szóstego roku panowania Jorama, a drugiego odnosi się prawie do całego pozostałego okresu panowania;
3. Joram (1Krn.3:11 – w tym wersecie nazywa się Joram, w pozostałych, Jehoram; 2Krn.21:1-20; 1Krl.22:51; 2Krl.1:17; 8:16-24; Mt.1:8) - syn Jehoszafata, król judzki, tron objął w 889 r. przed Chr. Zabił sześciu swoich braci, którym ojciec zostawił w dziedzictwie wielkie bogactwo i umocnione miasta. Razem z nimi zabił też niektórych z książąt izraelskich. taki był początek jego panowania. Ożenił się z Atalią, córką Achaba, i pod jej złym wpływem Joram nie tylko sam popadł w bałwochwalstwo, lecz też zmuszał swoich poddanych do naśladowania go. Piętnujący list, pełen gróźb, wysłany do niego przez proroka Eliasza, nie otrzeźwił go i nie doprowadził do upamiętania i poprawy, wskutek czego jego ośmioletnie panowanie było całym szeregiem nieszczęść. Edomici odłączyli się od niego, a on sam ledwo umknął z ich rąk. W tym samym czasie zbuntowało się przeciw niemu umocnione miasto Libna. Filistyńczycy i Arabowie wystąpili przeciwko niemu, spustoszyli jego pałac i uprowadzili do niewoli jego synów, prócz najmłodszego Jehoachaza. On sam, aby wykonało się proroctwo, zachorował na nieuleczalną chorobę jelit. Zmarł po dwóch latach. I umarł wśród ciężkich boleści. Jego ludzie nie zapalili na jego cześć ogniska, jak je zapalano dla jego przodków... Gdy odszedł, nikt go nie żałował. Pogrzebano go w Mieście Dawida, lecz nie w grobach królewskich (2Krn.21:19-20);
4. Joram (1Krn.26:25) - Lewita, przodek Szelomita, w czasach Dawida.

Brzegi Jordanu

Dolina rzeki Jordan

1. Joszafat (1Krn.11:43) - z Miteny, jeden z dzielnych rycerzy Dawida;
2. Joszafat (1Krn.15:24) - jeden z kapłanów, trąbiący przed Skrzynią Bożą podczas jej przenosin z domu Obeda Edomczyka do Jeruzalemu.

1. Jotam (Sdz.9:5) - syn Gedeona; jedyny, który uratował się przed Abimelechem, który wybił wszystkich swoich braci i sam ogłosił się królem Sychem;
2. Jotam (2Krl.15:30,32-38) - syn i następca Azariasza, nazywanego Uzjaszem lub Uzzjaszem, król judzki. Chociaż twierdzi się, że panował tylko 16 lat, lecz królewska władza była w jego rękach już wcześniej od paru lat, z przyczyny trądu, na który chorował jego ojciec, Azariasz (2Krl.15:5). Główne dokonania jego panowania, opisane w 2Krl. i 2Krn. polegały na zwycięstwach nad Ammonitami, na umocnieniu Jeruzalemu i wzmocnieniu Judy. W czasach Jego panowania prorokowali prorocy: Izajasz, Ozeasz i Micheasz. Wymieniony jest w rodowodzie Pana Jezusa (Mt.1:9);
3. Jotam (1Krn.2:47) - syn Johdaja, potomek Judy, wymieniony w rodowodzie.

1. Jozabad (1Krn12:5) - Beniamita, z Gederot, jeden z dzielnych rycerzy Dawida, który przyłączył się do niego wraz z innymi w Syklag;
2. Jozabad (1Krn.12:21) - dwaj dowódcy nad tysiącami, z plemienia Manassesa, którzy przyłączyli się do Dawida podczas jego drogi do Syklag;
3. Jozabad (2Krn.31:12) - jeden z nadzorców, opiekujący się dziesięcinami i poświęconymi darami, wyznaczony przez króla Hiskiasza;
4. Jozabad (2Krn.35:9) - jeden z naczelników lewickich za panowania króla Jozjasza, który razem z innymi naczelnikami darował Lewitom na ofiary paschalne 5 tys. owiec i 500 wołów;
5. Jozabad (Ezd.8:33) - syn Jeszuy, z Lewitów, w czasach Ezdrasza;
6. Jozabad (Ezd.10:22) - kapłan mający żonę obcoplemienną, którą odprawił w czasach Ezdrasza;
7. Jozabad (Ne.8:7) - z Lewitów, pomagających Ezdraszowi przy wyjaśnianiu ludowi Zakonu;
8. Jozabad (Ne.11:16) - z Lewitów pełniących służbę na zewnątrz świątyni Bożej w czasach Nehemiasza, po powrocie z niewoli babilońskiej.

