W starożytności ubóstwianie władcy było zjawiskiem powszechnym. Często spotyka się wówczas słowa „boski", czy „syn boży" (por. Dan. 3 r.). W Księdze Daniela spotykamy przykład utożsamiania króla z bogiem (Dan. 6,8.13). U Rzymian spotykamy się z „teogamią", czyli „małżeństwami" zawieranymi między władcami a boginiami starożytnego świata. Np. Marek Antoniusz kazał się uważać za Dionizosa i jako „Dionizos" brał w Atenach ,,ślub" z Ateną. Kleopatra utożsamiała się z Afrodytą i Izydą, a dzieciom nadała imiona Heliasz i Selen (koneksja ze słońcem i księżycem). Takie miasta jak Smyrna i Pergamon w Małej Azji były ośrodkami kultu cezarów.
Opisany w Księdze Dziejów Apostolskich król Herod Agryppa l zakończył tragicznie swoje życie, ponieważ pozwolił, aby lud oddał mu boską cześć (Dz. Ap. 12,21-23. por. Iz. 48,11).
W Egipcie — byk Apis i jego cielce (por. Ex. 32), w Babilonii - Marduk, Bel i Nebo (Iz. 46,1. Jer. 50,2; 51,44), w Asyrii — Aszur, w Grecji — Zeus, w Rzymie — Jowisz (Dz. Ap. 14,11-15).
W Egipcie — słońce, w Babilonii - księżyc (Sin), w Persji (Mazdeizm) -— gwiazdy. W Kanaanie — święte gaje (wyżyny), święte drzewa (aszery), święte kamienie (stele, betyle).
Bałwochwalstwo było najcięższym grzechem Izraela (Ex. 20,1-3; 22,20). Już w okresie patriarchalnym spotykamy problem bałwanów (Gen. 31,19.30-35; 35,2-4). W czasie wędrówki po pustyni Izrael często uprawiał bałwochwalstwo (Ex. 32. por. 1Kor. 10,7). Po wejściu do Ziemi Obiecanej Izrael nie wytępił kananejczyków za bałwochwalstwo (Deut. 7,1-6.16), i dlatego narody te stały się cierniem dla Izraela (Num. 33,51-56) i sidłem (Sędz. 2,1-3. por. Sędz. 1 i 2 r. oraz 3,11-23; 3,1-7). Pierwszym pokoleniem, które wprowadziło bałwochwalstwo, było pokolenie Dań (Sędz. 18,1. por. 1Król. 12,28-33). W okresie królewskim Salomon wprowadził powszechne bałwochwalstwo (1Król. 11 r.), za nim poszli jego następcy.
Wśród 19 królów izraelskich (północne królestwo), ani jeden nie był zdecydowanym monoteistą, a pośród 20 królów judzkich — kilku zaledwie było czcicielami Jedynego i Żywego Boga. W okresie Starego Testamentu z bałwochwalstwem walczyli wszyscy prorocy, np. Eliasz (1Król. 18 r.), Izajasz (2,8; 48,11.12), Jeremiasz (10,1-15), Daniel (3 i 6 r.), i pozostali.
a. kult ludzi (Łuk. 4,8).
b. kult aniołów (Angelolatria) (Kol. 2,18. Obj. 19,10; 22,8.9).
c. kult przedmiotów (materializacja religii).
d. kult świętych miejsc (por. Jan. 4,20-24)
e. kult świętych dni (święta kościelne, święta patronów) itp.
f. kult świętych obrzędów (Dz. Ap. 17,24-25).
g. kult zmarłych - nekrolatria (Ps. 106,28. por. Deut. 26,14. Iz. 65,3-4. Mat. 22,32).
Apostoł Jan z ojcowską troską pisze: „Dzieci, wystrzegajcie się fałszywych bogów" (1Jana. 5,21). Albowiem napisano: „Panu Bogu swemu pokłon oddawać i tylko Jemu służyć będziesz." (Mat. 4,1-11).