1. Jozjasz (2Krl.21:24 i inne) - syn i następca Amona, szesnasty król judzki. Rozpoczął panowanie mając osiem lat i panował przez 31 lat. Wyróżniał się czystością życia i pobożnością. Stopniowo tępił bałwochwalstwo, wprowadzone przez jego poprzedników, oczyszczając Judę i Jeruzalem z wyżyn i świętych gajów, bałwanów i odlewanych posągów (2Krn.34:3). W osiemnastym roku panowania Jozjasz nakazał rozpocząć odnowienie świątyni Jerozolimskiej. W czasie prac arcykapłan Chilkiasz znalazł księgę zakonu Mojżeszowego. Jozjasz zebrał starszych i lud, i nakazał czytać księgę zakonu na głos, a po jej przeczytaniu zobowiązał się przed Bogiem wiernie zachowywać wszystkie przykazania Jego zakonu i zobowiązał do tego cały swój lud. Później ze szczególną gorliwością zabrał się do usuwania wszystkich śladów bałwochwalstwa: posągów, wyżyn, pogańskich świątyń itd., a później według nakazu Bożego zarządził obchodzenie Paschy bardzo uroczyście (2Krn.35:3-18). Osobiście dał na to święto 30 tys. jagniąt i koźląt oraz 3 tys. wołów. W 31 roku panowania Jozjasza faraon Necho wyprawił się z wojskiem nad Eufrat, żeby walczyć z królem Aramu. Jozjasz, nie chcąc dopuścić do jego przejścia przez ziemię judzką, wyruszył aby się z nim potykać. Faraon wysłał do Jozjasza z takim poselstwem: Co jest między nami, królu judzki? Nie przeciwko tobie dziś wyruszyłem, lecz przeciwko domowi, z którym jestem w stanie wojny. Bóg zaś kazał mi, ażebym się śpieszył. Nie sprzeciwiaj się Bogu, który jest ze mną, aby cię nie zgubił (2Krn.35:21). Lecz Jozjasz nie posłuchał rady i ostrzeżenia faraona i wyruszył z wojskiem przeciwko niemu na równinę Megiddo, znajdującą się w ziemi plemienia Issachara. W bitwie został śmiertelnie ranny i zmarł z powodu rany, mając 39 lat. Jego ciało zostało pochowane w Jeruzalemie, a cały lud gorzko opłakiwał najlepszego ze swoich królów. Prorok Jeremiasz ułożył pieśń żałobną o Jozjaszu (2Krn.35:25);
2. Jozjasz (Za.6:10) - syn Sefaniasza. W jego domu, nakazu proroka Zachariasza, zebrali się starsi ludu w celu uroczystego poświęcenia Jozuego na arcykapłana.

1. Jozue (Joz.1:1) - syn Nuna, nazwany w 2M.24:13 służącym Mojżesza, gdyż pomagał mu w jego dziele. Pierwotne jego imię brzmiało Hoszea (4M.13:8). Pierwszy raz spotykamy się z Jozuem w tym czasie, kiedy Izraelici przygotowywali się do bitwy z Amalekitami w Refidim. Mojżesz powierzył mu dowództwo nad wojskiem izraelskim (2M.17:9). W tym czasie Jozue miał 44 lata, chociaż był nazywany młodym (2M.33:11). Mojżesz szybko odkrył w nim cechy niezbędne dla przyszłego przywódcy całego ludu. Wkrótce po zwycięskiej bitwie z Amalekitami, pojawia się wśród 12 wywiadowców, wysłanych przez Mojżesza, żeby obejrzeli ziemię kananejską (4M.13:16-17). Był jednym z dwóch, którzy opisali ją pomyślnie dla Izraela (14:6). Pod koniec czterdziestoletniej wędrówki Izraelitów przez pustynię Jozue, który pozostał w liczbie niewielu Izraelitów, którzy przeżyli ten czas, według nakazu Bożego został wyznaczony przez Mojżesza na naczelnika ludu (4M.27:18-19; 5M.31:14,23). Osiemdziesięcioczteroletni Jozue w cudowny sposób przeszedł na czele Izraela przez Jordan, zarządzając obrzęd obrzezania i obchodzenia Paschy, i tak wszedł do ziemi Obiecanej. Później rozpoczął się szereg wojen z Kananejczykami, w czasie których Jozue i lud izraelski odnosili prawie ciągłe zwycięstwa. Pierwsze miasto, po przejściu przez Jordan – Jerycho, zostało wzięte przez nich bez walki, w cudowny sposób rozpadły się mury Jerycha, i wszystko zniszczono ogniem i mieczem. Później zdobyto miasto Aj, czytano zakon na górze Ebal w obecności całego Izraela. Potem po pokojowym przymierzu z Gibeonitami (Joz.9), Izraelici odnieśli zwycięstwo nad sprzymierzonymi wojskami pięciu królów kananejskich, którzy napadli na Gibeonitów, i w tym czasie zajęli całą południową część ziemi kananejskiej, do Kadesz-Barnea (Joz.10). W najwyższym stopniu interesująca jest krwawa bitwa pod Gibeonem, w dolinie Ajalon. Nieprzyjaciel, rozbity przez Izraelitów i rażony wielkimi kamieniami z nieba, jednak nie został całkowicie zniszczony, a dzień chylił się ku końcowi. Słońce, zatrzymaj się w Gibeonie, A ty, księżycu, w dolinie Ajalon! – wykrzyknął Jozue. I zatrzymało się słońce, i stanął księżyc, dopóki naród nie zemścił się na swoich nieprzyjaciołach. Czy nie jest to zapisane w Księdze Prawego? I zatrzymało się słońce pośrodku nieba i nie śpieszyło się do zachodu nieomal przez cały dzień (10:12-13). Podobne cudowne wydłużenie dnia miało miejsce w historii króla Hiskiasza (Iz.38:8). Po zdobyciu połowy Kanaanu, Jozue wrócił do Gilgal. Później skierował się nad wody Merom, pokonał sprzymierzonych książąt północnego Kanaanu pod przywództwem Jabina, króla Chasoru, i doszedł do bram Sydonu i góry Hermon. W ciągu sześciu lat, sześć plemion kananejskich i trzydzieści jeden królów, zostało pokonanych przez Jozuego i prawie wszędzie unicestwionych z wyjątkiem Filistyńczyków. W ten sposób została oczyszczona cała ziemia dla Izraelitów od Pustyni Arabskiej do Libanu (rozdz.11-12). Po tym wszystkim Jozue, który już osiągnął podeszły wiek, przy współudziale arcykapłana Eleazara i naczelników plemion izraelskich, przystąpił do podziału ziemi Obiecanej, przy czym wszystkie plemiona otrzymały swoje działy tak, jak długo przedtem przepowiadał patriarcha Jakub, błogosławiąc dzieci swoje (1M.49). Sam Jozue otrzymał od ludu jako dział Timnat-Serach w górach Efraim. W Szilo stała Skrzynia Przymierza, wyznaczone zostało sześć miast schronienia, 48 osiem miast przeznaczono dla Lewitów, a żołnierze zostali rozpuszczeni do domów. Po jakimś czasie Jozue zgromadził cały lud, przekonywał do wykonywania zakonu Bożego, do wierności Bogu, do unikania pogan, którzy pozostali wśród nich, żeby nie wchodzić w żadne pokrewieństwo z nimi. Później w Sychem zawarł przymierze z ludem i nadał mu przepisy oraz prawo. Jozue zmarł mając 110 lat i został pochowany w granicach swego dziedzictwa, w Timnat-Serach. Jego imię jest wymienione w Dz.7:45 i w Hbr.4:8;
2. Jozue (1Sm.6:14) - mieszkaniec Bet-Szemesz, na polu którego zatrzymał się wóz, wiozący Skrzynię Przymierza z ziemi filistyńskiej, z Ekronu;
3. Jozue (2Krl.23:8) - naczelnik Jeruzalemu, od imienia którego została nazwana miejska brama. Położenie tej bramy jest zupełnie niewiadome, i o samym Jozuem nigdzie w innym miejscu nie mówi się;
4. Jozue (Agg.1:1,14; Za.6:11) - syn Jehosadaka, arcykapłan żydowski. Pierwszy arcykapłan po powrocie Żydów z niewoli. Pomagał Zerubabelowi w budowie drugiej świątyni Jerozolimskiej (Ezd.5:2 – Jeszua, syn Josadaka). Prorok Zachariasz widział Jozuego w widzeniu, stojącego przed aniołem Pana w brudnej szacie i szatana stojącego po jego prawicy, żeby go oskarżać. Anioł Pana oddał szatana sądowi Pana i przyoblekł Jozuego w szaty odświętne (Za.3:1-6). Po jakimś czasie Zachariasz otrzymał nakaz Boży, żeby zrobić dla niego złotą koronę (Za.6:10-14). Jozue, syn Jehosadaka, był niewątpliwie jednym z większych arcykapłanów. W proroctwie Zachariasza jest on praobrazem Chrystusa Zbawiciela, z którego jako Latorośli, miała wyrosnąć latorośl i który miał zbudować Kościół Boży na ziemi (Za.6).

1. Józef (1M.30:23 i inne) - starszy z dwóch synów patriarchy Jakuba i Racheli, brat Beniamina. Urodził się w Mezopotamii w 2256 r. przed Chr. O Józefie pierwszy raz mówi się w 1M., gdy miał tylko 17 lat. Jakub szczególnie kochał go za jego niewinność i prostotę. Pasąc stada swojego ojca razem ze swoimi braćmi i widząc niekiedy lekkomyślne ich zachowanie, Józef prawdopodobnie informował o tym swojego ojca. Za to i za okazywane pierwszeństwo Józefowi przez ojca, przed innymi dziećmi, bracia znienawidzili go. Ich nienawiść jeszcze bardziej się wzmogła z powodu dwóch snów, które miał Józef, które przepowiadały, że jego bracia będą mu się kłaniać. Słuchajcie, proszę, tego snu – powiedział kiedyś do braci – który mi się śnił: Oto wiązaliśmy snopy na polu; wtem snop mój podniósł się i stanął, a wasze snopy otoczyły go i pokłoniły się mojemu snopowi. ― Czy chciałbyś naprawdę królować nad nami? – odpowiedzieli mu na to bracia. W obecności ojca opowiadał Józef drugi swój sen: Oto słońce, księżyc i jedenaście gwiazd kłaniało mi się. ― Cóż to za sen, który ci się śnił? – odezwał się z niezadowoleniem ojciec. – Czyż więc ja, matka twoja i bracia twoi mielibyśmy przyjść i pokłonić ci się do ziemi? Dlatego bracia Józefa postanowili zabić go, lecz później potajemnie sprzedali go jako niewolnika, za 20 srebrników, karawanie Ismaelitów, wiozących wonne korzenie, balsam i mirrę do Egiptu. Później zabili kozła, zamoczyli ubranie Józefa we krwi i wrócili do Jakuba ze słowami: Znaleźliśmy to! Rozpoznajże, czy to szata syna twego, czy nie? Jakub zaraz rozpoznał szatę Józefa. To jest szata syna mojego – wykrzyknął – dziki zwierz pożarł go; tak, z pewnością rozszarpał Józefa. Wtedy Jakub rozdarł szaty swoje i włożył wór na biodra, i przez długi czas opłakiwał syna swego. Na wszystkie próby pocieszenia odpowiadał: W żałobie zejdę do syna mego do grobu (szeol). W Egipcie Józef został sprzedany dowódcy straży przybocznej faraona, Potyfarowi (patrz Potyfar). Ten dworzanin najpierw uczynił młodego hebrajskiego niewolnika sługą w swoim domu, a później, zobaczywszy jego uczciwość, powierzył zarządzanie całym domem. I rzeczywiście, wszystko co robił Józef, kończyło się pomyślnie, a błogosławieństwo Boże w widoczny sposób spoczywało na wszystkim, co miał Egipcjanin w domu i na polu. A Józef był pięknej postawy i miał piękny wygląd – mówi Biblia (1M.39:6), i oto jego piękno i młodość zainteresowały żonę Potyfara. Lecz Józef nie poddał się pokusie: Jakże miałbym więc popełnić tak wielką niegodziwość i zgrzeszyć przeciwko Bogu? – mówił. Nie mogąc skłonić Józefa do grzechu, oskarżyła go o próbę nastawania na jej cześć. Rozgniewany Potyfar uwięził Józefa w więzieniu, gdzie trzymano królewskich więźniów (rozdz.29). Na początku uwięzienia dla Józefa było bardzo ciężko. Nogi jego skrępowano pętami; dostał się w żelazne kajdany (Ps.105:18) – mówi o tym psalmista, lecz i w więzieniu Pan był z nim i sprawił, że szczęściło mu się we wszystkim, cokolwiek czynił (1M.39:23). Swoim zachowaniem pozyskał zaufanie przełożonego więzienia, który powierzył mu nadzór na wszystkimi więźniami, będącymi w więzieniu. W cudowny sposób wyjaśnił sny podczaszego i piekarza królewskiego, których król uwięził w więzieniu. Józef został uwolniony z więzienia po dwóch latach, a kiedy wyjaśnił faraonowi dwa jego sny o siedmiu tłustych i siedmiu chudych krowach, o siedmiu kłosach suchych i siedmiu kłosach pięknych, wtedy faraon uczynił go namiestnikiem całej ziemi egipskiej i nadał mu imię: Safenat-Paneach (objawiający ukryte). W tym samym czasie dał mu faraon za żonę Asenat, córkę Poti-Fera, kapłana z On, z którą miał dwóch synów – Manassesa i Efraima. Józef wtedy miał 30 lat. Względy okazane Józefowi przez faraona, są zapisane w 1M.41:42-43: Potem zdjął faraon pierścień z ręki i włożył go na rękę Józefa, kazał go też odziać w szaty z delikatnego płótna i zawiesił złoty łańcuch na jego szyi, kazał go też obwozić na drugim wozie swoim, a wołano przed nim: Na kolana! Tak ustanowił go namiestnikiem całej ziemi egipskiej. Pierwsze, co zrobił Józef na nowym stanowisku, to obejrzał całą ziemię egipską (1M.41:46). Przez siedem lat urodzaju Józef gromadził zboże i składował w miastach. Po siedmiu latach urodzaju nastąpił siedmioletni głód. Zaczęło brakować chleba i Józef otworzył spichlerze ze zbożem. Najpierw sprzedawał je za srebro, później za bydło, konie, woły, owce i osły, a w końcu za pola i ziemie Egipcjan, tak że wszystko stopniowo przeszło na własność faraona. W ten sposób Józef kupił całą ziemię egipską dla faraona i dostarczał ludowi zboże w latach głodu. Gdy minęły lata głodu, dał ludziom ziarno na siew i od tego czasu na zawsze stało się prawem, że piąta część zbiorów należy do faraona (1M.41:46-49, 53-56). Głód, który dotknął Egipt, dotknął też ziemię kananejską. Jakub dowiedział się, że w Egipcie można kupić zboże i wysłał wszystkich swoich synów, prócz Beniamina, do Egiptu, aby zakupili zboże. Była to ich pierwsza podróż do Egiptu. W Egipcie zostali przedstawieni Józefowi. Chcąc wypróbować ich, Józef udał, że ich nie zna, i obszedł się z nimi surowo, oskarżając ich nawet o szpiegostwo; kiedy zaś bracia na swoje usprawiedliwienie opowiedzieli dokładnie o swoim ojcu i najmłodszym bracie Beniaminie, wtedy Józef wypuścił ich z Egiptu, ale zostawił u siebie Symeona jako zakładnika, dopóki nie przyprowadza do niego Beniamina (1M.42). Przywiezione zboże skończyło się, a głód ciągle jeszcze trwał. Jakub powtórnie kazał swoim synom jechać do Egiptu po zboże, a oni zaczęli prosić, żeby z nimi pojechał też Beniamin. Nie pójdzie syn mój z wami – mówił na to Jakub – gdyż brat jego umarł, a on jeden tylko pozostał; jeśliby go więc spotkało co złego w drodze, którą pójdziecie, doprowadzicie mnie, osiwiałego ze zmartwienia, do grobu (1M.42:38). Juda wtedy mu powiedział: Pozwól iść chłopcu temu ze mną... Ja ręczę za niego, ode mnie żądaj jego zwrotu. Jeżeli nie przywiodę go do ciebie i nie stawię go przed tobą, będę wobec ciebie obciążony winą po wszystkie dni (1M.43:8-9). Jakub tym razem ustąpił. A Bóg Wszechmogący – powiedział przy tym – niech was obdarzy miłosierdziem u tego męża, aby wypuścił wolno tamtego brata waszego i Beniamina, a ja, jeśli mam być osierocony, to niech już będę osierocony (1M.43:14). Po przybyciu do Egiptu, bracia Józefa pokłonili się mu do ziemi. Józef zapytał: Czy zdrów jest stary ojciec wasz, o którym mi opowiadaliście? Czy jeszcze żyje? Oni odpowiedzieli: Zdrów jest sługa twój, ojciec nasz, jeszcze żyje. I ponownie oddali mu głęboki pokłon. Zobaczywszy Beniamina, brata swego, Józef zapytał: Czy to wasz najmłodszy brat, o którym opowiadaliście mi? Potem rzekł: Bóg niech ci będzie miłościw, synu mój! Podczas posiłku bracia siedzieli według starszeństwa, według swoich lat. Przy stole Beniamin otrzymał pięć razy większą porcję jadła niż pozostali bracia. Po obiedzie Józef rozkazał zarządcy swego domu, żeby napełnił ich wory żywnością, i na wierzch każdego wora włożył pieniądze, a do wora Beniamina dodatkowo srebrny kubek. Następnego dnia bracia wyruszyli w powrotną drogę; lecz nie zdążyli daleko oddalić się od miasta, gdy zarządca na rozkaz Józefa dogonił ich i oskarżył ich o kradzież. Kiedy zatrzymali się i zrobili ogólny przegląd, znaleźli kubek w worze Beniamina. W tedy powrócili z powrotem do miasta. Gdy stanęli przed Józefem, prosili go, żeby ich zatrzymał jako niewolników zamiast Beniamina, a jego wyprawił do ojca. Józef nie zgadzał się. Tylko ten mąż, u którego znaleziono kubek, będzie moim niewolnikiem – powiedział on. Wtedy Juda opowiedział mu wszystkie okoliczności, które poprzedziły ich drugą podróż do Egiptu, i o tym, jak przyjął na siebie odpowiedzialność za Beniamina przed ojcem. Dlatego niech zostanie zamiast chłopca sługa twój jako niewolnik pana mego – zakończył Juda – a chłopiec niechaj wróci z braćmi swymi. Bo jakże ja mógłbym wrócić do ojca mego, gdyby nie było ze mną tego chłopca? Nie mógłbym patrzeć na nieszczęście, które by dotknęło ojca mego (1M.44:33-34). Tak doświadczani byli bracia Józefa. Józef nie mógł się już powstrzymać. Po oddaleniu wszystkich, prócz braci, głośno zapłakał i powiedział: Jam jest Józef! Czy żyje jeszcze ojciec mój?... Jam jest Józef, brat wasz, którego sprzedaliście do Egiptu. Lecz teraz nie trapcie się ani nie róbcie sobie wyrzutów, żeście mnie tu sprzedali, gdyż Bóg wysłał mnie przed wami, aby was zachować przy życiu. Bo już dwa lata trwa głód na ziemi, a jeszcze będzie pięć lat bez orki i żniwa... Idźcie więc śpiesznie do ojca mego... Opowiedzcie też ojcu mojemu o całej chwale mojej w Egipcie i o wszystkim, coście widzieli, i śpiesznie przyprowadźcie tu ojca mego. Potem rzucił się na szyję bratu swemu Beniaminowi i płakał. Beniamin też płakał w objęciach jego, następnie ucałował wszystkich braci swoich i płakał obejmując ich. Gdy faraon dowiedział się o tym co się stało, nie tylko nie sprzeciwił się pragnieniu Józefa, lecz jeszcze dał dla ojca i braci jego najlepszą ziemię w Egipcie, ziemię Goszen, dał też wozy swoje, żeby mogli przeprowadzić się. Gdy przybyli do domu i opowiedzieli ojcu wszystko, on powiedział: Najważniejsze, że syn mój Józef żyje jeszcze; pójdę go zobaczyć, zanim umrę. W późnej starości Jakub podjął trudną i daleką drogę. Józef, gdy dowiedział się, że się zbliża, wyjechał mu na spotkanie w Goszen, a zobaczywszy go, padł na szyję jego i długo płakał. I powiedział Izrael do Józefa: Teraz mogę już umrzeć, skoro ujrzałem ciebie, że jeszcze żyjesz (1M.46:30). Józef żył 110 lat (1M.50:22), widział swoich potomków do trzeciego pokolenia (w.23). Umierając, zobowiązał swoich braci, żeby jego kości pochowali w ziemi Obiecanej (w24-25). Apostoł Paweł świadczy o Józefie w następujących słowach: Przez wiarę wspomniał umierający Józef o wyjściu Izraelitów i dał polecenie dotyczące swoich kości (Hbr.11:22). Zabalsamowane ciało Józefa, złożone w trumnie, pozostawało w Egipcie do wyjścia Izraelitów z niego. Mojżesz przeniósł ciało Józefa do ziemi kananejskiej i pochował w Sychem. Wiele okoliczności z życia Józefa było praobrazem niektórych wydarzeń w ziemskim życiu Pana Jezusa;
2. Józef (4M.13:7) - ojciec Jigala, zwiadowcy z plemienia Issachara;
3. Józef (1Krn.25:2,9) - jeden z synów Asafa, w czasach panowania Dawida;
4. Józef (Ezd.10:42) - mający żonę obcoplemienna, którą oddalił w czasach Ezdrasza;
5. Józef (Ne.12:14) - głowa rodziny kapłańskiej Szebaniasza w czasach Jojakima;
6. Józef (Mt.1:16) - syn Jakuba, mąż Marii, matki Pana Jezusa, z rodu Dawida (Mt.1:20; Łk.1:27). Mąż sprawiedliwy i pobożny, mieszkający w Nazarecie i utrzymujący się z pracy swoich rąk jako cieśla;
7. Józef (Mt.13:55) - jeden z braci Pana Jezusa. W Mk.6:3 nazywa się Jozes (patrz Jozes);
8. Józef (Mt.27:57,59; Mk.15:43; Łk.23:50-53; J.19:38-42) - z Arymatei, miejscowości w pobliżu Jerozolimy. Był on członkiem Rady Najwyższej i potajemnym uczniem Pana Jezusa. Po ukrzyżowaniu Pana Jezusa Józef poszedł do Piłata prosić o wydanie ciała Pana. Z jego pomocą pochowano Jego ciało w nowym grobie, będącym własnością Józefa. W Mk.15:43 i Łk.23:50 mówi się o nim jako członku Rady, człowieku dobrym i sprawiedliwym, oczekującym Królestwa Bożego;
9. Józef (Łk.3:24) - jeden z przodków Pana Jezusa według ciała, wymieniony w jego rodowodzie, syn Matatiasza;
10. Józef (Łk.3:30) - jeden z przodków Pana Jezusa według ciała, wymieniony w jego rodowodzie, syn Jonama;
11. Józef (Dz.1:23) - zwany Barsabą, którego nazywano też Justem. Ciągnął losy razem z Maciejem w obecności apostołów. Jak wiadomo, los padł na Macieja i on zajął miejsce Judasza;
12. Józef (Dz.4:36) - nazwany przez apostołów Barnabą, co się wykłada Syn Pocieszenia, lewita, rodem z Cypru, sprzedał rolę, którą posiadał, przyniósł pieniądze i złożył u stóp apostołów. (Patrz Barnaba).

Jubal - wynalazca instrumentów muzycznych

1. Juda (1M.35:23) - czwarty syn Jakuba i Lei, urodził się w Mezopotamii w około 2249 r. przed Chr. Plemię Judy, od którego wzięło ono początek, było najbardziej liczne i najpotężniejsze w porównaniu z innymi (4M.1:27), i otrzymało pierwszy dział według losów podczas podziału ziemi Obiecanej. Prorockie błogosławieństwo, przepowiedziane przez Jakuba Judzie (1M.49:8-12) jest bardzo interesujące. Zawiera się w nim wskazanie na wojowniczego ducha jego potomków, jak też na czas trwania jego potęgi oraz władzy. Oto ono: Juda – ciebie będą sławić bracia twoi, ręka twoja będzie na karku wrogów twoich, tobie kłaniać się będą synowie ojca twego. Szczenię lwie, Juda; synu mój, Z łupu, synu mój, się podniosłeś; czai się jak lew i jak lwica, któż go spłoszy? Nie oddali się berło od Judy ani buława od nóg jego, aż przyjdzie władca jego, i jemu będą posłuszne narody (1M.49:8:10). Dalej mówi się, że miejsca przebywania Judy będą obfitować w szlachetną latorośl winną. Uwiąże oślę u krzewu winnego, a młode swojej oślicy u szlachetnej latorośli winnej; wypierze w winie szatę swą, a w krwi winogron płaszcz swój (w.11). W tym prorockim błogosławieństwie Jakuba zawiera się taki sens: Do Judy powinna należeć królewska władza, póki nie przyjdzie władca, tj. Mesjasz, który pojedna wszystkich grzeszników z Bogiem i zapanuje nad całym ludzkim rodzajem. Niektóre cechy charakteru Judy można zobaczyć w biblijnym opowiadaniu o sprzedaży Józefa i dwukrotnej podróży Judy, razem z braćmi, do Egiptu po zakup zboża; również w opisie jego grzechu, którego dopuścił się z Tamarą (1M.38:26);
2. Juda (Ezd.3:9) - Lewita, którego potomkowie powrócili z niewoli babilońskiej;
3. Juda (Ezd.10:23) - Lewita, mający żonę obcoplemienną, którą odprawił w czasach Ezdrasza;
4. Juda (Ne.11:9) - Beniamita, syn Hessuney, nazwany jak drugi nad miastem;
5. Juda (Mt.13:55) - wymieniony razem z innymi jako brat Pana Jezusa i syn Marii. Uchodzi za autora Listu Judy;
6. Juda (Łk.3:30) - syn Józefa, wymieniony w rodowodzie Pana Jezusa;
7. Juda (Dz.1:13) - apostoł, syn Jakuba, zwany też Tadeuszem (Mt.10:3). W Łk.6:16, J.14:22 – nazywany jest Judaszem (gr.-łac. forma hebr. imienia Juda – nagroda, pochwała);
8. Juda (Dz.5:37) - Galilejczyk, przywódca żydowskich buntowników w czasie spisu ludu, kiedy Judeą zarządzał Kwiryniusz w 6 roku. O nim mówi Gamaliel w swojej mowie przed Radą Najwyższą podczas sądu nad apostołami;
9. Juda (Dz.9:11) - Żyd, mieszkający w Damaszku w czasie cudownego nawrócenia apostoła Pawła, w domu którego on przebywał po swoim nawróceniu;
10. Juda (Dz.15:22) - zwany Barsabaszem, jeden z braci kierujących zborem Jerozolimskim.

1. Just (Dz.1:23) - (patrz Barsaba);
2. Just (Kol.4:11) - niejaki Jezus zwany Justem, z Żydów. Był współpracownikiem apostoła Pawła dla sprawy Królestwa Bożego i pociechą dla niego.